معرفی و دانلود کتاب زمین نوآباد - جلد اول

معرفی کتاب زمین نوآباد - جلد اول

زمین متعلق به مردم است. هیچ‌کس حق ندارد بخشی از منابع ملی را از آن خود کند و گروهی از انسان‌ها را همچون برده در خدمت خود و زمینش بگمارد. کتاب زمین نوآباد - جلد اول ما را به سرزمین شوروی در سال زمستان 1929 می‌برد؛ زمانی که برای نخستین‌بار قرار است زمین‌های کشاورزی اشتراکی شوند و دیگر قرار نیست مالکان و زمین‌داران، دست‌رنج کشاورزان را مصادره و نیروی کار را استثمار کنند. میخائیل شولوخوف در این داستان تاریخی ما را با کارگری به نام داویدوف آشنا می‌کند. او مسئولیت دارد تا زمین‌ها را از کولاک‌ها (زمین‌داران ثروتمند) تحویل بگیرد و آن‌ها را در اختیار توده‌های مردم بگذارد. او در این رمان کوشیده تا با نگاهی به‌دور از موضع‌گیری و جانب‌داری، واقعیتی که خود شاهد آن بوده، بازگو کند.

درباره‌ی کتاب زمین نوآباد - جلد اول

یازده سال پیش، مردم تصمیم خود را گرفتند؛ شب 25 اکتبر بود که حتی زمستان سرد مسکو نیز نتوانست در برابر سربازان، دهقانان و کارگران مانع شود، چه برسد به گارد ازهم‌گسیخته‌ی تزار و هنگ‌های شکست‌خورده‌ی دولت موقت و منشویک‌ها که از در دشمنی با مردم سخن می‌گفتند. پیشگویی‌های لنین درست از آب درآمد. توده‌ها قدرتی را که حق خودشان و در دست حکام و ثروتمندان چپاول شده بود، پس گرفتند. پرچم‌های سرخ بر روی زمین پوشیده از برف خاک روسیه که حالا دیگر باید آن را «شوروی» بنامیم، اثبات می‌کنند که غیرممکن به واقعیت تبدیل شده و حالا تمام قدرت از آن کارگران، دهقانان و سربازان است؛. البته اوضاع همیشه به این خوبی نمی‌ماند. چند ماه پس از انقلاب توده‌ها، ارتش سفید که حامی سرمایه‌داران است، به ارتش سرخ که از کارگران و طبقات فرودست اجتماع تشکیل شده، هجوم می‌آورند و البته شکست می‌خوردند. یکی از اعضای ارتش سرخ که پیروز این نبرد است، میخائیل شولوخوف (Mikhail Sholokhov) نام دارد؛ کسی که کتاب زمین نوآباد - جلد اول (Virgin Soil Upturned) را منطبق با تاریخ و آنچه با چشمان خود دیده، تحریر کرده است.

داستان تاریخی زمین نوآباد - جلد اول، ما را کمی از انقلاب 1917 جلوتر می‌برد؛ یعنی پنج سال بعد از زمانی که لنین در 53 سالگی درگذشت. اوضاع خوب نیست و «جوزف استالین»، کسی که با رأی شوراها به رهبری حزب کمونیست منصوب شده است، باید کشور را از منجلاب اقتصادی، سیاسی و نظامی که در آن فرورفته، نجات دهد؛ کشوری که به‌تازگی دو جنگ را پشت سر گذاشته و به لطف سیاست‌های اقتصادی تزار، بسیاری از مردم آنجا در فقر مطلق زندگی می‌کنند. در برابر استالین فقط یک راه نجات وجود دارد: صنعتی‌سازی کشاورزی که رمان زمین نوآباد - جلد اول، چگونگی پیاده‌سازی این تصمیم تاریخی و پرهزینه را روایت می‌کند.

زمین به شیوه‌ای نو آباد می‌شود

سیمون داویدوف کارگر است. جوانی فقیر که حالا مسئول عزیمت به روستاها و پس گرفتن اموال مردم، از کولاک‌هاست. خود او می‌داند کار ساده‌ای به‌عهده‌اش محول نشده و باید بتواند رضایت سرمایه‌دارانی را به‌دست آورد که حاضر نیستند زمین‌های کشاورزی را آزاد کنند. نام روستایی که در آن‌جا مأموریت یافته، «گرمیاچثی لوگ» است. کولاک‌ها، تاکنون در برابر قوانین صادرشده مقاومت کرده‌اند، اما حالا دیگر زمانی برای رهبر حزب باقی نمانده تا بتواند در برابر سرپیچی زمین‌داران، مماشات کند. استالین باید هر چه سریع‌تر زمین‌های کشاورزی را به حالت اشتراکی درآورد تا بتواند روش کشاورزی سنتی را به کشاورزی صنعتی تغییر دهد؛ اگر این برنامه عملی نشود یا دیر انجام شود، قحطی سرتاسر خاک روسیه را دربرمی‌گیرد؛ پس وظیفه‌ی داویدوف و ناگولنوف که رهبر محلی حزب در روستاست، بسیار مهم و اجرای آن وظیفه‌ای بسیار سخت است؛ به‌خصوص با گروهی که حتی حاضر نیستند همچون کشاورزان، محصول کشت‌شده‌ی خود را به حزب تحویل دهند و می‌خواهند زمین و محصولاتشان تحت مالکیت فردی خودشان باشند.

در دستوری که به داویدوف واگذار شده، او باید با خرده مالکانی که حاضرند محصولات خود را تحویل دهند، سازش کند. خرده مالکان برای تحویل زمین‌های خود دچار تردیدند اما می‌توان با آن‌ها به توافق رسید؛ اما برای کولاک‌ها که حاضر نیستند اموال از راه زور به‌دست آمده‌شان را با هم‌وطنانشان شریک شوند، راهی جز کوچاندن به تبعید و رهسپار کردن به‌سمت «گولاگ» وجود ندارد. دبیر کمیته که خط‌مشی داویدوف را مشخص می‌کند، کمی از این جوان پرشور آرام‌تر است و اعتقاد دارد باید فرایند اشتراکی‌سازی همان‌طور که رهبر حزب کمونیست بر آن تأکید کرده، با سیاست، گزینش و دقت انجام شود، اما داویدوف می‌خواهد «طبقه‌ی کولاک» را به‌طور کلی حذف کند. در این مورد داویدوف از شخص جوزف استالین تندروتر است.

زمین‌داران در زمین نوآباد جایی ندارند

هنگامی که اجتماع بخواهد تغییر کند، هیچ گروه و قشری یارای ایستادگی در برابر آن را ندارد. اکثریت روشنفکران، کارگران، کشاورزان، نظامیان و... با اشتراکی شدن زمین‌های کشاورزی موافق‌اند. آن‌ها می‌دانند تنها راه تبدیل شوروی از سرزمینی ضعیف و فقیر به ابرقدرت، اصلاح سیستم کشاورزی و تولید است، اما در این میان کولاک‌ها (اغلب آن‌ها قزاق‌هایی هستند که زمین‌های فراوانی دارند.) حاضرند محصولات خود را بسوزانند و زمین‌هایشان را به زمین غیرقابل کشت تبدیل کنند، اما دارایی شخصی خود را با دیگران به اشتراک نگذارند. میخائیل شولوخف ما را با یکی از این مالکان به نام استپان آستاخوف آشنا می‌کند. او نمی‌خواهد با تغییرات اجتماعی همسو شود و هرطور که می‌تواند با برابر تصمیمات حزب مخالفت می‌کند.

داستان تاریخی زمین نوآباد - جلد اول از سوی دیگر ما را با یکی از افراد متصل به قزاق‌های زمین‌دار به نام مارفا کریلنکو آشنا می‌کند. او زنی است که خود نیز همچون اجتماع در حال دگرگونی است. مارفا به‌مرور در حال کنار آمدن با تغییرات اجتماعی و پذیرش شیوه‌ی زندگی جدید است. داستان زمین نوآباد - جلد اول سرنوشت اهالی روستای گرمیاچثی لوگ را در جلد دوم این کتاب برای ما شرح می‌دهد. میخائیل شولوخف که خود در دوران اجرای سیاست‌های اشتراکی‌سازی زمین‌های کشاورزی، جزو اعضای حزب کمونیست بوده، کوشیده است تا با نگاهی بی‌طرف و به دور از جانب‌داری، وقایع را بازگو کند.

رمان روسی زمین نوآباد - جلد اول با ترجمه‌ی محمود اعتمادزاده (م. ا. به آذین) در انتشارات فردوس منتشر شده است.

اقتباس سینمایی و فرهنگی از کتاب زمین نوآباد - جلد اول

• در سال 1937 و 1939 که جوزف استالین رهبر حزب کمونیست شوروی بود، کتاب زمین نوآباد یک بار به اُپرا و یک بار به فیلم تبدیل شد؛ اما در سال 1959 که نیکیتا خروشچف رهبر این سرزمین بود نیز نسخه‌ی دیگری از این فیلم به کارگردانی «ایوانف الکساندر گاوریلوویچ» ساخته شد؛ این موضوع نشان‌دهنده‌ی اهمیت غیرقابل‌انکار کتاب زمین نوآباد است؛ زیرا خروشچف از نظر سیاسی دشمن استالین بود، اما کتاب زمین نوآباد اثری است که حتی ضدیت و ستیز خروشچف با استالین نیز موجب نشد تا روند تبدیل این داستان به فیلم متوقف شود.

کتاب زمین نوآباد - جلد اول برای شما مناسب است اگر

• می‌خواهید با تاریخ شوروی و ماجرای صنعتی شدن کشاورزی در اوکراین آشنا شوید.
• به داستان‌هایی که حقیقتی تاریخی را بازگو می‌کنند علاقه‌مندید.
• به‌دنبال روایتی مستقیم و بی‌طرفانه درباره‌ی کولاک‌ها و شیوه‌ی تعامل استالین با این طبقه هستید.

در بخشی از کتاب زمین نوآباد - جلد اول می‌خوانیم

داویدوف مدتی دراز با سخنانی سنجیده جواب داد. گاه که سخن از مسائل بغرنج اقتصاد کشاورزی می‌رفت ناگولنوف و آندره‌ی کمکش می‌کردند. اساسنامه‌ی نمونه خوانده شد ولی باز دنباله‌ی پرسش‌ها قطع نگردید. سرانجام از ردیف‌های وسط، قزاقی کلاه‌پوست روباه به سر و نیم‌پوستین سیاه فراخ باز از جا برخاست، اجازه‌ی سخن خواست. چراغی که از سقف آویخته بود نوری مورب بر کلاه‌پوست روباه او می‌افکند،

چنان‌که موهای سرخ‌رنگ آن گویی شعله‌ور می‌شد و دود می‌کرد. من یک کشاورز میانه‌حالم و من این را به شما همشهری‌ها می‌گم که بی‌گفت‌وگو کالخوز چیز خوبیه ولی باید روش خیلی فکر کرد. نان نیست که بگذاریش توی تنور و دربیاری بگی بخور، آماده است. رفیق نماینده‌ی حزب گفتش، خیلی ساده نیروهاتان را رو هم بگذارید، براتان فایده داره. از قراری که می‌گه حتی رفیق لنین همین را گفته. رفیق نماینده‌ی حزب از کار اقتصاد کشاورزی چندان سر در نمی‌آره، تو زندگی کارگریش دنبال گاوآهن نرفته و گمانم نمی‌دانه ورزو را از کدام ور باید سراغش رفت. برای همین هم حرف‌هاش کمی بیراه بود.

به عقیده‌ی من باید افراد را این‌طور به کالخوز کشاند: آن‌هایی که کارآمد هستند و چارپا دارند تو یک کالخوز؛ آن‌ها که بی‌چیزند تو یک کالخوز دیگر؛ کشاورزهای مرفه هم با خودشان باشند. امّا آن‌هایی که پاک بیکاره‌اند باید تبعیدشان کرد تا گ. پ. او کار کردن را به‌شان یاد بده. درست نیست که همه تو یک جوال ریخته بشن، این از عقل به دوره. درست مثل آن افسانه‌ست: قو بال می‌زنه و می‌خواد بپره، خرچنگ دمش را گرفته و پس‌پس می‌ره، اردک‌ماهی به سرش زده، می‌خواد تو آب شنا کنه....