معرفی و دانلود کتاب آفتاب صبحگاهی

معرفی کتاب آفتاب صبحگاهی

سه زن، سه نسل، سه زندگی. آنچه در کتاب آفتاب صبحگاهی در جریان است، شاید تنها صحنه‌هایی از زندگی روزمره به نظر برسد، اما سایمون استیونز آن را به سفری روانشناختی در دل آمریکای دهه‌ی شصت و پیچیدگی‌های روابط میان نسلی بدل می‌کند. در این نمایشنامه‌ی درام خاطرات روزمره‌ی سه نفر در هم می‌آمیزند و از میان این جریان سیال، پیوندهای خانوادگی، امیدها، ناامیدی‌ها و تلاش برای فهم خود و دیگران به شکلی ظریف و شاعرانه آشکار می‌شود.

درباره‌ی کتاب آفتاب صبحگاهی

اینجا نیویورک است. جایی در خیابان‌های وست ویلیج که بوی رودخانه‌ی هادسن با صدای ماشین‌ها آمیخته می‌شود. کتاب آفتاب صبحگاهی (Morning Sun) نمایشنامه‌ای است که نوری گرم و ملایم بر خاطرات نسلی از زنان این شهر می‌تاباند. در این درام روانشناختی می‌بینیم که چطور روشنایی صبحگاهی مجالی برای امید و گذر زمان است و در عین حال سایه‌های تیره‌ی مرگ، تنهایی و تغییرات شهری در کمینند تا مخاطبشان را در برزخی میان گذشته‌ای آرمانی و واقعیت تلخ پیش رو معلق نگه دارند.

سایمون استیونز (Simon Stephens) در این اثر زندگی زنان خانواده‌ی مک‌براید را پیش رویمان می‌گذارد: کلودت در سال 1947 از شمال نیویورک به شهر مهاجرت می‌کند و زندگی‌اش را با عشق، از دست دادن فرزند و ازدواج با هارولد می‌سازد؛ چارلی، دخترش است که در میان خاطرات کودکی، دوستی‌های خیالی و روابط پیچیده بزرگ می‌شود؛ و تسا، نوه‌ی کلودت نماد نسل آینده است. داستان از طریق صحنه‌هایی غیرخطی روایت می‌شود که شامل لحظات کلیدی مانند تولد، مرگ‌ها، عشق‌های نافرجام، و تأثیر رویدادهای تاریخی مثل جنگ ویتنام، کنسرت بیتلز یا تغییرات شهری نیویورک بر زندگی شخصی می‌شود.

سبک سایمون استیونز در نمایشنامه‌ی مدرن آفتاب صبحگاهی، ترکیبی از واقع‌گرایی خاطره‌وار و عناصر برزخی است که مرزهای رئالیسم را می‌شکند؛ سه بازیگر زن با تغییر لحن و صدا، نقش‌های متعدد را ایفا می‌کنند و دیالوگ‌ها اغلب همپوشانی دارند تا حس جریان سیال ذهن و گذر زمان را القا کنند. نویسنده با اجتناب از طراحی صحنه پیچیده، بر کلمات و روابط تمرکز کرده، و با ادغام گذشته، حال و آینده در روایتی غیرخطی، سبکی سرشار از احساس را خلق می‌کند و این روایت خواننده را در خلسه‌ای درون‌نگرانه نگه می‌دارد.

نمایشنامه‌ی آفتاب صبحگاهی با ترجمه‌ی حمید دشتی توسط انتشارات کتاب دیدآور به دست مخاطبان رسیده است.

در نکوداشت کتاب آفتاب صبحگاهی

• نمایشنامه‌نویسان شاعر بسیارند اما تعداد کسانی که مانند سایمون استیونز استاد صنعت نمایش باشند، انگشت‌شمارند... نمایشنامه‌ی جدید او آفتاب صبحگاهی، یک کلاس درس درباره‌ی دقت نمایشی است. (TheatrerMania)

کتاب آفتاب صبحگاهی برای شما مناسب است اگر

• به نمایشنامه‌هایی درام با محوریت زنان علاقه‌مند هستید.
• می‌خواهید نمایشنامه‌ای شبیه «سه زن بلند بالا» از ادوارد آلبی را بخوانید.
• درام‌های سیال و روانشناختی، با بن مایه‌های اجتماعی و خانوادگی برایتان جذاب هستند.
• در پی نمایشنامه‌ای مدرن از نویسنده‌ای انگلیسی - ایرلندی هستید.

در بخشی از کتاب آفتاب صبحگاهی می‌خوانیم

گاهی فکر می‌کنم نکنه به‌خاطر طرف مقابله، کسی که باهاش سر قراری، وقتی بهش فرصت حرف‌زدن می‌دی، مثلاً وسط صحبت به‌طور طبیعی مکثی می‌کنی، استفاده نمی‌کنه و شاید مسئله این باشه، شاید هم به‌ این خاطر باشه که این‌قدر راجع به خودت عصبی و مضطرب و مرددی که نمی‌تونی ساکت شی، من آدم مضطربی‌ام، این‌قدر که نمی‌ذاری طرف حرف بزنه، چون می‌ترسی ممکنه چیزی بگه که ناامیدت کنه. بلوز زرد و دامن جینِ آبی‌م رو می‌پوشم و من رو می‌بره رستوران فرانکی تو لکسینگتون، تو خیابون 66ام و سس گوجه‌ش رو کوفته‌قل‌قلی‌ش خوش‌مزه‌ترین سُسیه که تا حالا خوردم. به محض این‌که گارسون برام شراب می‌آره، زبونم باز می‌شه و نمی‌تونم ساکت شم و اون هم فقط گوش می‌ده. به حرف‌هام راجع به کیسی و مامان ‌و بابا و تو، گوش می‌ده تسا. به صحبت‌هام راجع به تو گوش می‌ده و چیزهایی که گفتم یادش می‌مونن. شنیده‌شدن حس فوق‌العاده‌ای داره، این‌طور شنیده شدن. ما آخرین نفرهایی هستیم که از رستوران بیرون می‌آیم. انتظار چنین چیزی رو نداشتم، اما آخرین‌ایم و کارکنان رستوران صندلی‌ها رو روی میزها می‌ذارن و یه نگاه‌هایی بهمون می‌کنن و ما دستِ آخر می‌آیم بیرون و بهش می‌گم باید برگردم خونه. با وجودی که دلم می‌خواد برم خونه‌ش، اما باید برگردم خونه، بوسه‌ی خداحافظی می‌دیم و مدت‌هاست چنین کاری نکردم، مدت‌هاست، سختمه. گاهی بوسیدن سختمه. یه جوریه، که این بده، اما دوباره سعی می‌کنیم و کم‌تر یه جوریه و اون هم مثل من خجالتیه. نمی‌خوام فکر کنی همه چی بده.

سومی: همچین فکری نمی‌کنم.

اولی: آدم‌ها پیچیده‌ان.

سومی: می‌دونم این رو مامان، گندش بزنن.