معرفی و دانلود کتاب زنی که دروغ می‌گوید

معرفی کتاب زنی که دروغ می‌گوید

زنی که هر بار از دیوارهای شیشه‌ای رد می‌شود، نگاهی مأیوس به خودش می‌اندازد و فکر می‌کند هیچ‌وقت زندگی نکرده است؛ این توضیح کوتاه محور اصلی کتاب زنی که دروغ می‌گوید اثر اروه بل، نویسنده‌ی فرانسوی است. این رمان روانشناختی به احوالات زن چهل و سه ساله‌ای می‌پردازد که به خاطر فشار کاری، مجبور به دروغ گفتن می‌شود تا دوباره راه آرزوهای سرکوب‌شده‌اش را بیابد.

درباره‌ی کتاب زنی که دروغ می‌گوید

روز سوفی با کوبیدن محکم در برای درآوردن لج شوهرش آلن شروع می‌شود. هوایی که خنکی صبح هم نتوانسته سنگینی و رطوبتش را کاهش دهد، همه‌ی رویاها و آرزوهای زنی چهل و سه ساله را در خود فرو برده است؛ زنی که خود را در زندانی به نام زندگی محکوم می‌بیند؛ محکوم به کار کردن، به تجربه نکردن حس مادری و به تحمل کردن آدم‌هایی که ذره‌ای به او به‌عنوان یک انسان اهمیت نمی‌دهند. اروه بل (Hervé Bel) نویسنده‌ی فرانسوی در کتاب زنی که دروغ می‌گوید (La femme qui ment) روایتی آشنا را به نمایش گذاشته است؛ زنی که زیر بار فشار کاری به زانو درآمده و برای بیرون رفتن از این وضعیت دست به دامن دروغ شده است.

در میان آسمان‌خراش‌های لا دفانس

«آنجا» ساختمان‌های فراوانی دارد که مثل میله‌های زندان برافراشته شده‌اند. هزاران سلول درون آن وجود دارد. سوفی روزش را در یکی از این سلول‌ها می‌گذراند و احساس می‌کند دارد از درون خورده می‌شود.

داستان کتاب زنی که دروغ می‌گوید، با رفتن سوفی به محل کارش در لا دفانس پاریس شروع می‌شود. آغاز صبحی که در میان شلوغی و عرق زنان و مردانی با چهره‌های خواب زده، نمایانگر ملالی بی‌پایان است. در حالی که هر روز با خودش فکر می‌کند که ای کاش هیچ وقت با رئیسش لیونل رو در رو نمی‌شد.

هر روز که او از خانه بیرون می‌رود، زندگی روی عذاب‌آور خودش را به شکلی جدید نشان می‌دهد. سوفی در میانه‌ی بحران میانسالی با زیباییِ در حال زوالش دست و پنجه نرم می‌کند؛ با اندوه مادر نشدن و محکومیتی ابدی به کار کردن و نابودی. اروه بل در رمان روانشناختی زنی که دروغ می‌گوید، زیر پوست جوامع مدرنی رفته که دغدغه‌ی کار در آن پایه‌های زندگی توام با خوشبختی را پوسانده است.

لذت زندگی در دنیایی ساختگی

ضرب‌آهنگ زندگی ملال‌آور سوفی یک‌باره رنگی متفاوت به خود می‌گیرد. او در میانه‌ی دعواهایی که با رئیسش، لیونل داشته، باردار بودن خودش را بهانه می‌کند و واکنش همدلانه و مثبت اطرافیان، زندگی را به کامش شیرین می‌کند. با وجود اینکه نقص جسمانی شناخته شده‌ای ندارد، نتوانسته با شوهرش آلن بچه‌دار شود و حالا که چهل و سه سالش شده، تقریبا امیدش را برای بارداری از دست داده است. اما اروه بل با اضافه کردن این دروغ، جان دیگری به شخصیت داستانی‌اش می‌دهد. زنی مستأصل، حالا آن‌قدر این دروغ را زیر لبش زمزمه می‌کند تا برایش باورپذیر شود. اما این وضعیت پایدار نخواهد بود و قرار است چالش‌های پیچیده‌تری در زندگی زناشویی او به وجود بیاید.

اروه بل در این رمان روانشناختی زنانه، علاوه بر نقد کردن مدرنیته، با قلمی جزئی نگرانه و زنده، به عمیق‌ترین لایه‌های روان یک زن در میانه‌ی بحران میانسالی‌اش نقب زده است؛ در حدی که می‌توان چند ساعتی را در پوسته‌ی زنی زندگی کرد که برای زندگی از دست رفته‌اش رویا بافی می‌کند. این داستان اجتماعی با ترجمه‌ی فرزانه سکوتی در انتشارات شما به چاپ رسیده است.

کتاب زنی که دروغ می‌گوید برای شما مناسب است اگر

• زنی شاغل هستید و دچار بحران هویت و فرسودگی شده‌اید.
• به دنبال رمانی روانشناختی می‌گردید تا در احوالات یک انسان دیگر غرق شوید.
• زنانگی، مدرنیته، مادر بودن و ملال از موضوعاتی است که توجهتان را جلب می‌کند.
• خواننده‌ی رمان‌های اجتماعی خارجی هستید و ادبیات فرانسه در این میان برای شما جذاب‌تر است.

در بخشی از کتاب زنی که دروغ می‌گوید می‌خوانیم

لیونل نگاهش را بالا می‌آورد با چشم‌هایی بی‌روح لبخند می‌زند: «سلام سوفی، خوبی؟» بر خلاف لحن سرخوشی که دارد و می‌گذارد کمی دوستانه تلقی شود، اما کلمه‌ی دیگری اضافه نخواهد کرد.

گلویش را می‌خاراند. صورتش همان قدر جذاب می‌شود که یک تکه از سقف کاذب می‌تواند جذاب باشد. باز بی‌خودی گلویش را می‌خاراند.

می‌خواهد چیز ناخوشایندی به سوفی بگوید. لیونل در انجام وظیفه از درگیری و ابراز احساسات به یک اندازه نفرت دارد.

سوفی می‌نشیند و آماده می‌شود تا ایده‌هایش را در مورد تکسمور ارائه دهد. لیونل به شیوه‌ی خود به سوفی خواهد گفت که ایده‌هایش مزخرفند. کلمات که با ماشه‌ی دو مرحله‌ای شلیک می‌شوند ابتدا قابل تحملند و بعد مثل کنه‌ای که در گوشت پا فرو برود، در ذهن پیش می‌روند و بیرون کشیدنشان غیر ممکن است.

وقتی می‌خواهد شروع کند، چشم‌های لیونل به سمت صفحه‌ی کامپیوتر می‌چرخد، و می‌گوید: «ببخش سوفی یک کار فوری دارم که بر سرم آوار شده. زود صدایت میکنم، خب؟ کلی وقت خواهیم داشت تا از تکسمور حرف بزنیم. ممنون می‌شوم اگر در را ببندی.»

سوفی هم نجات یافته و هم کلافه است، چرا که لحظه‌ی واقعیت، به تعویق انداخته شده. با احساس یک خدمتکار مزاحم به آرامی در را می‌بندد. وقتی در اتاق کار خودش را هل می‌دهد ساعت هشت است و آفتابی که به در و پنجره‌های شیشه‌ای می‌خورد چشمانش را می‌زند. گرمای بیرون، بر افق نارنجی موج می‌اندازد. در یک open space کار می‌کند. میزهای فلزی اخرایی رنگ یک متر و چهل در نود سانتیمتر که با دیواره‌هایی کوتاه از هم جدا شده‌اند و وسطشان را مانیتورهای صفحه تخت اشغال کرده است در ردیف‌های سه‌تایی رو در به روی هم، قرار دارد. زیر میز یک کشوی متحرک برای وسایل شخصی هست.