معرفی و دانلود کتاب کمیته

معرفی کتاب کمیته

کتاب کمیته یک رمان سیاسی به قلم صنع الله ابراهیم است که در آن مردی به دلایل نامشخصی ناچار به ملاقات با اعضای یک کمیته است. او در این مسیر مبهم ناگزیر تن به خواسته‌های اعضای کمیته می‌دهد و به دستورات عجیب و حتی تحقیرآمیز آن‌ها عمل می‌کند. درواقع نویسنده در این رمان تلاش دارد که فضای کنترل‌گر یک نظام خودکامه را با داستانی استعاری و طنزی تلخ به تصویر بکشد.

درباره‌ی کتاب کمیته

صنع الله ابراهیم (Sonallah Ibrahim) ماجرای رمان کمیته (The Committee) را در مکانی نامعلوم در زمانی نامشخص و از زبان یک راوی ناشناس روایت می‌کند و عجیب اینجاست با وجود تمامی این ابهامات، همه چیز برای مخاطب آشنا، قابل درک و حتی ملموس است. رمان با ورود راوی به یک اداره آغاز می‌شود. او پس از صحبت با پیرمرد نگهبانی که انگار به آخر خط زندگی رسیده و با آرامشی بی‌اندازه در گوشه‌ای ایستاده، به انتظار اعضای کمیته می‌ماند، بی‌آنکه بداند قرار است وارد مسیر عجیبی شود که زندگی‌اش را برای همیشه تغییر خواهد داد.

در کمیته چه می‌گذرد؟

به محض اینکه راوی به ملاقات با اعضای کمیته نائل می‌شود، درخواست‌های عجیب نیز رخ نشان می‌دهند و مرد ناچار است به دلایل نامعلومی به تمامی خواسته‌هایشان تن بدهد. سپس، از این مرد که روشنفکر جامعه‌اش به شمار می‌آید، می‌خواهند درباره‌ی برجسته‌ترین شخصیت معاصر جهان عرب، پژوهشی کامل انجام دهد. مرد یک سال به تحقیق و ممارست مشغول می‌شود تا اینکه یک روز اعضای کمیته سرزده از راه می‌رسند تا روند کارش را بررسی کنند اما با اقدام تازه‌ای، مرد را غافلگیر می‌کنند. اقدامی که راوی کتاب کمیته را به جنون می‌رساند و پایانی تکان‌دهنده را برای این رمان هجوآلود رقم می‌زند.

کمیته؛ روایتی انتقادی در فضایی کافکایی

نویسنده در رمان کمیته با لحنی طنزآلود فضای مبهمی را ترسیم می‌کند که نه روای آن مشخص است و نه ماهیت و عملکرد کمیته. با این حال خواننده به‌خوبی می‌تواند استعاره‌ای را که در پس این داستان تمثیلی روایت می‌شود، درک کند. صنع الله ابراهیم در عین ترسیم فضایی کافکایی، روایتی موجز، پرشتاب و هولناک خلق می‌کند تا تصویری از بازجویی، آزار و کنترل‌گری در مصر معاصر را پیش روی مخاطب قرار دهد.

صنع الله ابراهیم که به کافکای مصر شهره است در این رمان با شرح توصیفات ظریف و بهره‌گیری از رویدادهای تاریخی، فضای خفقان‌آوری را شکل می‌دهد تا با روشی خلاقانه نگاه انتقادی خود را نسبت به سرکوب و کنترل‌گری ابراز کند. کتاب کمیته، این رمان سیاسی هجوآلود و طنز را احسان موسوی خلخالی به فارسی برگردانده و نشر برج برای چاپ و انتشار آن همت ورزیده است.

نکوداشت‌های کتاب کمیته

• این رمان قوی و تأثیرگذار، نگاهی اعجاب‌آور به سازوکار سرکوب در دنیا دارد. (لایبرری ژورنال)
• این اثر یک رمان اگزیستانسیالیستی شگفت است. (بوک‌لیست)
• رمان سیاسی کمیته با مسائل امروز جهان ارتباطی شگفت‌انگیز دارد و در اوج داستان و پایان‌بندی سوررئالیستی‌اش، قدرتی شگرف در روایت و نمادسازی نهفته است. (کرکِس ریویوز)
• صنع الله ابراهیم با سبکی کافکایی، به شکلی استعاری، مینیمالیستی و شگفت، یک روایت پیوسته با زاویه‌ی دید اول شخص با نثری موجز ارائه می‌کند. فرد دادخواه در کتاب کمیته، شخصیتی بدون اسم و هویت است؛ ضدقهرمانی تمام عیار که تا پایان داستان بی‌نام باقی می‌ماند، در فضایی که یادآور قاهره‌ی دهه‌ی 1970 میلادی است. (AUC Press، انتشارات دانشگاه آمریکایی قاهره)

کتاب کمیته برای شما مناسب است اگر

• در پی یک رمان سیاسی متفاوت می‌گردید.
• دلتان می‌خواهد با لحنی طنزآلود، ماجرایی هجوآمیز بخوانید که با سیر داستانی خود غافلگیرتان کند.
• قصد دارید با قلم صنع‌الله ابراهیم به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نویسندگان ادبیات عرب آشنا شوید.
• به آثار فرانتس کافکا علاقه دارید و حال می‌خواهید با نمونه‌ی مصری آن آشنا شوید.

در بخشی از کتاب کمیته می‌خوانیم

هنوز نفهمیده بودم چه خبر است تا این‌که آمدم بروم دست‌شویی. از آشپزخانه آمدم بیرون و برگشتم توی راهرو به‌سمت اتاق خوابم که حمام و دستشویی آن‌جاست. وارد دست‌شویی شدم و چرخیدم تا در را ببندم که دیدم آمد تو. در را هل داد تا نتوانم ببندمش. در چارچوب در کنارم ایستاده ماند تا کارم تمام شد.

بلند که شدم تا شیر روشویی را باز کنم و دستم را بشویم گفتم: «فکر کرده‌ای فرار می‌کنم؟»

با خشونت گفت: «کار نداشته باش که من چه فکری می‌کنم.»

دست و صورتم را شستم و خشکشان کردم. برگشتم به آشپزخانه و او همچنان پشت سرم بود.

چای را دم کردم و ریختم در فنجان و فنجانش را دادم دستش و فنجان خودم را گرفتم دستم و خودبه‌خود جلو افتادم سمت اتاق کارم.

دیدم دارد می‌رود سمت میزم. نگهش داشتم و گفتم: «می‌شود یک لطفی بکنی؟»

با احتیاط گفت: «چه لطفی؟»

گفتم: «اگر ممکن است روی این صندلی بنشین تا من بنشینم پشت میز.»

یک لحظه نگاهم کرد، بعد چشمش را دور اتاق گرداند تا این‌که رسید به صندلی دونفره. با دقت نگاهش کرد. انگار می‌خواست از راز درخواستم سر درآورد یا حقه‌ی کثیفم را کشف کند. بالأخره شانه‌هایش را انداخت بالا و گفت: «اشکال ندارد.»

نشستم پشت میزم. جایی که خیلی دوست داشتم. دیوار، که دیوار پشتی ساختمان هم بود، شد پشت سرم و در روبه‌رویم. معمولاً فقط در این حالت احساس آرامش داشتم.