نقد، بررسی و نظرات کتاب حوریان - جلد اول - فرناز قدرتی

شاید این کتاب داستان باشد ولی خیلی مواقع چنین تجاربی شبیه به این کتاب و موضوع این کتاب در واقعیت نیز می تواند اتفاق بیفتد اینکه انسان نسلشان همگی به آدم و حوا بر می گردد پس همگی در نهایت از یه نسیم فقط جغرافیا و منطقه ای که در آن زندگی می کنیم با هم تفاوت دارد اینکه ممکنه در رنگ و زبان نیز متمایز از هم باشیم ولی شباهت هایی هم با هم داریم اینکه همگی انسانیم و قلب و روح و احساس داریم شاید یکی از شگفتیهای خلقت خدا این باشد که انسانهای مختلف را که از رنگ و زبان و جغرافیای مختلف و از پدر و مادر متفاوت هستند به گونه ای شبیه به هم می سازد که همه را به حیرت وا می دارد ممکنه از بعضی لحاظ متفاوت باشند ولی از برخی جهات هم کاملا بهم شباهت دارند ممکنه شباهت افکار و احساس و نوع دید و نگرش به زندگی در هر دو یا چندین فرد مختلف شباهت وجود داشته باشند شاید اینگونه است که تقدیر و سرنوشت از جغرافیای متفاوت هر دو را بهم نزدیک گردانیده و یکی کند.

نویسنده در کل قلم خوبی داشت به عنوان اولین داستان ش جوری بود که بتونه نظر من رو به عنوان یک مخاطب جلب کنه که تا پایان داستان ادامه بدم یکم به نظرم بعضی قسمت‌های داستان غیر واقعی بود و در بعضی قسمت‌ها در هر دو داستان اغراق شده بود به عنوان مثال مسئله ایدز خیلی بزرگنمایی شده بود و به نظرم توی یک کشور واقعا پیشرفته تا این حجم نسبت به یک بیماری خاص مردم گارد ندارن. البته فرهنگ و سنت‌ها شاید باعث یک دید خیلی منفی و انتقادی نسبت به یک مسئله بشن ولی باعث طرد شدن یک فرد از جامعه نمیشن. در کل مثل همیشه مرسی از کتابراه بابت انتشار آثار نویسندگان تازه کار و حمایت ازشون.

نویسنده‌ی محترم شما که اینقدر عجله دارید و با سرعت نور میخواهید فقط چیزی بنویسید و بعد چاپ کنید لطفا به دو نکته توجه کنید؛
۱) احترام به فهم و شعور خواننده‌ای که زمان می‌ذاره تا اثری جدید و بخونه
۲) اسم نویسنده رو به یدک نکشید که بی احترامی‌ای کردین به نویسندگان بزرگی که تمام زمان خودشون رو برای خلق اثری ماندگار میذارند.
واقعا تا آخر کتاب امیدوار بودم اشتباه کرده باشم و منتظر بودم چیزی پیدا کنم که نظرمو برگردونه و بخاطر تایم که گذاشتم و هدر رفت حرص نخورم.

نمیدونم این داستان بود یا زندگی نامه ولی اگه زندگی نامه باشه حوری قصه نباید خودش رو جزو حوریان بدونه چون کارهایی که اون انجام داده اصلا اسمش گذشت و فداکاری نیست بلکه حماقت محضه. کسی که از ترس تنهایی و نبود حامی بدترین شرایط رو تحمل میکنه و تلاشی برای رهایی خودش نمیکنه و حتی وقتی رها میشه دوباره حماقت میکنه و به زندگی قبلی برمیگرده بهش نمیشه گفت حوری.
ولی در مورد اون خانم ژاپنی کاملا میشه گفت حوریه چون دونسته پا به ماجرایی میذارن که فداکاری محضه هم دختره و هم شوهرش

به نظر من کتاب حوریان بسیار کتاب جالبی بود که از زمانی که خواندن آن رو شروع کردم حسابی غرق آن شدم و ساعت از دستم در رفت وقتی به خودم آمدم دیدم که خیلی وقته مشغول خواندنم این خیلی ابتکار جالبی بود که از دو داستان جداگانه در یک کتاب استفاده کرده بود

داستان های خوبی بود ولی من داستان اول رو بیشتر دوست داشتم چون واقعیت جامعه ی ما رو نشون داده. هرکس پول دار باشه بیشتر برای پولش کیسه میدوزن و اینکه ازدواج در سن پایین همیشه با اختلافات بیشتری همراه است.

کتاب حوریان واقعیت زندگی رو در ذهن آدم به تصویر می کشد و به انسان گوشزد میکنه خونه هر چقدر هم جهنم باشه از بهشت بیرون بهتره . اما اینم در نظر بگیریم که به بچه هامون توجه کنیم تا دچار چنین مشکلی نشن. در کل کتاب خوبی بود.

کتاب بیشتر به خاطرات شبیه بود تا داستان
کتاب جالبی بود ومن هر دو قسمت کتابو دوست داشتم و لذت بردم امیدوارم جلد بعدی کتاب هم زودتر برسه ممنون از نویسنده، محترم🙏

شاید واقعیت زندگی یک نفر باشد و نویسنده، قلم خوبی دارد ولی داستان کتاب از آن داستان های زرد است که همه چیز را سیاه و تار نشان می دهد. آدم را از زندگی ناامید می کند. من نپسندیدم

فوق العاده زیبا بود واقعا کیف کردم من اصلا تمرکز برای کتاب خوندن ندارم اما این داستان من رو میخکوب تا انتها کتاب نشوند

داستان اولی خیلی قشنگ بود. میشد در اون داستان گم شد ولی داستان دومی زیاد ملموس نبود.

کتاب عالی بود و داستانهایش نشان از واقعیت های موجود در جامعه است بخصوص قسمت مربوط به داستان ژاپنی

واقعا کتاب خوبی بود مشتاقانه منتظر جلد دوم آن هستم تا بقیه قصه را بخوانم

داستان قشنگی بود من داستان اولی بیشتر دوست داشتم

خوب بود لذت برم مخصوصا داستان ژاپنیش بهتر بود

سلام کتاب خوبی بود. به نظرم قسمت دوم کتاب بزرگنمایی شده بود

داستان توجه مخاطب را جلب می‌کند ولی داستان خیلی خوبی نداشت.

کتاب خوبی بود‌ از خواندنش لذت بردم

جالب بود توصیه میکنم بخونید

خوب بود خاطره یک شب زمستانی وتنهایی بود