معرفی و دانلود کتاب یک سال بدون او

معرفی کتاب یک سال بدون او

کتاب یک سال بدون او یک رمان نوجوان به قلم لیز کسلر است که داستان یک دوستی عمیق را روایت می‌کند. جنی قصد دارد به دیدار دوست صمیمی‌اش برود اما وقتی از آسانسور بیرون می‌آید، وارد یک سال بعد می‌شود. او درمی‌یابد که در این یک سال اتفاق ناگواری رخ داده و باعث شده رابطه‌ی دوستی‌اش مثل گذشته نباشد. پس باید راهی پیدا کند تا جلوی این اتفاق را بگیرد.

درباره‌ی کتاب یک سال بدون او

جنی یک دختر دوازده‌ساله است که هر سال تابستان با آغاز سفر خانوادگی‌شان به ریورساید بسیار هیجان‌زده می‌شود، چون می‌داند که قرار است روزهای خوشی را در کنار بهترین دوستش، آتم، سپری کند. اما امسال همه چیز با سال‌های قبل فرق دارد. جنی در حالی که طبق روال هر سال به سمت خانه‌ی دوستش در حرکت است، بی‌آنکه متوجه شود یک سال جهش می‌کند و به مرور از اتفاقات تأثیرگذاری آگاه می‌شود. به این ترتیب لیز کسلر (Liz Kessler) در رمان یک سال بدون او (A Year Without Autumn) مخاطبانش را به سفری عجیب و پرابهام در زمان می‌برد.

گذر از سالی پراتفاق در یک لحظه

بعد از اینکه جنی متوجه می‌شود، خانواده‌ی دوستش به خانه‌ی دیگری نقل مکان کرده‌اند، به موقعیت عجیبش پی می‌برد. کم‌کم وقایعی که در این یک سال رخ داده برایش روشن می‌شود. او درمی‌یابد که مایکی برادر آتم سال گذشته از روی اسب افتاده و همچنان در کماست. همین موضوع دوستی جنی و آتم و حتی شرایط خانوادگی‌شان را هم تحت تأثیر قرار داده است. بنابراین جنی تصمیم می‌گیرد به زمان حال برگردد تا مانع این اتفاقات شود. اما چطور می‌تواند به زمانی که از آن آمده برگردد؟ به نظر می‌رسد فقط یک راه وجود دارد؛ همان آسانسوری که باعث شد جنی در زمان سفر کند.

روایت تلاش برای تحقق ناممکن‌ها

در این رمان علمی و تخیلی نوجوان، لیز کسلر با استفاده از جذابیت‌های سفر در زمان، تلاش می‌کند تا تصویری از یک دوستی پایدار را پیش روی مخاطبانش قرار دهد. او با شرح اتفاقی شگفت‌انگیز نوجوانان را به سمت درک پیام مهمی سوق می‌دهد؛ اینکه در زندگی جسارت به خرج بدهیم، همه چیز را زیر سؤال ببریم و از دست زدن به ناممکن‌ها نترسیم. لیز کسلر در این رمان فانتزی، ماجراجویی‌ها و گره‌گشایی‌های جنی را به شکلی هوشمندانه یکی پس از دیگری طرح می‌کند و به موازات شرح یک داستان سرگرم‌کننده، از فرازونشیب‌هایی که در مسیر دوستی وجود دارد، سخن می‌گوید. دشواری‌هایی که در ظاهر آسیب‌زننده‌اند اما باعث تقویت پیوند دوستی می‌شوند و به آن عمق می‌بخشند.

گفتنی‌ست که کتاب یک سال بدون او، این رمان نوجوان اثر سرگرم‌کننده و تأثیرگذار را شهلا انتظاریان به فارسی برگردانده و انتشارات ایران‌بان برای چاپ و نشر آن کوشیده است.

نکوداشت‌های کتاب یک سال بدون او

• خوانندگان کودک و نوجوان مجذوب تعلیق سفر جنی در زمان خواهند شد. (کرکِس ریویوز)
• این رمان با شخصیت‌هایی ساده پرداخت شده و اوج تعلیق و پایان‌بندی پرامید به آن غنایی وافر بخشیده؛ پایانی که با تأکید بر دوستی و همچنین شرح یک خرده‌روایت عاشقانه در بین شخصیت‌های فرعی، شیرین شده است. (بوک‌لیست)
• داستانی که بر مبنای وفاداری سرسختانه‌ی یک دختر نوجوان به دوست صمیمی‌اش قرار دارد. این ماجرای سفر در زمان نشان می‌دهد که انسان‌ها تا چه حد می‌توانند به شرایط دگرگون‌کننده‌ی زندگی‌شان نزدیک باشند. این رمان پیام‌هایی مثبت و الهام‌بخشی درباره‌ی زندگی، دوستی و عشق را در خود جای داده است. (لایبرری مدیا کانکشن)
• داستانی بسیار سرگرم‌کننده و جذاب که باعث می‌شود خوانندگان نتوانند از خواندن آن دست بکشند. لیز کسلر با جسارت و تخیل خود به پیچیدگی‌های سفر در زمان می‌پردازد و در خلال آن یک دوستی بسیار تأثیرگذار و پراحساس را نشان می‌دهد. (وب‌سایت KidsRead)
• نمی‌دانستم این داستان چطور قرار است تمام شود، چون به گمانم راه ساده‌ای برای جمع‌بندی داستان وجود نداشت اما نویسنده موفق شد پایانی هوشمندانه و باورپذیر ارائه کند. وقتی کتاب را بستم حس رضایت داشتم و اطمینان دارم بسیاری از خوانندگان این کتاب هم همین احساس را خواهند داشت. (کاربر گودریدز)

کتاب یک سال بدون او برای شما مناسب است اگر

• نوجوانی هستید که به داستان‌های علمی‌تخیلی و فانتزی با موضوع سفر در زمان علاقه دارید.
• دلتان می‌خواهد یک داستان جذاب، پر از ماجرا و پراحساس بخوانید.

در بخشی از کتاب یک سال بدون او می‌خوانیم

آپارتمان همیشگی آن‌ها یکی از بزرگ‌ترین آپارتمان‌های تمام مجتمع بود. روشن و آفتاب‌گیر، چشم‌اندازش جنگل و تپه‌های اطراف، و با پنجره‌هایی همیشه باز. همیشه صدای موسیقی در آن می‌آمد. خانم لئونارد عاشق تمام آن دسته از موسیقی‌های جهان بود که در آن‌ها طبل نواخته می‌شد و آقای لئونارد هم عاشق جاز. البته همیشه بر سر نوع موسیقی با هم بحث می‌کردند، اما همیشه در خانه‌شان صدای موسیقی بلند بود.

اما این آپارتمان کوچک و ساکت است. پنجره‌ها بسته‌اند. به زحمت می‌توانم نفس بکشم. نمی‌دانم دلیلش این است که نگرانم یا به دلیل خفه و دلگیر بودنش و نبود اکسیژن کافی برای ما دو تا، و یا سکوت بیش از اندازه‌اش.

می‌پرسم: «بقیه کجان؟»

می‌گوید: «بابا که معلومه، کافه. مامان تا حدود یه ساعت دیگه از اتاقش بیرون نمی‌آد. فکر کنم خوابیده.»

«میکی چه‌طور؟»

اُتِمن نگاهی به من می‌اندازد که معنی‌اش را نمی‌فهمم؛ خشم؟ تعجب؟ رنج؟ فکر می‌کنم هر سه. بدون این‌که چیزی بگوید، به من زل می‌زند تا این‌که احساس می‌کنم گونه‌هایم گُر گرفته‌اند.

می‌پرسم: «چی شده؟»