معرفی و دانلود کتاب مویه‌ی مرغ مغموم

معرفی کتاب مویه‌ی مرغ مغموم

نوازنده‌ی سیاه‌پوست، خسته از تبعیض نژادی، شکست‌های عاطفی و فقر همیشگی، یگانه منجی‌اش را می‌یابد و آن چیزی نیست جز موسیقی بلوز. کتاب مویه‌ی مرغ مغموم، داستان زندگی مشقت‌بار نوازنده‌ای سیاهپوست به نام مَنفرِد بَنکس (مَن) را روایت می‌کند. کلرنس میجر، نویسنده‌ی این رمان اجتماعی، در سال‌های 2015 و 2016 به پاس یک عمر دستاورد هنری، جوایزی را از سوی بنیاد انجمن سیاه‌پوستان کنگره‌ی آفریقایی - آمریکایی و انجمن PEN Oakland دریافت کرد.

درباره‌ی کتاب مویه‌ی مرغ مغموم

مَن با ساز دهنی‌اش تنها مانده و در دل شب‌های سرد اُماها، نغمه‌هایی از رنج و درد همیشگی می‌نوازد. ماجرای رمان مویه‌ی مرغ مغموم (Dirty Bird Blues) در ساوت ساید شیکاگو آغاز می‌شود؛ جایی که مَن، شخصیت اصلی رمان در یک درگیری مسلحانه زخمی شده و در بیمارستان مخصوص سیاهپوستان بستری شده است. من، مرد موسیقی است؛ مردی سیاه‌پوست با سرگذشتی تلخ. کلرنس میجر (Clarence Major)، با نگاهی چندلایه و شاعرانه، او را در دل جامعه‌ای نژادپرست و بی‌رحم به تصویر می‌کشد.

فشارهای اجتماعی و رفتار ناپسند پلیس در حین بازجویی، مَن را منزجر کرده است. او پلیس‌ها را وزغ و مارمولک خطاب می‌کند و تصمیمش بر این است که شیکاگو را ترک کند. اینجا نقطه‌ی اوج داستان اجتماعی مویه‌ی مرغ مغموم است. کلرنس میجر با فضاسازی زیبا و شخصیت‌پردازی قوی، من را در مسیری تازه قرار می‌دهد.

سفر به اوماها؛ آغاز مویه‌های مغموم مرد سیاه‌پوست

اوماها مقصد بعدی «من» است. او در خانه‌ی جدیدش، به معشوقه و فرزندش فکر می‌کند. خاطرات کلیو و کارنا، معشوقه و دختر مَن، همچون نغمه‌های محزون کلوپ شبانه، در ذهنش تکرار می‌شوند. هر شب، صدای ساز دهنی‌اش در سکوت اتاق می‌پیچد. دیوارهای اتاقی که خواهرش دبی در اختیارش گذاشته، شاهد زمزمه‌های شبانه‌ی مویه‌ی مرغ مغموم هستند.

من در مسیر بازیابی خود، بارها شکست می‌خورد. اعتیاد به الکل، مشاجراتش در محل کار و بازگشتش به رفتارهای مخرب گذشته، او را از مسیر یافتن معنا دور کرده است. هر بار تصمیم می‌گیرد تغییر کند، چیزی از درون یا بیرون او را به عقب می‌راند. گویی زخم‌های قدیمی هنوز چرکین‌اند و صدای گذشته هنوز در گوشش زمزمه می‌کند. تنها موسیقی بلوز همیشه یاور او است. کلرنس میجر چه خوب خشم ناشی از رفتارهای نژادپرستانه و فشارهای کاری را به تصویر می‌کشد. رمان فلسفی مویه‌ی مرغ مغموم، یک اثر چندلایه و عمیق است که با نگاهی روان‌کاوانه و شاعرانه، تجربه‌ی زیستن در حاشیه را به تصویر می‌کشد.

موسیقی نجات‌بخش است. این آخرین و عمیق‌ترین پیامی است که کلرنس میجر در رمان سیاسی اجتماعی مویه‌ی مرغ مغموم به خواننده منتقل می‌کند. اما منظور او تنها موسیقی نیست. بلکه همان‌طورکه مارتین هایدگر گفته بود، هنر ما را نجات می‌دهد. در این رمان، بلوز نه تنها صدای درد، بلکه زبان رهایی است.

شهرزاد هاشمی، رمان اجتماعی مویه‌ی مرغ مغموم را به فارسی روان برگردانده و نشر قطره آن را چاپ و منتشر کرده است.

نکوداشت‌های کتاب مویه‌ی مرغ مغموم

• زبان عامیانه‌ی فولکلور شهری در رمان مویه‌ی مرغ مغموم، بی‌نقص است. و کلرنس میجر شایسته‌ی بیشتر شناخته شدن است؛ چه به‌عنوان رمان‌نویس، نقاش، شاعر و چه به‌عنوان کسی که تجربه‌ی زیسته‌ی سیاه‌پوستان در آمریکا را روایت می‌کند. این رمان، اوج واقع‌گرایی است. (داگلاس برینکلی، نویسنده‌ی آمریکایی)
• این رمان اجتماعی را بسیار پسندیدم. سبک نوشتارش با هر چیزی که قبلاً خوانده بودم فرق داشت. جسارت شخصیت اصلی نه فقط در دیالوگ‌ها، بلکه در توصیف رویدادها، آدم‌ها و مکان‌ها کاملاً مشهود است. از ویژگی‌های شخصیت اصلی خوش آمد. مَن حتی در توصیف‌ها هم خودش را نشان می‌داد. موضوع کتاب هم بسیار فوق‌العاده است. چه چیز بهتر از کتابی در رابطه با موسیقی بلوز؟ عاشقش شدم. (کاربر گودریدز)

کتاب مویه‌ی مرغ مغموم برای شما مناسب است اگر

• به رمان‌های اجتماعی و به‌ویژه آثاری که به زندگی سیاهپوستان و مبارزات آن‌ها با تبعیض نژادی می‌پردازند، علاقه‌مند هستید.
• به موسیقی بلوز علاقه‌مند هستید و تأثیر آن را در شکل‌گیری نهادهای فرهنگی و اجتماعی ارزشمند می‌دانید.
• مخاطب و پیگیر ادبیات آمریکا هستید.
• داستان‌های رئالیسم با درونمایه‌ی فلسفی را می‌پسندید.

در بخشی از کتاب مویه‌ی مرغ مغموم می‌خوانیم

مَن جلوِ رستورانی ارزان که اسمش کافه‌ی خاله سالی بود ایستاد. هنوز در خیابان شصت‌وسوم بود، نزدیک پارک‌وی جنوبی. رستوران بوی بیکن بیات، روغن و کپک می‌داد. پیشخدمت کریسمس را به او تبریک گفت و او هم همچنین. پاکت را روی زمین پشت پیشخان گذاشت، یک کاسه سوپ لوبیا سفارش داد و بدون اینکه حتی به مزه‌اش فکر کند یا آن را بچشد مشغول خوردن شد. کریسمس بود و هرکسی که پشت پیشخان نشسته بود داشت حرف از سیاست می‌زد. هرکسی که در رستوران بود داشت از سیاست حرف می‌زد. پیرمردی با گوش‌هایی مثل خرگوش کنارش نشسته بود و داشت به پیرزن کنارش پشت پیشخان نق می‌زد. داشت می‌گفت که اگر به خودش بود، روی چهار یازده چهل‌وچهار شرط می‌بست، نه آن هفت یازده بیست‌ودو که زن می‌گفت. پیشخدمت گفت که زن سال گذشته با همین‌ها دویست دلار برده و می‌داند که چه می‌کند.

مَن سوپش را تمام کرد، پول داد و بلند شد که برود. پیرمرد صدایش زد: «پسرم، پاکتت رو جا گذاشتی.» مَن شانه‌ای بالا انداخت، برگشت و آن را برداشت و باز زد به دل آن روز سرد و کورکننده.

شروع کرد به راه رفتن و پیش خودش فکر کرد که بهتر است پولش را نگه دارد و آخر شب برای چیز بهتری خرج کند. نزدیک‌های ظهر بود و سرد. چندان شلوغ نبود. به قدم زدن ادامه داد. اما خسته شد. درد پاها و قفسه‌ی سینه‌اش چنان زیاد شده بود که نزدیک بود فلجش کند. برای یک تاکسی ون دست تکان داد، خودش را میان بقیه جا کرد، پاکت را کنار پایش روی زمین گذاشت و پیش خودش فکر کرد به جهنم! همین‌جا روی زمین ولش می‌کنم، پیاده می‌شم و اصلاً انگارنه‌انگار که چیزی همراهم بوده.