معرفی و دانلود کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم

معرفی کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم

«چرا دستمزد کارگران فیلیپینی از سفیدپوستان کمتر است؟» این سوالی بود که پابلو آن را فریاد زد و صبح فردا، جسدش در جوی آب پیدا شد. اینجا آمریکاست و دموکراسی متعلق به مهاجران آسیایی نیست. کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم نوشته‌ی رندی ریبی زندگی سه نسل از مهاجران فیلیپینی را برای ما نمایان می‌کند؛ نسل‌هایی که هر کدام به‌نوعی قربانی نژادپرستی هستند و آسیب‌های روحی و روانی خود را به نسل بعد منتقل می‌کنند.

درباره‌ی کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم

خوشبختانه یک سگ بامزه و جالب هم با امیل همراه است و حداقل یک دلیل وجود دارد که انزو از حضور پدربزرگش خوشحال شود. امیل بدخلق‌ترین پیرمردی است که هر کس در زندگی‌اش می‌تواند او را ملاقات کند. او نسبت به همه‌چیز نفرت دارد و حتی پسر خود، کریس، را که حالا خانواده و فرزند دارد، بابت کوچک‌ترین موضوعات در برابر همه، تحقیر می‌کند. او واقعاً پیرمرد آزاردهنده‌ای است و با این حال انزو حاضر شده اتاق خوابش را به این مهمان نه‌چندان دوست‌داشتنی قرض بدهد؛ اما این پیرمرد که چیزی جز خاطرات تلخ در ذهن کریس از خود به‌جای نگذاشته، گذشته‌ای دارد که فاش شدنش به ما کمک می‌کند او را درک کنیم و از وضعیت فاجعه‌باری که رنگین‌پوستان و نژادهای گوناگون در کشورهای سفیدپوست متحمل می‌شوند، آگاه شویم.

کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم (Everything We Never Had) نوشته‌ی رندی ریبی (Randy Ribay) ما را به شهری می‌برد که خانواده‌ی مگابول سال‌هاست در این نقطه سکونت دارند؛ خانواده‌ای که اصالتا فیلیپینی هستند و فرهنگ و عرف و دولت، آن‌ها را به‌عنوان شهروند دوم می‌شناسند؛ کسانی که باید از آمریکا بیرون انداخته شوند و این سرزمین را فقط در اختیار سفیدپوستان بگذارند! این داستان اجتماعی زندگی چند نسل از اعضای یک خانواده را شرح و دغدغه‌های مالی، ناامنی، حس تحقیر و... را که همگی برآمده از جامعه هستند را به ما نشان می‌دهد.

کارگران جهان در کالیفرنیا متحد می‌شوند

امیل تنهاست. در اغلب اوقات زندگی‌اش بوده و هست. حالا نوجوانی‌اش پیش چشم‌هایش قدم علم کرده و گویی زنده شده است. پدرش، فرانسیسکو، احتمالا امشب هم به خانه نمی‌آید. بعد از اعتصابات عدالت‌خواهانه‌ی کارگری، ممکن است زندانی شود. خوشبختانه امیل فعلا پول دارد. کافه سابیک‌بی آن حقوق ناچیز و مختصری را که نمی‌تواند حتی برای یک روز یک انسان کافی باشد، به امیل نوجوان پرداخت کرده. دستمزد همه‌ی کارگران مهاجر همین‌قدر ناچیز و دلیل اعتصاب‌های بی‌وقفه‌ی فرانسیسکو و رفقایش نیز همین است. عمه‌ی امیل، کارمن، نمی‌تواند با فعالیت‌های فرانسیسکو موافقت کند. او نگران خانواده است و چاره‌ای ندارد جز اینکه به جای فرانسیسکو، مراقب فرزندان برادرش باشد. مادر امیل نیز باید از چهار فرزندش محافظت کند و فعالیت‌های سیاسی شوهرش، زندگی او را مختل کرده است.

امیل از این زندگی نحس و فلاکت بار خسته شده. دیگر نمی‌خواهد به کارگری ادامه بدهد. فرانسیسکو برای او آینه‌ای تمام‌نماست و باید کاری کند تا به محنتی که پدرش و دوستان پدرش به آن دچارند، مبتلا نشود؛ اما برای یک مهاجر رنگین‌پوست فیلیپینی که سفیدپوستان او را چیزی بیشتر از یک مزاحم نمی‌بینند، چه کاری وجود دارد که بتواند امیل را به سعادت و خوشبختی برساند؟ مهم نیست که او تا چه اندازه باهوش و باپشتکار است، مهم این است که از نژاد سفیدپوستان نیست. داستان اجتماعی هر آنچه هرگز نداشتیم نوشته‌ی رندی ریبی ما را با سه نسل از اعضای یک خانواده‌ی مهاجر آشنا می‌کند؛ افرادی که زندگی خود را در پی تثبیت هویت و رسیدن به حداقل‌های اجتماعی صرف کرده‌اند. این آدم‌ها حق داشتند همچون سفیدپوستان از زندگی مرفه و حقوق اجتماعی و دستمزد مناسب برخوردار باشند، اما نابرابری اجتماعی آرامش را از آن‌ها دریغ کرده است.

مهاجران و آنچه هرگز نداشتند

فرانسیسکو شانزده ساله است. در باغ میوه کار می‌کند. نمی‌تواند درس بخواند. او موظف است تمام روز را به کار یدی مشغول باشد و به پسران هم‌سن و سالش که به مدرسه می‌روند بنگرد. او سال‌هاست که پدرش را از دست داده. نه اینکه پدرش مرده باشد، نه. آن مرد خانه و خانواده‌ی خود را رها کرده و برای همیشه از این شهر رفته. فرانسیسکو هنوز هم مطمئن نیست که مهاجرت به این شهر کار درستی بوده یا نه، به هر حال باید وضعیت زندگی خود را بهبود ببخشد و برای این هدف، چه کاری بهتر از اعتراضات کارگری وجود دارد؟ رمان تاریخی هر آنچه هرگز نداشتیم به خوانندگان خود نشان می‌دهد که کم‌توجهی فرانسیسکو به پسرش، امیل و مشغولیت او به فعالیت‌های سیاسی، باعث می‌شود امیل در آینده به پدری به‌شدت مستبد تبدیل شود و بدون توجه به رویاهای کریس، او را از تیم فوتبال بیرون آورد. رندی ریبی توانسته در داستان اجتماعی هر آنچه هرگز نداشتیم، کشمکش‌های روان‌شناختی و شکاف نسلی را در پس‌زمینه‌ای از انتقادات اجتماعی به نژادپرستی و کاپیتالیسم، برای نوجوانان بازگو و نمایان کند.

کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم با ترجمه‌ی مهدیه محرر در انتشارات ابوعطا منتشر شده است.

جوایز و افتخارات کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم

• فینالیست جایزه‌ی کتاب ملی
• بهترین کتاب سال انتشارات فرهنگی نوجوانان
• برنده‌ی جایزه‌ی بهترین کتاب نوجوانان BookBrowse در سال 2024
• برنده‌ی جایزه‌ی داستان بوستون گلوب هورن 2025
• بهترین کتاب مرکز مطالعات ادبیات کودکان چند فرهنگی در سال 2024
• بهترین کتاب سال کرکوس برای نوجوانان
• برنده‌ی جایزه‌ی آسیایی - اقیانوسیه - آمریکایی برای ادبیات نوجوانان
• برنده‌ی جایزه‌ی کتاب کالیفرنیا در سال 2024
• کتاب برتر به انتخاب سردبیران بوک لیست

نکوداشت‌های کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم

• داستان هر آنچه هرگز نداشتیم، ماجرایی آکنده از احساس و موجز است و در خود چندین لایه دارد. روایتی که فرهنگ و تاریخ فیلیپین - آمریکا را به‌صورت هنرمندانه در خود تنیده و زمینه‌ای پربار را برای رابطه‌های پدر و پسری آفریده است. در این مسیر خانواده‌ی مگابول با انتظارات فردی و خانوادگی در گذشته و اکنون روبه‌روست. (پابلیشرز ویکلی)
• کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم نمایشی استادانه و کاوشی نافذ و قدرتمند در زخم‌ها و آسیب‌های میان‌نسلی است. (نشریه‌ی مرکز کتاب‌های کودکان)
• رندی ریبی با مهارت و قلبی مهربان، تاریخ یک خانواده‌ی فیلیپینی - آمریکایی را بازگو می‌کند. این اثر حماسه‌ای از سه نسل درباره‌ی پدران و پسران فیلیپینی است که با نوجوانان از هر فرهنگ و پیشینه‌ای هم‌نواست. (اسکول لایبرری ژورنال)

کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم برای شما مناسب است اگر

• رویای زندگی در آمریکا دارید و تصور می‌کنید آن سوی اقیانوس‌ها خوشبختی در انتظارتان است.
• نوجوانی هستید که به داستان‌هایی با مضامین اجتماعی، مسئله‌ی پناهجویان، نژادپرستی و تبعیض بین شهروندان، علاقه دارید.
• می‌خواهید در قالب داستانی تاریخی با وضعیت زندگی یک مهاجر آشنا شوید.
• جهان سرمایه‌داری و «فاشیست» که زاده‌ی این ساختار است را به‌خوبی نمی‌شناسید و می‌خواهید از طریق رمانی جذاب، رابطه‌ی علل و معلولی این دو پدیده را درک کنید.

در بخشی از کتاب هر آنچه هرگز نداشتیم می‌خوانیم

امیل، آرنج‌ها را روی زانوها می‌گذارد و به جلو خم می‌شود. در یک دست سیگاری دارد و در دست دیگر اسکناس‌های تاشده‌ای که پدرش برای خرید بلیط اتوبوس به او داد. عمه کارمن، با اکراه، فردا را به او مرخصی داد؛ بنابراین، صبح او در راه دلانو خواهد بود.

گرچه قصد ندارد برای مدت طولانی بماند، نمی‌تواند حالت خستگی و تسلیم چهره‌ی مادرش را، وقتی که به او گفت قصد رفتن دارد، فراموش کند. در سراسر زندگی‌شان، حضور فرانسیسکو بی‌دوام بود، مانند درخشش کرم شب‌تاب که در دل شب گهگاه سوسو می‌زند. لحظه‌ای اینجا، لحظه‌ای آنجا. حالا دوباره اینجا، حالا دوباره آنجا. حالا تاریک، تاریک، تاریک، تا جایی‌که مطمئن می‌شدی برای همیشه رفته است.

و حالا نوبت پسرش است، که اعتباری به بودنش نیست. موقتاً به مادر اطمینان داده است، ولی شاید اطمینان‌دادن‌هایش انعکاسی از اطمینان‌دادن‌های پدرش باشد.

درِ پشتی ساختمان باز می‌شود، امیل جوری یکه می‌خورد که پول از دستش می‌افتد. همان‌طور که لئون، بزرگ‌ترین فرزند عمه کارمن، بیرون می‌آید، آن را برمی‌دارد و در جیب می‌گذارد. لئون، کنار امیل، به دیوار ساختمان تکیه می‌دهد و سیگار می‌خواهد. امیل یکی روشن می‌کند و به او می‌دهد. لئون آن را بین لب‌هایش می‌گذارد، بازوان ستبرش را روی سینه‌ی پهنش می‌گذارد و دست‌به‌سینه می‌ایستد. شروع می‌کند به حرف‌زدن، جوری که انگار گفت‌وگویی را ادامه می‌دهد که از قبل مشغولش بوده‌اند.

امیل عینکش را صاف و وانمود می‌کند که دارد گوش می‌دهد. تمام حرف‌هایش یا در مورد ماشین است یا دخترها یا بسکتبال و یا نوشیدن، موضوعاتی که به نظر می‌رسد لئون افکار نامحدودی درباره‌شان دارد، ولی امیل نه. این پسردایی و پسرعمه، بجز خون، هیچ وجه اشتراکی با هم ندارند. لئون دو سال بزرگ‌تر از امیل است و اگر وقتی هم‌سن امیل بود، دبیرستان را رها نکرده بود تا تمام‌وقت در این کافه آشپزی کند، حالا سال آخری بود. آنچه عمه کارمن را به‌شدت ناراحت می‌کند، این است که جاه‌طلبی‌های لئون فراتر از آشپزخانه‌ی آن‌طرف دیوار آجری نمی‌رود، فراتر از سرنوشت فیلیپینی‌های مانیلِ کوچک و حومه‌های جنوبی‌اش.