معرفی و دانلود کتاب اولکر آبلا

معرفی کتاب اولکر آبلا

کتاب اولکر آبلا رمانی تأثیرگذار از زندگی زنی است که پس از تحمل خشونت خانگی تصمیم می‌گیرد خانه و زندگی‌اش را ترک کند و برای بقا در جامعه‌ای بی‌رحم بکوشد. سرای شاهینر، نویسنده‌ی اهل ترکیه در این رمان، هم‌دلی و اعتراض را با هم ترکیب می‌کند تا صدای کسانی را به گوش برساند که از خشونت، تبعیض یا فقر رنج می‌برند. این کتاب در سال 2022 برنده‌ی جایزه‌ی ادبی دویگو آسِنا شده است.

درباره‌ی کتاب اولکر آبلا

اولکر زنی است که سال‌ها زیر فشار و خشونت شوهرش زندگی کرده، اما روزی تصمیم می‌گیرد خانه‌ی ناامن خود را به امید زنده ماندن رها کند. او شبانه خانه را ترک می‌کند و برای نجات خود به بیمارستان پناه می‌برد. آنجا کارش مراقبت و همراهی با بیمارانی‌ست که همراه ندارند؛ یعنی همراه بیمار می‌شود تا از این طریق زندگی‌اش را ادامه دهد. سرای شاهینر (Seray Şahiner) در کتاب اولکر آبلا (Ülker Abla) با طنز تلخ و صدایی صادقانه، تلاش یک زن را برای زنده ماندن، حفظ کرامت و امید در دل روایت می‌کند.

نمادسازی و بازتاب صدای زنان در رمان اولکر آبلا

سرای شاهینر یکی از نویسندگان جوان ترکیه است که لیسانس روزنامه‌نگاری و کارشناسی ارشد سینما دارد. نوشته‌های او در ترکیه شایسته‌ی تقدیر شناخته شده و جایزه‌ی ادبی دریافت کرده است. کتاب اولکر آبلا یکی دیگر از این آثار است که در ترکیه توانسته جایزه ببرد. این اثر از صریح‌ترین رمان‌های معاصر ترکی است که به مسئله‌ی خشونت علیه زنان، بی‌پناهی و جدایی زنان از خانه و جامعه و تلاش آن‌ها برای بقا در زیر فشارهای اجتماعی می‌پردازد.

داستان از زبان و نگاه اولکر آبلا روایت و از جایی آغاز می‌شود که او در بیمارستان پناه گرفته است. سپس اولکر از گذشته‌ی خود می‌گوید و با ریتمی سریع زندگی گذشته و حال خود را برای خواننده شرح می‌دهد. علی‌رغم آنکه ممکن است موضوع کتاب کلیشه‌ای به نظر برسد، نویسنده با انتخاب فضای بیمارستان به عنوان محیطی که غالب رخدادها در آن اتفاق می‌افتد، توانسته فضایی متفاوت و حتی لایه‌ای نمادین، به داستان خود ببخشد و بر جذابیت و گیرایی آن بیفزاید. همان‌طور که بیمارستان محلی برای درمان و بهبودی است، اولکر آبلا در این فضا بر زخم‌های روح و روان خود مرهم می‌گذارد و زندگی تازه و مستقلی را آغاز می‌کند. همین باعث می‌شود داستان او تنها توصیف تکراری مصیبت‌های یک زن رنج‌کشیده نباشد، بلکه چشم‌اندازی تازه را از محیط‌های معمول زندگی روزمره ترسیم می‌کند که می‌تواند مرهم و درمانی برای آسیب‌های زندگی باشد.

رمان اولکر آبلا با روایتی از طنز تلخ تصویری زنده و وفادار از شرایط بسیاری از زنان ترکیه را پیش چشم می‌گذارد که ممکن است برای خوانندگان ایرانی و فارسی زبان بسیار آشنا و ملموس باشد. آنچه در این رمان از زندگی و شرایط زنان ذکر می‌شود بسیاری از تابوهای سکوت، انکار و شرم را می‌شکند و صدای کسانی را بازتاب می‌دهد که به خاطر فشارهای خانوادگی و اجتماعی کمتر شنیده می‌شوند.

اولکر آبلا دعوتی است به مواجهه با واقعیت؛ واقعیتی سخت، تلخ، اما نه ناامیدکننده. داستان زنی که زیر بار خشونت، ظلم و تبعیض شکست نخورده و با اراده و طنز، زنده ماندن را انتخاب می‌کند. این کتاب با ترجمه‌ی مژده الفت و چاپ نشر برج، ترکیب درد و امید، آسیب و مقاومت، تنهایی و همبستگی است. اثری که هم به انسانیت و هم به جامعه نگاه می‌اندازد و پرسش‌هایی سرنوشت‌ساز در دل مخاطب می‌کارد.

کتاب اولکر آبلا برای شما مناسب است اگر

• به رمان‌های واقع‌گرای اجتماعی با محوریت مشکلات زنان در خانواده و جامعه علاقه‌مندید.
• دوست دارید صدای زنانی را بشنوید که اغلب در سکوت به زندگی خود ادامه می‌دهند.
• از آثار واقعی، تلخ، تکان‌دهنده، اما درعین‌حال امیدوارکننده لذت می‌برید.

در بخشی از کتاب اولکر آبلا می‌خوانیم

هر قدر هم خودت را سرگرم کنی مگر در بیمارستان ماندن آسان است؟... همه دردمند، همه ناراحت. گاهی دلت می‌خواهد بروی بیرون و هوایی بخوری.

یک چیزی بگویم؟ اگر بدبختی دیگران نباشد، آدم از غم‌وغصه‌ی خودش دق می‌کند. مثلاً اگر روزی بفهمی سرطان داری، می‌توانی بگویی: «آی، برم بیرون یه هوایی بخورم دلم باز شه؟»، نه. اما وقتی مریضی مال دیگران باشد آسان است. درد دیگران بر هر دردی دواست. نگاه می‌کنی و می‌گویی: «از من بدبخت‌تر هم هست» و شکر می‌کنی و درد خودت یادت می‌رود. وقتی «آخ و واخ» کردی و به‌حد کافی محبتت را نشان دادی، وظیفه‌ات تمام است. می‌گویی: «ای وای! والا خیلی ناراحت شدم. برم یه هوایی بخورم.» درد غریبه‌ها یک شانس و فرصت است برای فراموش‌کردن درد خودت. حتی خیلی زن‌هایی که بچه‌دار می‌شوند برای فراموش‌کردن دردشان است. اما وابستگی با پاره‌شدن بند ناف تمام نمی‌شود. تو می‌مانی و دردی که به دردهایت اضافه کرده‌ای.

یک بار دکتر برای مریضی که مراقبش بودم تشخیص سرطان پیشرفته داد و گفت کاری از دستشان برنمی‌آید. خیلی ناراحت شدم. رفتم بیرون که دلم باز شود. رسیدم به یک سالن عروسی. بیرون سالن پر از گل بود و از داخل صدای سازودهل می‌آمد. خانم‌های شیک‌پوش و آقایان خوش‌پوش در رفت‌وآمد بودند. همه خندان. زد به کله‌ام، رفتم توی سالن و نشستم روی صندلی. اولش مثل روز اولی که روی صندلی همراه بیمار نشسته بودم کمی نگران بودم که مبادا بفهمند غریبه‌ام. اما طرف دختر فکر کردند فامیل دامادم و طرف پسر فکر کردند فامیل عروسم. کیکم را خوردم و لیمونادم را نوشیدم. آخیش! کیف کردم. حتی پاشدم رقصیدم. به عروس و داماد تبریک گفتم. عکس هم باهاشان گرفتم. خوش و خرم بودم...

حالا دیگر تا حوصله‌ام سر برود صاف می‌روم به یکی از سالن‌های عروسی در خیابان روبه‌رو، می‌زنم و می‌رقصم و برمی‌گردم. عروسی غریبه از عروسی آشنا بهتر است. وقتی می‌روم عروسی فامیل همه زل می‌زنند که «ببینیم اولکر چی کادو می‌ده.» ای بابا، اگر شوهرم کتکم بزند درِ خانه‌تان را به رویم باز نمی‌کنید. اگر از گرسنگی بمیرم یک لقمه نان دستم نمی‌دهید، آواره‌ی کوچه و خیابان شوم یک ژاکت بهم نمی‌دهید، فقط فکر کادو هستید!