معرفی و دانلود کتاب راهنمای ارواح

معرفی کتاب راهنمای ارواح

«نوشتن مثل پرواز کردن است.» این جمله از املی نوتومب چکیده‌ی کتاب راهنمای ارواح است و به‌خوبی دیدگاه او را به نوشتن بازتاب می‌دهد. او در این اثر خود، از زندگی در کشورهای مختلف، تجربیات تلخ و شیرین و نوشتن می‌گوید. این کتاب که در گروه اتوبیوگرافی‌ها دسته‌بندی می‌شود، با نثری صمیمی و تأمل‌برانگیز و با استفاده از پرندگان به‌عنوان نماد، به کاوش درونی در رابطه‌ی انسان با مرگ و معنای نوشتن می‌پردازد.

درباره‌ی کتاب راهنمای ارواح

املی نوتومب (Amélie Nothomb) نویسنده‌ای بلژیکی‌الاصل است که به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نویسندگان معاصر فرانسه شناخته می‌شود. آثار او به‌خاطر سبک نوشتاری منحصربه‌فرد، ترکیب طنز سیاه و روان‌شناسی پیچیده و پرداختن به موضوعات فرهنگی و انسانی، جایگاه ویژه‌ای در ادبیات جهانی دارند. وی در کتاب راهنمای ارواح (Psychopompe) زندگی خود را از دوران کودکی و زندگی در ژاپن تا تجربه‌هایش در کشورهای مختلفی مانند چین، بنگلادش، میانمار، بریتانیا و لائوس شرح می‌دهد. این کتاب یک خودزندگی‌نامه است که تأثیر تجربیات او را بر شکل‌گیری هویت و نگاهش به جهان بازتاب می‌دهد.

سفر به دور دنیا از بدو کودکی

پدر املی نوتومب که یک دیپلمات بلژیکی بود، در کشورهای مختلفی از جمله ژاپن، چین، ایالات متحده، لائوس، بنگلادش و میانمار مأموریت داشت. همین باعث می‌شد تا املی دوران کودکی و نوجوانی‌اش را در کشورهای مختلفی بگذراند و تجربیات بین‌المللی متعددی کسب کند که تأثیر عمیقی بر آثار او گذاشتند. او در دانشگاه آزاد بروکسل در رشته زبان‌شناسی رومی تحصیل کرد و مدتی در یک شرکت ژاپنی مشغول به کار بود. وی اکنون در پاریس زندگی می‌کند و همچنان به نوشتن و برگزاری جلسات ملاقات با خوانندگانش ادامه می‌دهد.

املی نوتومب برنده‌ی جایزه‌ی بزرگ رمان آکادمی فرانسه

املی نوتومب که جوایز متعددی از جمله جایزه بزرگ رمان آکادمی فرانسه را از آن خود کرده است، نه‌تنها به‌عنوان نویسنده‌ای پرفروش شناخته می‌شود، بلکه یک شخصیت فرهنگی با تأثیرات جهانی در دنیای ادبیات مطرح است که در آثارش به بررسی هویت، فرهنگ، قدرت و روابط انسانی می‌پردازد.

تجربیات تلخ و شیرین در کتاب راهنمای ارواح

املی نوتومب که دوران کودکی را در کشور آفتاب تابان، ژاپن، گذرانده بود، کتاب راهنمای ارواح را با تجربه‌اش از ژاپن شروع می‌کند. سپس به شرح دوران کودکی و نوجوانی خود در کشورهای مختلف می‌پردازد. وی در این کتاب به عشق و علاقه‌اش به پرندگان و تأثیر آن بر زندگی‌اش اشاره می‌کند. همچنین، به تجربه‌ای تلخ از تجاوز گروهی در 12 سالگی پرداخته است. چیزی که در سواحل بنگلادش اتفاق افتاد و در آن زمان به آن «دست‌های دریا» گفته بود.

کتاب راهنمای ارواح اثری صمیمی و صادقانه است که املی نوتومب در آن با زبانی ساده و بی‌پرده، به تجربیات شخصی و احساسات درونی‌اش می‌پردازد. این کتاب برخلاف آثار قبلی املی نوتومب که بیشتر داستانی و تخیلی بودند، به‌طور مستقیم به مسائل واقعی و دردناک زندگی نویسنده می‌پردازد. باوجوداینکه برخی منتقدان این اثر را از نظر داستانی کمتر جذاب می‌دانند، اما بسیاری آن را به‌عنوان یک اثر عمیق و انسانی می‌ستایند.

نشر قطره این کتاب را با ترجمه‌ی محمدجواد کمالی منتشر کرده است.

کتاب راهنمای ارواح برای شما مناسب است اگر

• به زندگینامه‌ی نویسندگان مشهور علاقه‌مند هستید.
• دوست دارید از زبان یک نویسنده‌ی برنده‌ی جایزه‌ی ادبی، کتابی درباره‌ی تجربیات انسانی و تأثیر آن بر شخصیت فردی بخوانید.

در بخشی از کتاب راهنمای ارواح می‌خوانیم

بنگلادش، دمکراسی جوان، می‌بایست شرکت هواپیمایی متعلق به خودش را می‌داشت. "Majestic all the way" شعار شرکت بیمان بنگلادش ایرلاینز بود. روی پوسترهای تبلیغاتی این شرکت که در میان آشغال‌دانی‌ها و حلبی‌آبادها به‌وفور دیده می‌شد نوشته شده بود: «با بیمان پرواز کنید!» ما به این دستور عمل کردیم. حداقل ماهی یک‌بار برای سوار شدن به هواپیما و پرواز به فرودگاه داکا می‌رفتیم، جایی‌که بیشتر به یک پادگان ایالتی مجهز به پارکینگ شباهت داشت. تعداد زیادی هواپیمای کهنۀ فوکر که ازطرف کشورهای صنعتی به این کشور اعطا شده بود، آماده بودند تا ما را به شهرهای چیتاگونگ، میمِنسینگ، سِلهِت یا کُکس‌بازار ببرند.

با نگاهی به گذشته، حالا می‌فهمم چرا این نام‌ها برای پدرم جذبۀ فوق‌العاده‌ای داشتند. اما در آن زمان من و خواهرم درکی از علت کنجکاوی او نداشتیم، ازاین‌رو اغلب از مسافرت به این مکان‌های عجیب ابراز ناخشنودی می‌کردیم، به‌خصوص که برای رسیدن به آن جا انتخاب دیگری جز سوار شدن به هواپیما نداشتیم.

هواپیماهای فوکر شرکت بیمان بنگلادش ایرلاینز پی‌درپی در هنگام پرواز منفجر می‌شدند و مسافران را به کشتن می‌دادند. اینکه مطبوعات به‌ندرت دربارۀ آن می‌نوشتند، دلیلش عدم آزادی نبود، علاقه‌ای به پرداختن به چنین موضوعاتی نداشتند. حتی می‌شود گفت مرگ‌ومیر در بنگلادشِ آن روزگار امری عادی بود. مردن در سانحۀ هوایی یا به دلایل معمولی، مگر اهمیتی برایشان داشت، چه حرف‌ها!

من و خواهرم سوار هواپیما که می‌شدیم دربارۀ عواملی تبادل‌نظر می‌کردیم که ما دو نفر را به زندگی که روی زمین داشتیم پایبند می‌کرد. نتیجه‌ای که از حرف‌هایمان می‌گرفتیم همیشه یکسان بود: «بیشتر از هر چیز دوست دارم خواهرت باشم.» آرزو می‌کردیم اگر هواپیما دچار سانحه شد هر دو در کنار هم کشته شویم.