معرفی و دانلود کتاب ناکجا آباد

معرفی کتاب ناکجا آباد

چند مرد در خانه‌ای فاخر گرد می‌آیند، نوشیدنی می‌نوشند، حرف می‌زنند و خاطره‌ها را مرور می‌کنند؛ اما فراتر از گفته‌ها و شنیده‌ها، چیزی خواننده را به ناکجاآبادی میان واقعیت و خیال می‌برد. در کتاب ناکجا آباد،‌ نوشته‌ی هارولد پینتر دیالوگ‌ها و سکوت‌ها طوری چیده می‌شوند که همگی معنا پیدا می‌کنند و پرسش‌هایی در ذهن خواننده شکل می‌گیرد، درباره‌ی آنچه در ظاهر دیده نمی‌شود. پرسش‌هایی همچون: این افراد واقعاً چه کسانی هستند؟ چه می‌گویند؟ و چه چیزی را پنهان می‌کنند؟

درباره‌ی کتاب ناکجا آباد

در خانه‌ای قدیمی در همپستد هیث لندن، دو مرد میان‌سال به نام هرست و اسپونر درحالی‌که مشغول نوشیدن هستند، روبروی هم ایستاده‌اند. آیا آن‌ها واقعاً همدیگر را می‌شناسند؟ یا هرکدام در حال ایفای نقش پیچیده‌ای از شناخت هستند؟ این ابهام با ورود دو مرد جوان‌تر به نام‌های فاستر و بریگز شدت می‌گیرد؛ یکی ظاهراً خدمتکار خانه و دیگری منشی است. هر چهار نفر در جایی میان حال و زمانی که به خاطره تبدیل شده، میان واقعیت و تخیّل حضور دارند. هارولد پینتر (Harold Pinter) در کتاب ناکجا آباد (No Man's Land) با ترکیبی ویژه از طعنه‌ی گزنده، پرخاشگری و تمایلات جنسی آنارشیستی این سرزمین ناکجاآباد را بررسی می‌کند.

هارولد پینتر و تهدید نهفته پشت سکوت‌ها

هارولد پینتر، یکی از برجسته‌ترین نمایشنامه‌نویسان قرن بیستم است که نه تنها جوایز معتبر ادبی مانند جایزه نوبل ادبیات و جایزه‌ی ادبیات بریتانیا را برای یک عمر دستاورد ادبی کسب کرد، بلکه تأثیر عمیقی بر نمایشنامه‌نویسی مدرن گذاشت. نمایشنامه‌ی ناکجا آباد یکی از شناخته‌شده‌ترین نمایشنامه‌های اوست که به عنوان یکی از متون کلیدی برای شناخت سبک هارولد پینتر به شمار می‌رود.

در آثار هارولد پینتر عموماً چند شاخصه‌ی کلیدی وجود دارد. گفت‌وگوهایی که چیزی بیشتر از کلمات می‌گویند و در این میان، سکوت‌ها و مکث‌ها همگی معنادار هستند؛ فضاهایی که ظاهراً طبیعی‌اند؛ اما حس تهدید و ناآرامی در آن‌ها لانه کرده است و هویتی که ثابت نیست، بلکه دائماً در مخاطره است. نمایشنامه‌ی ناکجا آباد این سبک را به‌خوبی بازتاب می‌دهد. فضای خانه‌ی بزرگ و تخریب‌شده در لندن حسی از تنش و خطر را منتقل می‌کند. دو مرد مسن که می‌نشینند و گفتگو می‌کنند، میان واقعیت، خاطره و احتمالات سرگردان‌اند و به همراه سکوت‌ها، معنایی فراتر از آنچه نشان می‌دهد، با خود دارند. در این بین، پوچی روابط انسانی در پس ظاهر آراسته‌ی خود، تهدیدی نهفته دارد.

در مجموع، نمایشنامه ناکجا آباد صرفاً یک داستان نیست، بلکه یک تجربه‌ی وجودی است؛ تجربه‌ای که مخاطب را به تأمل در مورد زمان، خاطره، قدرت و هویت می‌کشاند. نشر قطره این کتاب را با ترجمه‌ی البرز محرر خوانساری منتشر کرده و اثری برجسته در اختیار مخاطبان فارسی‌زبان قرار داده تا با خواندن آن به درکی فراتر از تجربه‌های روزمره دست یابد.

نکوداشت‌های کتاب ناکجا آباد

• اثر برجسته‌ترین نمایشنامه‌نویس زنده ما، همراه با چیرگی بر زبان و قدرتی برای ساختن یک ساختار منسجم در منطقه‌ای نیمه‌تاریک از سردرگمی و ناامیدی. (تایمز)
• هارولد پینتر بی‌نظیر و یک شاهکار واقعی. (ساندی تایمز)
• یکی از بهترین نمایشنامه‌هایی که تا کنون نوشته شده است. (تایم اوت)

اقتباس نمایشی از کتاب ناکجا آباد

• نمایش ناکجا آباد نخستین‌بار در سال 1975 در تئاتر ملی اولد ویک لندن اجرا شد. سپس در تئاتر آلمیدای لندن با بازی هارولد پینتر در نقش هرست و کارگردانی او دوباره روی صحنه رفت. هارولد پینتر آخرین بار در سال 2001 این نمایش را در تئاتر ملی لندن روی صحنه برد.
• یکی از اجراهای معروف این نمایشنامه، اجرایی است که در سال 2016 به کارگردانی رابین لو و شان ماتیاس در لندن به روی صحنه رفت. در این اجرا، بازیگران معروفی چون ایان مک‌کلن در نقش اسپونر و پاتریک استوارت در نقش هرست حضور داشتند.

کتاب ناکجا آباد برای شما مناسب است اگر

• به ادبیات نمایشی، به‌ویژه آثار هارولد پینتر علاقه دارید.
• به نمایشنامه‌هایی علاقه‌مندید که مرز میان واقعیت و خیال را به نمایش می‌گذارند.
• نمایش چیزهای پیش‌پاافتاده، اما بنیادین در تجربیات انسانی یا تحلیل زبان، قدرت و سکوت برایتان جذابیت دارد.

در بخشی از کتاب ناکجا آباد می‌خوانیم

اسپونر: من دوستدار پروپاقرص هنرم، علی‌الخصوص هنر شعر، و راهنمای جوون‌ها. درِ خونه‌م به‌روی همه بازه. شاعرهای جوون به من مراجعه می‌کنن. اشعارشون رو برام می‌خونن. بنده نظر می‌دم، بهشون قهوه می‌دم، هزینه‌ای هم نمی‌گیرم. خانم‌ها هم پذیرفته می‌شن، که اتفاقاً بعضی‌هاشون شاعرن، بعضی‌هاشون هم نیستن. بعضی از آقایون هم نیستن. بیشتر آقایون نیستن. پنجره‌های بازِ رو به باغ، همسرم که توی یه غروب تابستونی داره توی لیوان‌های باریک و بلند شربت با یخ می‌ریزه، صدای آواز جوون‌ها که بدون همراهی هیچ سازی هرازگاهی بلند می‌شه، بدن‌های جوونی که زیر نور بی‌رمق دم غروب دراز کشیدن و همسرم که توی لباس‌شب بلندش از بین سایه‌ می‌گذره؛ خب چه اشکالی داره؟ منظورم اینه که کی می‌تونه دلیلی برای رد این کارها بیاره؟ چه ایرادی می‌شه گرفت به حرکتی که اساساً به‌منظور حفظ و حمایت از هنر و ازطریق هنر به‌سوی کسب فضیلته؟

هرست: از هنر به فضیلت! (گیلاسش را بالا می‌برد.) به‌سلامتی شما!

اسپونر برای اولین‌بار می‌نشیند.

اسپونر: زمانی‌که کلبه‌مون رو داشتیم... زمانی‌که کلبه‌مون رو داشتیم... به مهمون‌هامون چای می‌دادیم، روی چمن‌ها.

هرست: من هم همین کار رو می‌کردم.

اسپونر: روی چمن؟

هرست: من هم همین کار رو می‌کردم.

اسپونر: شما کلبه داشتین؟

هرست: چای روی چمن.