معرفی و دانلود کتاب پدر، مادر، قطار وحشت

معرفی کتاب پدر، مادر، قطار وحشت

در هفت پرده، به تماشای تعارضاتی بنشینید که با رنگ و بوی سورئال، روایتگر تئاتری پست‌مدرن و تمام‌عیار هستند. کتاب پدر، مادر، قطار وحشت، از آن دسته از آثار ادبیات نمایشی است که مرزهای واقع‌گرایی را شکسته و از روایت‌های خطی عبور می‌کند. مارتین هکمانز با ساختن شخصیت‌هایی که هم‌زمان درگیر نقش‌های اجتماعی و بحران‌های درونی‌اند، متنی اصیل را به رشته‌ی تحریر درآورده است. متنی که برای اجرا در صحنه‌ای مینیمال طراحی شده و بیش از آنکه به دکور و حرکت وابسته باشد، بر زبان، سکوت و تنش‌های روانی تأکید دارد.

درباره‌ی کتاب پدر، مادر، قطار وحشت

نمایشنامه‌ی پدر، مادر، قطار وحشت (Vater Mutter Geisterbahn)، دارای سه شخصیت پدر، مادر و پسر است. این نمایشنامه در هفت پرده تدوین شده است. هر پرده، برشی از زندگی خانوادگی است که در آن تعارضات روانی، اجتماعی و فلسفی، به شکل فشرده و گاه سورئال، به تصویر کشیده می‌شوند. روایت، برخلاف ساختارهای کلاسیکْ خطی نیست و بیشتر بر پایه‌ی دیالوگ‌های تکه‌تکه، مونولوگ‌های درونی و بازی‌های ذهنی شکل می‌گیرد. مارتین هکمانز (Martin Heckmanns)، شخصیت‌هایی را خلق کرده است که هر یک به نحوی با بحران‌های وجودی درگیر هستند و تعارضات خود را نه از طریق حل و فصل، بلکه از راه بازنمایی، بازی و گاه انکار بروز می‌دهند.

عنوان استعاری نمایشنامه‌ی پدر، مادر قطار وحشت، نه تنها ترکیبی از عناصر خانوادگی و روانی است؛ بلکه ساختار درونی اثر را نیز بازتاب می‌دهد. این عنوان، به‌ظاهر ساده است، اما در خود لایه‌هایی از معنا دارد. پدر و مادر نمادهایی از نقش‌های تثبیت‌شده‌ی اجتماعی هستند. نقش‌هایی که در طول نمایشنامه به چالش کشیده می‌شوند و در معرض فروپاشی قرار می‌گیرند. مارتین هکمانز با انتخاب واژه‌ی قطار وحشت در کنار پدر و مادر، به نوعی مسیر روانی و احساسی شخصیت‌ها را ترسیم می‌کند. مسیری که از ساختارهای آشنا و تثبیت‌شده آغاز می‌شود و به تجربه‌ای گروتسک و هولناک ختم می‌گردد.

پدر، مادر، قطار وحشت؛ گروتسکی در هفت ایستگاه

اوتو کودک دوساله‌ای که با زبانی پیچیده و فلسفی سخن می‌گوید، در مرکز این تعارضات قرار دارد. او نه تنها صدای نسل جدید است، بلکه نماد ذهنی است که از همان آغاز زندگی با پرسش‌های بنیادین درباره‌ی هویت، اعتماد، مرگ و آزادی مواجه شده. پدر و مادر نیز هر یک درگیر نقش‌هایی هستند که دیگر کارکردی ندارند. مارتین هکمانز با بهره‌گیری از طنز تلخ، موفق می‌شود فضایی را خلق کند که هم خنده‌دار است و هم دردناک؛ به عبارتی می‌توانیم بگوییم که او گروتسکی گسترده و چندلایه طراحی کرده است که بی‌زمانی و بی‌مکانی را به‌عنوان ویژگی‌های اصلی خود برمی‌گزیند.

موقعیت‌های گروتسک و بازی‌های ذهنی نمایشنامه‌ی پدر، مادر، قطار وحشت، این اثر را به تجربه‌ای تئاتری بدل می‌کند که هم تماشاگر را می‌خنداند و هم به لرزه می‌اندازد. در این اثر از مارتین هکمانز، الزامات زندگی مدرن در کنار تفکرات و باورهای سنتی و عرف جامعه در کنار یکدیگر قرار گرفته و موقعیت‌های طنزی را پدید می‌آورند. «بازار کار» «نهاد مقدس خانواده» و «آزمایش ذهنی»، تنها نمونه‌هایی از بازی‌های درون نمایشنامه هستند که با اغراق و وارونه‌سازی، به نقد ساختارهای اجتماعی می‌پردازند.

ترجمه‌ی روان بهروز قنبرحسینی، لذت مطالعه‌ی نمایشنامه‌ی پدر، مادر، قطار وحشت را دوچندان کرده است. از نشر قطره برای چاپ و انتشار این اثر مهم از ادبیات نمایشی آلمان، سپاس‌گزاریم.

کتاب پدر، مادر، قطار وحشت برای شما مناسب است اگر

• دانشجوی رشته‌ی نمایش هستید و می‌خواهید با ساختار درام‌های پست‌مدرن آشنا شوید یا نمایشنامه‌ای متفاوت را روی صحنه ببرید.
• شیفته‌ی ادبیات آلمان هستید و به دنبال کشف نویسندگان معاصر با زبان تند و نگاهی فلسفی می‌گردید.
• طنز تلخ و موقعیت‌های سورئال را دوست دارید و در نوشتن یا اجرا، به تجربه‌های ذهنی و روان‌شناختی علاقه‌مندید.

در بخشی از کتاب پدر، مادر، قطار وحشت می‌خوانیم

پدر: من یه فرم جدیدی در رابطه با قصه‌ی شب پیدا کرده‌م که براش می‌خونم، مبالغه! من داستان‌هایی رو براش توضیح می‌دم که خودم هم هیچ‌چیزی ازش نمی‌فهمم و پسرک هم نمی‌تونه دنبالش کنه و خسته می‌شه. درست مثل اولین باری که توی قطار می‌شینیم و زود خوابمون می‌بره، چراکه چیزها در بیرون اون‌قدر سریع می‌گذره که نمی‌تونیم دنبال کنیم. این داستان‌ها تبدیل به رؤیاهای دیوانه‌کننده و سپس این رؤیاها به وحشی‌ترین شکل هنری تبدیل می‌شن. پسرک خوابش می‌بره و در نگاهی درازمدت به یه هنرمند تبدیل می‌شه. دو تیر با یه نشون. (نگاهی به اوتو می‌اندازد.) خوابش برد. دیدی، تأثیر داشت.

مادر: اون نمی‌خواد ما رو بیشتر ببینه. خیلی خوب می‌تونم بفهمم. اون به‌راحتی تمام نمی‌خواد ما رو ببینه.

پدر: بهترین بستر برای هنر. نتونی واقعیت رو ببینی و در دنیای خیال پرواز کنی. آدم هرچی تمرین کنه باز کمه. اما اون موفق می‌شه.

مادر: چی داری می‌گی، اون یه هنرمند بشه؟

پدر: پس چی؟ یه کارمندی که هشت ساعت با آدم‌هایی کار کنه که از هنر هیچی نمی‌فهمن و بهش بخندن، درست مثل من؟

مادر: داوطلب توسعه‌ی کشور!

پدر: واسه همینه که ما همه‌ی افسردگی‌مون رو به تمام جهان منتقل می‌کنیم.

مادر: ما نمی‌تونیم این‌جوری ادامه بدیم.

پدر: نه.