نظر عارف محبی برای کتاب به من فکر کن

یه داستان آروم و احساسی که به دل میشینه. از اون کتاباست که نه داد می‌زنه، نه هیجان زده ت می‌کنه، ولی یه جوری باهات حرف می‌زنه که نمی‌تونی راحت بذاریش کنار. خوندنش آرامش میده. انگاری نویسندش اقای فرانسیس آدم آرومی بوده در زندگیداستانش توی فضای بعد از جنگ جهانی دوم می‌گذره، ولی اصل ماجرا جنگ نیست، داستلن جنگی نیست، موضوع آدم‌ها هستن. آدم‌هایی که یه جور زخمی ان، یه جور دلتنگ، یه جور تنها. هر کدوم یه چیزی تو دلشون دارن که سال هاست نگهش داشتن. یه عشق قدیمی، یه خاطره‌ی تلخ، یه حرفی که هیچ وقت زده نشده. مثل زندگی خودمون مثل شهر خودمون مثل مردم خودمون و هر جامعه‌ی دیگه اینویسنده خیلی خوب تونسته اون حس‌های ریز و درشت آدم‌ها رو دربیاره. بعضی جاهاش واقعاً دلت می‌خواد یه لحظه وایسی، یه جمله رو دوباره بخونی، چون یه چیزی توش هست که انگار مال خودته. میتونی باهاش همزاد پنداری کنی باهاش ارتباط برقرار کنیترجمه هم خوبه. نه اون قدر ساده که حس و حال داستانو از بین ببره. یه تعادل خوب داره که باعث می‌شه راحت با کتاب ارتباط بگیری. اگه آرامش میخوای، اگه میخوای یه کم بغضتو قلقلک بده، یه کم خاطره هات رو زنده کنه، «به من فکر کن» انتخاب خوبیه. از اون کتاباست که بعد از تموم شدنش، یه مدت توی ذهن آدم می‌مونه. شاید حتی باعث بشه به یه آدم خاص فکر کنی، به یه لحظه‌ی خاص، به یه حرفی که هیچ وقت نزدی کلا تاثیر میذاره روی آدمپیشنهادش میکنم