معرفی و دانلود کتاب خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته

معرفی کتاب خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته

یک رمان ناتورالیستی، تلخ و تکان‌دهنده که با روایتی خطی و اول شخص، خواننده را از ابتدا تا پایان، درگیر نگه می‌دارد. کتاب خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته فقط داستان یک زندانی در انتظار اعدام نیست؛ بلکه بازتابی است از فلاکت، خشونت و بی‌پناهی انسان در برابر سرنوشت. این شاهکار ادبی نقش مهمی در شناخته شدن جهان کامیلو خوسه سلا داشت و در فهرست صد رمان برتر اسپانیایی در قرن بیستم توسط روزنامه‌ی ال موندو قرار گرفت.

درباره‌ی کتاب خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته

کامیلو خوسه سلا (Camilo José Cela)، نویسنده‌ی اسپانیایی در این اثر، با نگاهی بی‌رحم اما صادقانه، زندگی مردی را روایت می‌کند که در دل فقر، خشونت خانوادگی و بی‌عدالتی اجتماعی رشد کرده و به تدریج به سوی جنایت سوق داده می‌شود. رمان خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته (The Family of Pascual Duarte) از سوی اغلب خوانندگان و منتقدان، شاهکار خوسه سلا تلقی می‌شود؛ داستان مردی در آستانه‌ی اعدام که اعترافات تلخ و گزنده‌اش، خواننده را به شک وامی‌دارد و در صحنه‌هایی به‌شدت غافلگیر می‌کند.

خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته؛ روان‌شناسی خشونت در قالب یک شاهکار کلاسیک

بسیاری از منتقدان، کامیلو خوسه سلا را در کنار نویسندگان ناتورالیست دیگری چون لویی فردینان سلین و کورتزیو مالاپارته قرار می‌دهند؛ نویسندگانی که با نگاهی خشمگین، تلخ و بی‌پرده، چهره‌ی واقعی انسان را در مواجهه با رنج و فروپاشی روانی به تصویر کشیده‌اند. رمان روان‌شناسانه‌ی خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته، روایتگر زندگی خانوادگی یک دهقان فقیر اهل اکسترمادورا است؛ مردی که در انتظار اعدام، روزهای سیاه زندان را می‌گذراند و در واپسین لحظات، داستان زندگی‌اش را بازگو می‌کند.

کامیلو خوسه سلا، خواننده‌ی باهوش خود را نیز به شک می‌اندازد. آیا پاسکوآل قربانی شرایط جامعه است، یا جنایتکاری آگاه؟ پاسخ دادن به این سؤال ساده نیست؛ چراکه انگیزه‌های پشت روایت یا تأملات پاسکوآل درباره‌ی اعمالش هرگز به روشنی آشکار نمی‌شود. با این حال می‌توان خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته را یک رمان اجتماعی دانست؛ چراکه در این اثر، دوگانگیِ «یا این یا آن» کارساز نیست، بلکه با تأکید بر «هم این و هم آن»، به پیچیدگی انسان و سرنوشت او پاسخ داده می‌شود.

فرهاد غبرایی، مترجم برجسته و فقید ادبیات ایران، با نثری روان و وفادار به لحن اثر، ترجمه‌ای درخشان از رمان خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته ارائه داده است. این رمان اجتماعی که از مهم‌ترین آثار کامیلو خوسه سلا به شمار می‌رود، توسط نشر ماهی منتشر شده و در اختیار علاقه‌مندان ادبیات اسپانیا و دوست‌داران رمان‌های ناتورالیستی قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته

• کامیلو خوسه سلا با زبانی فوق‌العاده، توصیف‌های بی‌نظیر و خلق داستانی در دل داستانی دیگر، این اثر را به رشته‌ی تحریر درآورده است. این رمان روان‌شناختی، نمونه‌ای عالی است از اینکه چگونه می‌توان روایت زندگی یک انسان معمولی را به اثری خارق‌العاده و شگفت‌انگیز تبدیل کرد. با خواندن این رمان کلاسیک، قدرت ادبیات را تا عمق وجودتان احساس می‌کنید و همین احساس، شما را سرشار از شعف و شادی می‌کند. هرچند داستانی که روایت می‌شود، گاه خون را در رگ‌ها منجمد می‌کند و گاهی گلویتان را می‌فشارد؛ اما دیدن جادوی ادبیات، لذتی بی‌نهایت دارد. (کاربر گودریدز)
• کتاب خوبی است؛ جذاب و پر از رمز و راز که خواننده را به حدس زدن و بحث بیشتر وادار می‌کند. اثری ادبی و ارزشمند که هم برای مطالعه‌ی تفننی لذت‌بخش است و هم می‌توان از آن در نشست‌های ادبی بزرگسالان بهره برد. (کاربر آمازون)

کتاب خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته برای شما مناسب است اگر

• به تازگی سراغ خواندن آثار مهم ادبیات کلاسیک رفته‌اید و نمی‌خواهید ادبیات اسپانیا را از قلم بیندازید.
• به آثار نویسندگانی چون لویی فردینان سلین و کورتیو مالاپارته علاقه‌مندید و به دنبال یک رمان اجتماعی با همان گزندگی و اثربخشی هستید.
• داستان‌های روان‌شناختی مورد پسند شما است و می‌خواهید یک شاهکار ادبی را بخوانید که در آن عمق تنهایی انسان و رنج‌های بی‌پایانش به تصویر کشیده شده است.

در بخشی از کتاب خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته می‌خوانیم

احتمالاً حرفم را باور نمى‌کنید اگر بخواهم به شما بگویم که چنان غمى روى دلم سنگینى مى‌کند و چنان غصه‌اى دارم که تقریبا به‌جرئت مى‌توانم بگویم که توبه‌ام به توبه‌ى قدیس‌ها مى‌ماند. شاید حرف مرا باور نکنید، چون گزارش‌هایى که از من دارید کاملاً بد است و عقیده‌اى هم که نسبت به من به‌هم زده‌اید، همین‌طور. با وجود این... همین را مى‌گویم که گفته‌ام، شاید صرفا به خاطر گفتن، شاید صرفا به این دلیل که این عقیده‌ى راسخ را کنار نگذارم که شما آنچه را مى‌گویم مى‌فهمید و باور مى‌کنید که حقیقت را مى‌گویم، حقیقتى که بدان سوگند نمى‌خورم، چون سوگندخوردن چه فایده‌اى دارد...

توى گلویم چنان تلخ است که گمان مى‌کنم قلبم به‌جاى خون صفرا تلنبه مى‌کند. تلخى به سینه‌ام مى‌رسد و روى زبانم طعم ترشى مى‌گذارد. دهنم را پر مى‌کند، اما درونم را خشک مى‌کند، انگار که باد متعفنى باشد از گورستان.

در این لحظه از نوشتن باز ایستادم، شاید بیست دقیقه‌اى، یا یکى دو ساعتى... آن پایین، در کوره‌راه چند نفر راه مى‌رفتند. چه‌قدر واضح دیدمشان! امکان نداشت حتى یک لحظه هم به این فکر بیفتند که من نگاهشان مى‌کنم، بس‌که بى‌خیال قدم مى‌زدند. یک گروه بودند؛ دو مرد، یک زن و یک پسربچه. به نظر مى‌رسید صرفا از راه‌رفتن توى کوره‌راه شاد باشند. مردها حدود سى سال داشتند. زن کمى جوان‌تر بود. پسربچه نمى‌توانست بیش‌تر از شش سال داشته باشد. پابرهنه بود و مثل بزغاله‌اى وسط بوته‌ها بالا و پایین مى‌پرید. فقط یک پیرهن کوتاه تنش بود که شکم به پایینش را برهنه مى‌گذاشت. یورتمه مى‌رفت، بعد مى‌ایستاد و سنگى پرت مى‌کرد و پرنده‌اى را از لانه مى‌پراند... ابدا مثل ماریو نبود، با وجود این چه‌قدر مرا یاد او مى‌انداخت!