معرفی و دانلود کتاب زبان غریب غمگین

معرفی کتاب زبان غریب غمگین

کتاب زبان غریب غمگین، مجموعه‌ای از پژوهش‌های شخصیِ هاروکی موراکامی، نویسنده‌ی برجسته‌ی ژاپنی را در بر گرفته است. نویسنده، در کسوت فردی ناشناس و کم‌رو، تجربه‌های خود از زندگی در آمریکا را در قالب جستارهایی شبیه به سفرنامه، در این اثر مطرح کرده است. برخی از این جستارها، شخصی و تحلیلی هستند و برخی دیگر، در مرز میان داستان، حقیقت و خیال قرار گرفته‌اند.

درباره‌ی کتاب زبان غریب غمگین

کتاب زبان غریب غمگین (Strange Sad Language)، شما را با تأملات هاروکی موراکامی (Haruki Murakami)، در حین اقامت در دانشگاه پرینستون همراه می‌کند. موراکامی، به عنوان یکی از معروف‌ترین نویسنده‌های ژاپنی شناخته می‌شود. این نویسنده‌ی سرشناس از شهرتی که در ژاپن داشت کلافه می‌شود و برای دو سال به آمریکا می‌رود تا در دانشگاه پرینستونِ آمریکا تدریس کند. تجربه‌ی موراکامی از زندگی در کشوری غریب به عنوان یک مهاجر معمولی و دست پنجه نرم کردن با موانع روزمره در این اثر در قالب جستارهایی خواندنی مطرح شده‌اند. زبان، فرهنگ، تنهایی و زندگی در کشوری بیگانه، موضوع‌های اصلی جستارهای کتاب زبان غریب غمگین را تشکیل می‌دهد.

هاروکی موراکامی در این اثر با لحن شوخ و رُک همیشگی خود، حس و حال زندگی در سایه‌ی زبانی خارجی را توضیح داده است. در حین مطالعه‌ی کتاب، این پرسش در ذهن شما شکل می‌گیرد که یاد گرفتن یک زبان بیگانه، چه تأثیری بر هویت فردی دارد. نویسنده برای پاسخ به این پرسش، تجربه‌هایی از زندگی روزمره مانند رفتن به آرایشگاه، دویدن و گوش دادن به موسیقی جَز را مطرح کرده است. در کنار این موضوع‌های ساده، هاروکی موراکامی تلاش کرده تا به مسائل مهم‌تری مانند منطق زبان و حس بیگانگی فرهنگیِ مهاجران بپردازد.

لحن ساده و محاوره‌ای به عنوان امضای هاروکی موراکامی در جستارنویسی شناخته می‌شود. این لحن در کتاب زبان غریب غمگین، خودنمایی می‌کند. این شیوه باعث شده تا در حین مطالعه‌ی کتاب احساس کنید روبه‌روی نویسنده نشسته‌اید و در حال گوش دادن به دغدغه‌های وی هستید. جستارهای این اثر در قالب یادداشت‌هایی کوتاه و مستقل نگاشته شده‌اند. این رویکرد، مطالعه‌ی این جستارها را بسیار سریع و دلپذیر کرده است.

مطالب کتاب زبان غریب غمگین با سفر هاروکی موراکامی به پرینستون در 1984، آغاز می‌شود. نویسنده پس از گشت و گذاری کوتاه در دانشگاهی که اسکات فیتزجرالد، در آن تحصیل کرده بود، با قطار راهی نیویورک می‌شود. در ادامه‌ی جستار نخست، نویسنده بازگشت دوباره‌ی خود به پرینستون را توضیح داده است. بر اساس این توضیحات، مقامات دانشگاه پرینستون رسماً از موراکامی دعوت کرده بودند تا در این دانشگاه مشغول تدریس شود.

تأملات هاروکی موراکامی در آمریکا

در ادامه‌ی جستار با تجربه‌ی نویسنده از حضور در شرایط ناآرام دانشگاه پرینستون همراه می‌شوید. زمانی که موراکامی برای بار دوم به دانشگاه پرینستون می‌رود، مقارن است با آغاز جنگ عراق. این اتفاق، فضای آرام دانشگاه را بر هم می‌ریزد. پس از مدتی، آتش جنگ خاموش می‌شود، اما اتفاق بدتری برای موراکامی رخ می‌دهد. پنجاهمین سالگرد حمله‌ی ژاپنی‌ها به پِرل هاربر، فرا می‌رسد. در جنگ جهانی دوم، نیروی دریایی امپراتوری ژاپن حمله‌ی هوایی غافلگیرکننده‌ای را علیه پایگاه دریایی ایالات متحده در پرل هاربر انجام داد. این حمله، زمینه ساز ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم بود. در زمان نگارش جستارهای کتاب، آمریکایی‌ها از مشکلات اقتصادی رنج می‌بردند و به دنبال کسی بودند تا تقصیر را گردن او بیندازند. به همین دلیل سالگرد حمله‌ی ژاپنی‌ها را به بهانه‌ای برای خالی کردن ناراحتی‌هایشان تبدیل کردند به ژاپنی‌های مقیم آمریکا سخت گرفتند.

وخامت شرایط، موراکامی را خانه‌نشین می‌کند. نویسنده در این جستار توضیح می‌دهد که در آن زمان، متوجه ابعاد فراگیر جنگ شد. به گفته‌ی موراکامی، جنگ نه تنها بر نسل خود، بلکه بر نسل‌های آینده نیز تأثیر می‌گذارد.

هاروکی موراکامی، علاقه‌ی بسیاری به ماراتن دارد. این نویسنده‌ی ورزشکار، در جستار بعدی به حضور خود در ماراتن بوستون در 1992 پرداخته است. برای او، دویدن در بوستونِ بهاری و نیویورکِ پاییزی، بزرگ‌ترین لذت زندگی در آمریکا به حساب می‌آمد. جستار بعدی به توضیح قوانین نانوشته‌ی دانشگاه پرینستون اختصاص یافته است. مطالب کتاب حاضر با جستاری با عنوان خداحافظ پرینستون، خاتمه پیدا می‌کند.

کتاب زبان غریب غمگین توسط امیر دیانتی ترجمه شده و نشر چشمه آن را چاپ و منتشر کرده است.

کتاب زبان غریب غمگین برای شما مناسب است اگر

• از طرف‌داران هاروکی موراکامی هستید و می‌خواهید با شخصیت و دیدگاه‌های این نویسنده‌ی شهیر ژاپنی بیشتر آشنا شوید.
• به جستارهای همانند سفرنامه علاقه دارید.
• از خواندن جستارهایی با موضوع حضور یک بیگانه در کشوری غریب، لذت می‌برید.

در بخشی از کتاب زبان غریب غمگین می‌خوانیم

او از شب‌هایی که در صحنه‌ی جَز نیویورک دهه‌ی پنجاه می‌گذراند خاطرات فراموش‌نشدنی‌ای داشت. یکی از این شب‌ها، در کنسرتی شرکت کرده بود که مونک و مایلز دیویس با هم روی صحنه رفته بودند. اوج این شبْ جروبحث ناگهانی بین این دو اسطوره بود که با خروج خشمگینانه‌ی مایلز دیویس از صحنه به پایان رسید.

«مونک و مایلز هر دو آدم‌های عجیب و خاصی بودند، اما چیزی که اتفاق افتاد واقعاً از حد تصور خارج بود. بعدش “لامبرت، هندریکس و راس” یه آهنگی با همین موضوع خوندند. آهنگ “که چی؟” رو شنیدی؟ اون آهنگ رو گرفتند و براش شعر جدید نوشتند. تو اون شعر گفتند: “مایلز از روی استیج رفت، که چی؟” اون‌ها گروه کُر خیلی قوی‌ای بودند. هندریکس و راس هنوز هم می‌خونند، اما دیو لامبرت تو جوونی مرد. وقتی داشت تو بزرگراه لاستیک پنچر ماشین رو عوض می‌کرد، یه ماشین دیگه زد به‌ش و جونش رو از دست داد. خیلی بااستعداد بود، واقعاً حیف شد.»

«کدوم بزرگراه بود؟»

«فکر کنم پنسیلوانیا ترنپایک بود… یا نه…»

در واقع دیو لامبرت در بزرگراه شماره‌ی 35، نزدیک وستپورت در ایالت کانکتیکات، جانش را از داد.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه‌ی مترجم
سرآغاز: پرینستون
غذا با تِم برنج و آلوچه ممنوع!
ظهور و سقوط خود برتربینی در دانشگاه
نسل پس از جنگ در امریکا
دویدن در ژاپن، دویدن در امریکا
استیون کینگ و کابوس حومه‌ی شهر
چه کسی جَز را نابود کرد؟
در مسیر بازگشت از برکلی
نسبت طلایی و تویوتا کرولا
کنکاش پیرامون زنان فعال
زبان غریب غمگین
می‌خواهم با کفش ورزشی به آرایشگاه بروم
فیلم پیچیده و مبهم رابرت آلتمن که...
دلمه‌های کلم‌پیچ را با فاصله از هم بچین!
از لباس‌های شیک بروکس برادرز تا پاوربوک
نمایی از نظام سلسله مراتبی
خداحافظ پرینستون
سخن پایانی