معرفی و دانلود کتاب مرگ من

معرفی کتاب مرگ من

کتاب مرگ من، رمانی کوتاه با داستانی عجیب و دلهره‌آور است. لیزا تاتل، نویسنده‌ی کتاب، در این اثر مرز میان زندگی و هنر را درهم‌شکسته تا اثری خواندنی پیش روی خواننده قرار بگیرد. نوولای مرگ من، درباره‌ی زنی است که به تازگی همسرش را از دست داده و مشغول نوشتن بیوگرافی درباره‌ی هنرمندی است که آثارش به فراموشی سپرده شده. در این بین، زن نویسنده متوجه می‌شود که خاطره‌ها و خواب‌هایی مشترک با این هنرمند دارد.

درباره‌ی کتاب مرگ من

کتاب مرگ من (My Death)، رمانی کوتاه در سبک روان‌شناختی و وحشت را پیش روی خواننده قرار می‌دهد. لیزا تاتل (Lisa Tuttle)، نویسنده‌ی این نوولا، تلاش کرده تا در کنار روایت داستانی خواندنی، مفاهیمی مانند هویت و خویشتن را بررسی کند.

ماجرای رمان کوتاه مرگ من درباره‌ی نویسنده‌ای است که اخیراً همسر خود را از دست داده. غم مرگ همسر، شخصیت اول داستان را به کام افسردگی فرو برده است. این نویسنده که لیزا تاتل نامی برای وی در این کتاب انتخاب نکرده، به دلیل افسردگی قادر به نوشتن داستان جدیدی نیست. در نتیجه به دنبال منبعی برای الهام می‌گردد تا چشمه‌ی قریحه‌ی خود را دوباره جوشان کند و به نوشتن مشغول شود. شخصیتِ نویسنده‌ی این قصه، درواقع راوی داستان مرگ من نیز به حساب می‌آید.

در ادامه‌ی داستان مرگ من، شخصیت اول داستان به فکر نوشتن زندگی‌نامه‌ی هنرمندی با نام هلن الیزابت رالستون، می‌افتد. رالستون، نویسنده‌ی گمنامی است که اتفاقی عجیب، زندگی او را دگرگون کرده. لیزا تاتل، خواننده را با ماجرای عجیبی در ادامه‌ی نوولای مرگ من آشنا می‌کند. رالستون، قبل از نویسندگی، نقاش بود. وی به همراه دبلیو. اِی لوگان، سال‌ها پیش از جزیره‌ای متروک دیدن کردند. پس از بازگشت از این جزیره، لوگان به طور مرموزی نابینا می‌شود. رالستون پس از این اتفاق عجیب، برای همیشه از لوگان جدا می‌شود و به پاریس می‌رود. در این شهر، مسیر هنری رالستون از نقاشی به نویسندگی تغییر می‌کند. این نویسنده‌ی گمنام، به جای نقاشی پرتره، مشغول نوشتن کتاب‌های روشنگرانه می‌شود.

دو زندگی، یک سرنوشت

به دنبال اتفاق‌هایی، نویسنده‌ای که مشغول نوشتن بیوگرافی الیزابت رالستون است، متوجه می‌شود که تجربه‌های مشترک و مرموزی میان او و رالستون وجود دارد. هر دو، خواب‌ها و خاطراتی را تجربه کرده‌اند که به طرز وهم‌آوری شبیه به هم هستند. پس از مطالعه‌ی کتاب مرگ من، این پرسش دلهره‌آور در ذهن خواننده شکل می‌گیرد که آیا تجربه‌های شخصی و منحصر به فرد می‌تواند میان دو نفر، مشترک باشند؟

کتاب مرگ من را انتشارات بیدگل با ترجمه‌ی آرش افراسیابی، چاپ و روانه‌ی بازار کرده است.

نکوداشت‌های کتاب مرگ من

• لیزا تاتل، به شیوه‌ای آرام و بدون جنجال، بهترین متخصص در نگارش داستان‌های آشفته‌کننده در دوران کنونی است. او می‌تواند شما را وادار به تردید در واقعیت کند، می‌تواند جسم شما را به لرزه درآورد و با نثری ملایم و بی‌نقص، شما را به درون تاریکی ببرد. نثر او آن‌قدر منطقی و معقول است که فراموش کردن اینکه او یکی از خطرناک‌ترین‌هاست، آسان است؛ از آن دسته نویسندگانی که واقعاً باید در موردشان به شما هشدار می‌دادند. (نیل گیمن، نویسنده)
• آیا کتاب مرگ من یک پیش‌بینی دلهره‌آور است، یا به کمال یک زندگی اشاره می‌کند؟... این روایت معمایی که در اصل در سال 2004 منتشر شده و اکنون به عنوان یک کلاسیک مدرن بسته‌بندی شده است، واقعیت را با داستان در هم می‌آمیزد، در حالی که به رمز و رازهای جاذبه، هویت، و سرنوشت زنان خلاق در سایه‌ی مردان نیز می‌پردازد. (استفانی کراس، دیلی مِیل)
• آثار لیزا تاتل تاکنون در دسته‌ی وحشت یا داستان‌های گمانه‌زن طبقه‌بندی شده‌اند و «مرگ من» به‌طرز ماهرانه‌ای بین داستان‌سرایی مرسوم و احساس وهم‌آور اینکه شاید چیزها آن‌طور که به نظر می‌رسند نیستند، حرکت می‌کند. مضمون روایت جایگزین فمینیستی، در واقع در قالب خود رمان ادغام شده است... در نهایت، «مرگ من» اصلاً درباره‌ی مرگ نیست، بلکه درباره‌ی زندگی پس از فاجعه است: اینکه چگونه هنر ما را احیا می‌کند و چگونه نویسندگان درون خوانندگانشان زندگی می‌کنند. (لورن الکین، نیویورک تایمز)
• به طرز شگفت‌انگیزی عجیب و غریب... لحن لیزا تاتل از همان ابتدا صریح، محاوره‌ای و تقریباً کاملاً معمولی است، اما سادگیِ آشکار داستان تبدیل به چیزی غریب و دوگانه می‌شود؛ چیزی بین آثار هیچکاک و پیک‌نیک در هانگینگ راک. (لئا گرینبلات، نیویورک تایمز)

کتاب مرگ من برای شما مناسب است اگر

• در فکر خواندن رمان کوتاهی با موضوع‌های روان‌شناختی هستید.
• به ادبیات وحشت و دلهره‌آور علاقه دارید.
• از مطالعه‌ی داستان‌های کوتاه و نوولاهایی که در آن‌ها به کاوش در مرزهای هویت و آگاهی پرداخته شده، لذت می‌برید.

در بخشی از کتاب مرگ من می‌خوانیم

دوست سلوین در ناحیه‌ای زندگی می‌کرد که به محلۀ مهاجرنشین‌ها معروف بود و با تاکسی چند دقیقه‌ای بیشتر با ما فاصله نداشت. این محله مجموعه‌ای بود از یازده خیابان موازی با کلبه‌های کوچک و شیک و خوش‌ساخت که کنار هم ردیف شده بودند و این‌طور که سلوین می‌گفت آنها را در سال 1861 ساخته بودند تا مسکن ارزان برای هنرمندان آبرودار و خانواده‌هایشان فراهم کنند و ظاهراً آن روز‌ها به‌خاطر موقعیت شهری و شکل‌وشمایل قدیمی‌شان بین مجرد‌ها و زوج‌های جوان تحصیل‌کرده کلی طرف‌دار داشتند.

این خانه‌های کوچک و مرتب با کوچه‌های باریک سنگ‌فرش‌شده انگار ماکتی بود از یک دهکدۀ رؤیایی. با دیدنشان گردشگر آمریکایی درونم که مدت‌ها بود به خواب رفته بود بیدار شد و قبل از آنکه بتوانم دوباره بفرستمش به دنیای خواب، بی‌اختیار و با شوق گفتم: «وای، اینجا چقدر قشنگه!»

رانندۀ تاکسی سیاه و بزرگ مجبور شد گوشه‌ای بایستد تا ما پیاده بشویم، چون اگر فقط کمی جلوتر می‌رفت دیگر نمی‌توانست دور بزند.

«اینجا واقعاً خوشگله!» با دیدن گلدان‌های پای پنجره‌ و چمن‌های مرتب و هرس‌شدۀ محوطه ذوق‌زده‌تر از قبل شده بودم. گیرم که هدف از ساخت این خانه‌ها، مسکن ارزان بود، ولی این موضوع به‌هیچ‌وجه منجر به این نشده بود که خانه‌های زشتی بسازند تا صرفاً سرپناهی برای ساکنانشان باشند. خانه‌ها کوچک بودند و نقلی، نمی‌توانستم تصور کنم که چطور روزگاری مسکن مناسبی برای خانواده‌های عیال‌وار بودند، تناسب و تقارن چشم‌نوازی داشتند و به نظر نمی‌آمد تنگ و دلگیر باشند. «اینجا جون می‌ده برای زندگی. خیلی آروم و قشنگه. درست وسط شهره، ولی انگار توی روستا زندگی می‌کنی. اینجا می‌شه پای پیاده یا با دوچرخه به همه‌جای شهر سرک کشید، حتی ماشین هم به کار آدم نمی‌آد.»

فهرست مطالب کتاب

چند سطری دربارۀ لیزا تاتل و امی گنتری
مرگ من
یادداشت امی گنتری بر کتاب مرگ من
فهرست نام‌ها