معرفی و دانلود کتاب بیوه‌ها

معرفی کتاب بیوه‌ها

کتاب بیوه‌ها نوشته‌ی آریل دورفمن یک رمان کوتاه است که با روایتی درخشان از اعتراضات سیاسی در کشوری می‌گوید که زیر سنگینی چکمه‌های ژنرال‌های نظامیان در حال له شدن است. داستان زنانی که برای مردان عزیز ازدست‌رفته‌شان قیام می‌کنند و در جدال با شر، به دفاع از عشق و کرامت انسانی برمی‌خیزند.

درباره‌ی کتاب بیوه‌ها

در داستان بیوه‌ها (Widows) اثر آریل دورفمن (Ariel Dorfman) مکان وقوع حوادث چندان مشخص نیست اما به نظر می‌رسد جایی در یونان بستر رویدادهای داستانی است. در این سرزمین که جنگ جهانی دوم از آن ویرانه ساخته است، مردم زیر تیغ یک حکومت توتالیتر روزگار می‌گذرانند. حکومتی دست‌نشانده‌ی نازی‌ها که تمام تلاش خود را برای ایجاد خفقان به کار بسته است. مأموران این حکومت برای پیشگیری از هرگونه اعتراضی، مردان روستا را به بهانه‌ی بازجویی دستگیر می‌کنند. دستگیری‌هایی که هیچ‌کس، از آن زنده برنگشته است. با این حال جنازه‌ی مردان یکی پس از دیگری به ساحل رودخانه می‌رسد و با اینکه چهره‌شان قابل شناسایی نیست اما زنان روستا به سراغ پلیس محلی می‌روند و آن‌ها را به‌عنوان شوهر، پدر یا فرزند خود معرفی می‌کنند.

پلیس معتقد است زنان نمی‌توانند چهره‌ی اجساد را شناسایی کنند اما زنان با ایستادگی در مقابل آن‌ها تلاش می‌کنند تا بتوانند حق خاکسپاری عزیزانشان را به چنگ آورند. این رویارویی نابرابر به تدریج به نبردی بدل می‌شود که عشق، کرامت و شرافت انسانی در یک سوی آن قرار دارد و دست سیاه قدرتی زورگو در سوی دیگر آن. به این شکل سازوکار قدرت آشکار می‌شود و روزنه‌ی روشنی که تغییر را ممکن می‌کند عیان می‌شود.

بیوه‌ها؛ روایتی برآمده از دل واقعیت

آریل دورفمن به گفته‌ی خود این رمان را با بازنویسی دست‌نوشته‌ی یک نویسنده‌ی دانمارکی تنظیم و تدوین کرده است. نویسنده‌ای که مثل مردان رمان بیوه‌ها، به دست نیروهای گشتاپو دستگیر شد و دیگر هیچ‌گاه به خانه بازنگشت. با این وجود موفق شده بود پیش از دستگیری، رمانش را به پایان برساند. آریل دورفمن که خود در زمان دیکتاتوری پینوشه زخم تبعید را متحمل شده بود، با قلم توانمند خود موفق شد در زمینه‌ی تکمیل و بهبود این اثر به شکلی ماهرانه عمل کند و رمانی تکان‌دهنده و جهان‌شمول را به جهانیان عرضه کند که شجاعت زنان سوگوار در مقابل یک سیستم ستمگر را به تصویر می‌کشد. اثری که در نوع خود سندی شهادت‌گونه بر گذشته‌ی هولناکی است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت.

گفتنی‌ست که رمان سیاسی بیوه‌ها، با ترجمه‌ی خوب بهمن دارالشفایی و با تلاش نشر ماهی روانه‌ی بازار کتاب شده است.

نکوداشت‌های کتاب بیوه‌ها

• طرح داستان کتاب بیوه‌ها طنین اخلاقی آثار کلاسیک را به ذهن متبادر می‌کند. خواننده به طرز عمیقی تحت تأثیر قرار می‌گیرد، گویی در خوابی خشم‌آلود، میان گورهای عشق قدم برمی‌دارد. (نیویورک تایمز ریویو)
• سرشار از نغمه و مرثیه. آریل دورفمن در این رمان به یکی از مسائل حقوق بشر در دنیای معاصر جان می‌بخشد. (شیکاگو تریبون)
• تلاشی ستودنی برای به تصویر کشیدنِ پیامدهای فاجعه‌آمیز نقض حقوق بشر در دهه‌های اخیر. (ایندیپندنت آن ساندی)

کتاب بیوه‌ها برای شما مناسب است اگر

• به مطالعه‌ی داستان و رمان سیاسی خارجی علاقه دارید.
• می‌خواهید در خلال یک روایت داستانی تأثیرگذار، از روش جوامع مختلف برای رویارویی با یک سیستم ظالم آگاه شوید.
• در پی یک رمان کوتاه عمیق و تأمل‌برانگیز می‌گردید.

در بخشی از کتاب بیوه‌ها می‌خوانیم

«و وقتى این اتفاق افتاد، چى بهش گفتى؟ متوجه بودى که حق انتخاب دارى؟»

«هیچى نگفتم. هیچ‌وقت هیچى نگفتم. یک روز دیگر برنگشتم. دیگر هیچ‌وقت ندیدمش. احتمالاً هنوز هم شلاق‌به‌دست منتظرم ایستاده و چشم به افق دوخته است. اشکالى نداشت که کتکم مى‌زد. وظیفه‌اش بود. او از همان‌موقع مى‌دانست که من دشمن هستم و به طرف مقابل پیوسته‌ام. مى‌دید که آن روز بالاخره فرا مى‌رسد. آقاى کاستوریا هم این را مى‌دانست. این چیزها را مردها مى‌فهمند. تو نمى‌توانى سر دربیاورى. ارباب به‌ندرت به من نگاه مى‌کرد. لابد همان اولین بارى که من را دیده بود، فهمیده بود آدم به‌دردبخورى هستم. من از پشت سیم‌خاردار، بى‌آن‌که حتى پا به داخل باغ بگذارم، پرنده‌ها را مى‌تاراندم. یک روز یکشنبه دروازه باز شد و او سوار بر اسب از باغ بیرون آمد. سرکارگرش هم همراهش بود. یکراست آمد سراغ من. حتى سلام هم نکرد. ازم پرسید: " دنبال کار مى‌گردى، پسر؟ " لحنش مثل لحن حالاى من بود. گفتم: " بله، قربان. " سرم را پایین نینداختم. زل زده بودم توى چشم‌هایش. گفت: " از همین حالا استخدام هستى. " یادم مى‌آید پیش از آن‌که برود، یک چیز دیگر هم گفت. مى‌دانى چى گفت؟»

«نه.» صداى دختر مى‌لرزید.

«گفت: " باید به پرنده‌هایى که میوه‌ها را مى‌خورند شلیک کنى. این‌جورى دیگر برنمى‌گردند. " و همان لحظه بود که فهمیدم دیگر به خانه برنمى‌گردم. چهارده سالم بود. از آن یکشنبه تا امروز، حتى یک‌بار هم پدر یا خواهرهایم را ندیده‌ام.»

«یک نفر باید به پدرت مى‌گفت که تو آدم مهمى خواهى شد.»