معرفی و دانلود کتاب کوری عصاکش کور دگر

معرفی کتاب کوری عصاکش کور دگر

کتاب کوری عصاکش کور دگر، اثر نویسنده‌ی مشهور آلمانی، گرت هافمن است که از نقاشی پیتر بروگل با همین نام الهام گرفته شده. این رمان روایت شش مرد نابینایی است که سوژه‌ی این نقاشی بوده‌اند. آن‌ها با راهنمایی نامطمئن و بی‌تفاوت همراه می‌شوند و خطرات زیادی تهدیدشان می‌کند تا به خانه‌ی نقاش برسند. در آنجا باید بارها و بارها زمین خوردن را تمرین کنند تا نقاش از آن‌ها نقشی به جای بگذارد.

درباره‌ی کتاب کوری عصاکش کور دگر

کتاب کوری عصاکش کور دگر (Der Blindensturz)، یکی از مبهوت‌کننده‌ترین آثار گرت هافمن (Gert Hofmann) نویسنده‌ی تحسین‌شده‌ی آلمانی است. پیتر بروگل در قرن شانزدهم، نقاشی برجسته‌ای کشیده‌ است که در تاریخ هنر بسیار مورد بحث و بررسی قرار گرفته. این نقاشی، گدایان کوری را به تصویر می‌کشد که پشت هم، در صفی حرکت می‌کنند و هر یک دست روی شانه‌ی جلویی دارد و برای یافتن مسیر به او تکیه کرده است. اما نفر اول صف، به نهر آب می‌افتد و دیگران نیز یکی یکی به درون آب می‌افتند. گرت هافمن، با الهام از این شاهکار، داستان این شش نابینا را روایت می‌کند که می‌خواهند خودشان را به خانه‌ی هنرمند نقاش برسانند و سوژه‌ی او شوند.

شش مرد نابینا، در کاه‌انباری از خواب بیدار می‌شوند. کسی به دنبالشان آمده است تا آن‌ها را به روستایی که نقاش در آن خانه دارد برساند. مردم روستا، پذیرای آن‌ها نیستند، آن‌ها به سختی راه خود را به خانه‌ی پیتر بروگل پیدا می‌کنند. در خانه‌ی بروگل از آن‌ها خواسته می‌شود مثل همیشه تلو تلو بخورند، زمین بیفتند و در نهر آب سکندری بخورند تا هنرمند را برای کشیدن تصویرشان آماده کنند.

گرت هافمن داستان فلسفی کوری عصاکش کور دگر (The Parable of the Blind) را از زاویه‌ی دید اول شخص جمع روایت می‌کند، طوری که انگار، شش مردنابینا، هویت و حتی تنی واحد دارند. ساختار تمثیلی و تفکربرانگیز رمان، زبان موجز و گاه گسسته‌ی آن و طنز گروتسک و زننده‌اش رمان کوری عصاکش کور دگر را به یکی از نمونه‌های اعلای ادبیات معاصر تبدیل می‌کند.

رمان تاریخی کوری عصاکش کور دگر را محمد همتی به خوبی ترجمه کرده است و نشر برج آن را به چاپ رسانده.

نکوداشت‌های کتاب کوری عصاکش کور دگر

• رمان فلسفی کوری عصاکش کور دگر، تفسیری هوشمندانه و اثرگذار از دوران معاصر ارائه می‌دهد درباره‌ی بی‌ثباتی زبان و واقعیت‌ها و خصوصا درباره‌ی لزوم کنار آمدن با بسترهای ناپایدار. آن هم تفسیری دقیق و همه‌جانبه که وجوه اجتماعی و سیاسی را نیز در بر می‌گیرد. تفسیری که هر روز تازه‌تر می‌شود. (نیویورکر)
• این کتاب کمی عجیب است اما در عین حال خردمندانه، شوخ‌طبعانه، کمدی و دراماتیک. هوفمان هنر فرد دیگری را به کار می‌گیرد و داستانی پیرامون آن خلق می‌کند... من پژوهشگر کتاب مقدس نیستم و نمی‌توانم درباره‌ی ارتباط کتاب با انجیل چیز زیادی بگویم اما این کتاب باعث شد که به تمثیل کوری عصاکش کور دگر شود فکر کنم و به اینکه چقدر همه‌ی ما کورکورانه رهبری می‌شویم و رهبری می‌کنیم... (کاربر گودریدز)
• رمانی به شدت اثرگذار که تا حد زیادی مدیون ساموئل بکت است. من این کتاب را به همه‌ی خوانندگان جدی ادبیات اروپا توصیه می‌کنم. اگر بتوانید آن را به نثر اصیل آلمانی بخوانید حظ مضاعف می‌برید. (کاربر آمازون)
• گرت هافمن، رمانی کوتاه و فوق‌العاده مهیج نوشته است که راوی اصلی آن سوژه‌های نابینای شاهکار بروگل در قرن شانزدهم، هستند. همه چیز در یک روز اتفاق می‌افتد: گدایان نابینا از خواب بیدار می‌شوند و وارد روستایی می‌شوند که بروگل قرار است آن‌ها را نقاشی کند... در نهایت کتاب پرسش‌هایی از این دست در ذهن شکل می‌دهد: آیا همه‌ی ما کور هستیم؟ آیا خدا نقاش است؟ اثری ناب، تأثیربرانگیز و ظریف که شاید بهترین اثر گرت هافمن باشد. (‌کرکس ریویوز)

کتاب کوری عصاکش کور دگر برای شما مناسب است اگر

• به ادبیات آلمان علاقه‌مندید.
• از خواندن رمان‌های تمثیلی و فلسفی لذت می‌برید.
• از ادبیات معاصر با مایه‌ی ابزوردیسم استقبال می‌کنید.
• طرفدار ژانر فلسفی، تاریخی و سیاسی هستید.
• طرفدار نمایشنامه‌ی در انتظار گودو اثر ساموئل بکت هستید.

در بخشی از کتاب کوری عصاکش کور دگر می‌خوانیم

وقتی راهمان را کج می‌کنیم، پوست‌کنده که متأسفانه دستش کج است، می‌افتد پشت سر ریپولوس. موقع راه‌رفتن اسمش را فراموش می‌کنیم و شب‌ها دوباره یادمان می‌آید. برای اینکه بتوانیم ظاهرش را تصور کنیم، ریپولوس اغلب او را برایمان توصیف می‌کند. به ما می‌گوید کوتاه‌قد و چابک است و مچ‌های دستش کلفت است و زانوهای کلفتی هم دارد که موقع نشستن دست‌هایش را به آن‌ها تکیه می‌دهد. ما این حرفش را هم باور می‌کنیم. وقتی پای تصورکردن آنچه پشت سر و جلوی ماست در میان باشد، ما همه‌ی حرف‌های ریپولوس درباره‌ی ظاهر چیزها و درباره‌ی بیرونشان را باور می‌کنیم. درهرحال، پوست‌کنده سوی چشمش را نه مثل ما به ‌شکل طبیعی، بلکه به شکلی دیگر، به شکلی انسانی از دست داده‌است.

اغلب می‌گوید من چشم‌های شگفت‌انگیزی داشتم و هنوز هم داشتم، اگر...

به اینجا که می‌رسد، اغلب به گریه می‌افتد. ظاهراً چشم‌هایش آبی بوده‌اند؛ خودش که این‌طور می‌گوید. و آن ‌زمان به او اطمینان می‌داد‌ند که این چشم‌های آبی در نزدیکی دریا یا دریاچه‌های بزرگ‌تر و رودها رنگ سبز به خود می‌گرفتند. شب‌ها هم مثل چشم گربه‌ها می‌درخشیدند. پوست‌کنده می‌‌گوید با چنین چشم‌هایی می‌شود همه‌چیز را دید.

می‌گوییم اگر بگویی خیلی چیزها، باز یک حرفی، اما همه‌چیز؟

او داد می‌زند البته، همه‌چیز.

می‌گوییم حالا خیلی‌ چیزها باز یک حرفی، اما همه‌چیز؟