معرفی و دانلود کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟

معرفی کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟

کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟ خواننده را با ماجراهای دختری نوجوان با رفتاری عجیب و غریب همراه می‌کند. ناتسوکو ایمامورا دنیا را از نگاه این دخترک سرکش نشان می‌دهد و مشکلات وی را در قالب داستانی خواندنی بیان می‌کند. آمیکو، شخصیت اول این رمان کوتاه ژاپنی، در دنیای خاصِ خودش سِیر می‌کند و می‌خواهد با مشکلات مهمی مانند سوگ کنار بیاید. این رمان روانشناختی جایزه‌ی میشیما یوکیو را از آن خود کرده است.

درباره‌ی کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟

کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟ (This is Amiko, Do You Copy) داستانی روان‌شناختی با موضوع رفتار اعضای خانواده با دختری با روحیه‌ای متفاوت و کارهایی عجیب و غریب است. ناتسوکو ایمامورا (Natsuko Imamura)، نویسنده‌ی ژاپنیِ برنده‌ی جایزه‌ی آکوتاگاوا، مشکلاتی مانند تفاوت انسان‌ها، انزوا و بحرانی‌های برقراری ارتباط نوجوانان را در قالب رمانی کوتاه بررسی کرده است.

داستان آمیکو هستم، صدامو داری؟ درباره‌ی دختری است با روحیه‌ای عجیب و غریب که با کارهایش همواره برای اعضای خانواده دردسر درست می‌کند. آمیکو غذا را با دست می‌خورد و همواره مزاحم کلاس خوشنویسیِ مادرش می‌شود. این دختر، ذاتی کنجکاو و پرشور دارد و دائم در دنیای ذهنیِ خودش زندگی می‌کند.

رمان روانشناسی آمیکو هستم، صدامو داری؟ با تصمیم آمیکو برای چیدن گل‌های بنفشه آغاز می‌شود. این دختر خوش‌قلب، می‌خواهد گل‌های بنفشه را به دوست کوچکش، ساکی، هدیه بدهد. ساکی چان، در همسایگی آمیکو زندگی می‌کند و گاه و بی‌گاه به او سر می‌زند. خوانند در ادامه‌ی این داستان ژاپنی، متوجه می‌شود که آمیکو دفعه‌ی قبل، به جای گل بنفشه، گیاهی سمی به ساکی چان هدیه داده و حسابی دردسر درست کرده است.

شخصیت اول داستان پس از عبور از محل کاشت سبزیجات، به درخت خرمالویی می‌رسد که گل‌های بنفشه‌ی وحشی زیبایی در زیر آن رشد کرده‌اند. آمیکو چندین شاخه بنفشه می‌چیند و بازمی‌گردد. در مسیر بازگشت با ساکی روبه‌رو می‌شود. ناتسوکو ایمامورا با نشان دادن تلاش آمیکو برای انتخاب گل مناسب و جبران اشتباهی که پیش‌تر مرتکب شده، مخاطب را با سرشت نیک شخصیت اول داستان مواجه می‌کند.

وقتی خوش قلبی کار دست آمیکو می‌دهد

خواننده در ادامه‌ی داستان آمیکو هستم، صدامو داری؟ با ماجراهای سرک کشیدن آمیکو به کلاس خوشنویسی مادرش همراه می‌شود. آمیکو، تا 15 سالگی در کنار پدر، مادر و برادر بزرگش زندگی ‌می‌کند. در این زمان، اصلی‌ترین چالش میان این دختر نوجوان و مادرش، کلاس خوشنویسی است. آمیکو به دلیل آواز خواندن یا شیطنت‌هایی از این دست از حضور در کلاس خوشنویسی منع شده. این ممنوعیت، کلاس خوشنویسیِ مادر را برای آمیکو به امری کنجکاوی‌برانگیز تبدیل می‌کند. شخصیت اول داستان، پنهانی از پشت درهای کشویی به داخل کلاس سرک می‌کشد و هنرآموزان را تماشا می‌کند. ناتسوکو ایمامورا با روایت این صحنه، به جداسازی و نبود ارتباط متقابل میان آمیکو و اطرافیان اشاره کرده است. چنین رویکردی، تصویری دقیق از تضادهای درونی آمیکو و تلاش بی‌فایده‌ی خانواده برای مدیریت رفتارها و تفاوت‌های عجیب آمیکو با دیگران می‌سازد.

کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟ را انتشارات دانش آفرین با ترجمه‌ی آنیتا پارسا، چاپ و روانه‌ی بازار کرده است.

جوایز و افتخارات کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟

• برنده‌ی جایزه‌ی اوسامو دازای (Dazai Osamu)
• برنده‌ی جایزه‌ی میشیما یوکیو (Mishima Yukio)

نکوداشت‌های کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟

• شیوه‌ای شایسته برای بیان احساسات و کشمکش‌های درونیِ دختری با رفتارهایی عجیب و غریب در خانواده‌ای ناکارآمد. (کاربر آمازون)
• مدت بسیار زیادی است که به‌خاطر یک کتاب گریه نکرده بودم. به‌ویژه، من از تفاوت میان شخصیت‌ها و نبود قطعیت در این داستان، لذت وافری بردم. (کاربر آمازون)
• این کتاب واقعاً اثر متفاوتی بود. وقتی آن را تمام کردم، تنها چیزی که توانستم بگویم این بود: «هاه؟!» این اثر چنین منظر منحصربه‌فرد و جذابی را ارائه می‌دهد که مرا به تامل واداشت که ما انسان‌ها، چقدر دیگران را نادیده می‌گیریم. کتاب حاضر، اثری تفکربرانگیز است که ادراک را به چالش می‌کشد. با وجود تاملات عمیق، باز هم در نهایت به این فکر افتادم که: «ها؟!» (کاربر آمازون)

کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟ برای شما مناسب است اگر

• به مطالعه‌ی رمان‌های ژاپنی درباره‌ی نوجوانان علاقه دارید.
• می‌خواهید داستانی روان‌شناختی با محوریت روابط خانوادگی بخوانید.

در بخشی از کتاب آمیکو هستم، صدامو داری؟ می‌خوانیم

مدرسه رفتن یا نرفتن آمیکو، به حال‌ و هوای آن روزش بستگی داشت. مادر دیگر اصلاً حرف نمی‌زد و بنابراین دیگر کسی هم نبود که به آمیکو بگوید به مدرسه برود یا تکالیفش را انجام دهد. پدر قبل از بیدار شدن آمیکو به سرکار می‌رفت و شب دیروقت به خانه می‌آمد. به ندرت پیش می‌آمد که آمیکو پدر را سر میز شام و مشغول خواندن روزنامه ببیند و از او می‌خواست که با هم ورق یا تخته‌ی اوتلو بازی کنند. پدر هیچ‌وقت این کار را نمی‌کرد.

بدون بلند کردن سرش می‌گفت: «برو با کوتا بازی کن.» ولی آمیکو اصلاً نمی‌دانست برادرش کجاست و چه می‌کند. کوتا به همان مدرسه‌ی آمیکو می‌رفت. آمیکو سال اول بود و کوتا که دو سال از او بزرگتر بود، سال سوم. اگر در مدرسه از کنار یکدیگر رد می‌شدند، عجیب نبود ولی آمیکو هیچ‌وقت کوتا را آن‌ دور و اطراف ندید. با این‌ حال همه می‌دانستند که کوتا کیست.

مدت زیادی از مراسم ورودی مدرسه نمی‌گذشت که گروهی از دختران مدرسه که آمیکو آن‌ها را نمی‌شناخت، دخترک را به سرویس بهداشتی مدرسه بردند و به نوبت به ساق پایش لگد زدند. گفتند: «چه صدای خوبی ازش درمیاد.»

دختران نوبتی مشغول لگدپرانی به آمیکو بودند که دختر دیگری محکم درِ دستشویی را باز کرد و گفت: «بسه! اون خواهر کوچیکه‌ی تاناکا سنپایه. همون پسره‌ی سال سومی.»

دخترها خشکشان زد. دست از لگد زدن برداشتند و تن صدایشان را تغییر دادند و با لحن خوبی گفتند: «متأسفیم. اشتباه کردیم. نمی‌دونستیم. اصلاً شبیه اون نیستی. درد داشت؟ نداشت، مگه نه؟ اونقدرا هم درد نداشت؟»

آمیکو سرش را تکان داد.