معرفی و دانلود کتاب آتش بس: بازگشت بازمانده‌ای از آشویتس به خانه

معرفی کتاب آتش بس: بازگشت بازمانده‌ای از آشویتس به خانه

روایت‌های بسیاری از بازماندگان آشویتس شنیده‌ایم. اما داستانی که پریمو لوی در کتاب آتش بس تعریف می‌کند، چیز دیگری است. کتابی که به قول ایتالو کالوینو، پس از ایلیاد مرگبار اردوگاه، اودیسه‌ی بازگشت را روایت می‌کند. سفری طولانی، پرماجرا و گاه طنزآمیز در دل اروپای ویران‌شده از جنگ. لوی از زندانیان آشویتس می‌نویسد؛ از کودک سه‌ساله‌ای که در اردوگاه به دنیا آمده، نه درختی دیده، نه پرنده‌ای. کودکی غریبه با دنیای آزاد که واژه‌ای نامفهوم را زیر لب تکرار می‌کند.

درباره‌ی کتاب آتش بس

همه از جنگ می‌نویسند و از خشونت یکپارچه‌اش. اما پس از جنگ و در دوران آتش‌بس چه اتفاق‌هایی می‌افتد؟ گروس عبدالملکیان در یکی از اشعارش چنین می‌گوید: «جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کشت!». پریمو لوی (Primo Levi) پس از نوشتن کتاب اگر این نیز انسان است (If This Is a Man) با هدف به تصویر کشیدن دوران اولیه‌ی پس از جنگ جهانی دوم، دست به قلم برده و زندگینامه‌ی آتش بس (La tregua) را به رشته‌ی تحریر درآورده است. روایتی تاریخی با شخصیت‌های زنده و واقعی که مخاطب را از همان صفحات ابتدایی به شدت درگیر می‌کند.

ارتش سرخ با ورود به اردوگاه آشویتس، از وضعیت اسفبار زندانیان شوکه می‌شود. کمک‌های پزشکی اولیه ارائه شده و همه‌ی بازماندگان به اردوگاه اصلی منتقل می‌شوند. راوی کتاب آتش بس نیز در میان این زندانیان است. در این میان پریمو لوی، دردناک‌ترین نماد رنج را به نمایش می‌گذارد: «هوربینک، کودک سه‌ساله‌ای که در آشویتس به دنیا آمده، هرگز درختی ندیده و تنها یک واژه‌ی نامفهوم را تکرار می‌کند.». آتش بس از همین نقطه آغاز می‌شود. نه با جشن آزادی، بلکه با حیرت و سرگردانی پس از صلح!

آتش بس؛ روایت کودکی که درخت را نمی‌شناخت

با خواندن اتوبیوگرافی آتش بس، راهی یک سفر می‌شویم. پریمو لوی با نثری دقیق و طنزی تلخ، ما را همراه خود از اردوگاه‌های آوارگان تا بازارهای زیرزمینی، از قطارهای بی‌سرانجام تا خوابگاه‌های پر از رویا می‌برد. او نه فقط از مکان‌ها، بلکه از انسان‌ها می‌نویسد: از «موردو ناحوم»، مردی که باور دارد جنگ همیشه هست، تا «چزاره»، دوست پرانرژی و زیرکش که در دل هر موقعیت ناممکن، راهی برای بقا پیدا می‌کند.

تمامی شخصیت‌های داستان واقعی آتش بس، با وجود تفاوت‌هایشان در یک چیز مشترک هستند: «تلاش برای بازسازی خود در جهانی که دیگر هیچ شباهتی به گذشته ندارد.» پریمو لوی با نگاهی دقیق و بی‌ادعا، نه فقط روایتگر مسیر بازگشت، بلکه کاوشگری در معنای انسان بودن پس از اردوگاه است. روایتی از بازسازی تدریجی امید، هویت و انسانیت در دل ویرانی. این داستان اتوبیوگرافیک از ادبیات ایتالیا را با ترجمه‌ی روان بنفشه شریفی‌خو بخوانید که توسط نشر قطره چاپ و منتشر شده است.

جوایز و افتخارات کتاب آتش بس

• برنده‌ی جایزه‌ی جان فلوریو
• برنده‌ی جایزه‌ی کمپیلو

نکوداشت‌های کتاب آتش بس

• نثر پریمو لوی تلفیقی است از دقت علمی و حساسیت اخلاقی. (ایتالو کالوینو، نویسنده‌ی ایتالیایی)
• آتش بس یکی از مهیج‌ترین و ژرف‌ترین آثار ادبی دوران پساجنگ است؛ روایتی که نه فقط از رهایی، بلکه از بازگشت معنا سخن می‌گوید. (کارلو بو، شاعر، منتقد ادبی و سناتور پیشین ایتالیایی)
• نثری شکوهمند و ظریف با محتوایی تراژیک که با زبانی ساده و بی‌پیرایه روایت می‌شود، اما گاه با طعنه‌ای ظریف و طنزی هوشمندانه رنگ می‌گیرد. خواندنش دلنشین است و یک‌نفس پیش می‌رود. (کاربر آمازون)
• وحشت آشویتس در کتاب خاطرات آتش بس وجود دارد اما به شکلی پنهان! گویی شبحی است که میان واژه‌ها پرسه می‌زند. نیروی بازسازی و بازگشت به زندگی عادی در این رمان تاریخی موج می‌زند. ایده‌ی «مقاومت» و «بازماندن» در آن جاری است؛ چرا که این‌ها همان کسانی هستند که توانسته‌اند از هولناک‌ترین لحظات آشویتس جان سالم به در ببرند و سرانجام از مسیری طولانی و سخت به وطن بازمی‌گردند. (کاربر گودریدز)

اقتباس سینمایی از کتاب آتش بس

• فیلم آتش بس به کارگردانی فرانچسکو رزی در سال 1997 ساخته شد.

کتاب آتش بس برای شما مناسب است اگر

• مشتاقید روایت شخصی نویسنده‌ای بزرگ را از زندگی در اردوگاه آشویتس بخوانید.
• به داستان‌های مرتبط با جنگ جهانی دوم علاقه‌مند هستید.
• کتاب انسان در جستجوی معنا، اثر ویکتور فرانکل را مطالعه کرده‌اید و می‌خواهید یک زندگینامه‌ی تاریخی با همین سبک در دست بگیرید.
• به ادبیات ایتالیا علاقه‌مند هستید و نویسندگان ایتالیایی را به شکل جدی دنبال می‌کنید.

در بخشی از کتاب آتش بس: بازگشت بازمانده‌ای از آشویتس به خانه می‌خوانیم

نامش موردو ناحوم بود و در نظر اول چیز چشمگیری نداشت جز کفش‌هایش (چرمی، تقریباً نو و شیک که در آن مکان و زمان شگفت‌انگیز بود) و کیسه‌ای که بر پشتش حمل می‌کرد و بزرگ و گشاد بود و، آن‌طور که در روزهای بعد فهمیدم، به‌همان نسبت سنگین. علاوه بر زبان مادری‌اش، زبان‌های دیگری هم می‌دانست: اسپانیایی (مثل همه‌ی کلیمیان تِسالونیکی)، فرانسوی، و ایتالیاییِ سکته‌دار اما خوش‌لهجه. بعدها فهمیدم ترکی، بلغاری و کمی آلبانیایی هم می‌داند. حدوداً چهل‌ساله بود و قدبلند. هنگام راه‌رفتن قوز می‌کرد و مثل آدم‌های نزدیک‌بین گردنش را جلو می‌داد. پوست و موی سرخی داشت و چشمانی بزرگ، پرآب و رنگ‌پریده. بینی بزرگ خمیده‌اش ظاهری درنده و درعین‌حال شل‌وول به چهره‌اش می‌داد، شبیه پرنده‌ی شب‌گردی که نور غافلگیرش کرده یا کوسه‌ای که از زیستگاه طبیعی‌اش دور مانده باشد.

از بیماری نامعلومی بهبود می‌یافت که با حمله‌های شدید تب همراه بود و توانش را به‌کلی تحلیل می‌برد. در روزهای اول سفر، گاه با خستگی مفرط می‌افتاد و حالت لرز و هذیان به او دست می‌داد. اگرچه علاقه‌ی خاصی به یکدیگر نداشتیم، دانستن دو زبان مشترک و این نکته‌ی مهم که فقط ما دو نفر از اهالی مدیترانه بودیم باعث می‌شد جذب هم شویم.

انتظارمان پایانی نداشت. مجبور بودیم سرپا بایستیم یا روی برف‌ها دراز بکشیم، چون تا چشم کار می‌کرد نه سقفی بود و نه سرپناهی. عاقبت، حوالی نیمروز، دود و هوهوی لوکوموتیو نوید ظهور دست تمدن را داد که در هیئت رشته‌ای باریک از سه‌چهار واگن باری فکسنی خیرخواهانه به‌سمتمان دراز شد. واگن‌ها را یکی از آن لوکوموتیوهای کوچکی می‌کشید که در زمان‌های عادی برای جابه‌جاکردن واگن‌ها داخل ایستگاه استفاده می‌شوند.

فهرست مطالب کتاب

1: آب‌شدن برف‌ها
2: اردوگاه اصلی
3: یونانی
4: کاتوویتسه
5: چزاره
6: روز پیروزی
7: رؤیاپردازان
8: به‌سوی جنوب
9: به‌سوی شمال
10: مرغ کوچک
11: جاده‌های کهن
12: جنگل و راه
13: تعطیلات
14: تماشاخانه
15: از استاریه داروگی به یاش
16: از یاش تا مرز
17: بیداری
درباره‌ی نویسنده و کتاب
سایر منابع