نظر حسام قدومی زاده برای کتاب رمان چه کسی از دیوانه ها نمی ترسد؟

این کتاب با نوشته مهدی رضایی داستانی است که با جمله «همه ی آدم ها دیوانه اند» شروع می شود و از همان ابتدا مخاطب را دعوت می کند که نگاهش را به عقل و جنون به چالش بکشد. شخصیت اصلی داستان، آرمان پاکروان، معلمی است که دغدغه های روشنفکرانه دارد و در زندگی روزمره اش با آدم هایی روبه رو می شود که هر کدام نوعی از دیوانگی را در خود پنهان دارند. مثلاً همسایه منزوی اش، آقای شاهی، که صدای خود را از دست داده و در وبلاگش فریاد می زند، نمادی از کسی است که آزادی بیان ندارد. در مقابل، آرمان در کلاس درس یا در حرف هایش تلاش می کند به جوان ها نگاه روشنفکرانه تری بدهد. در نقدها گفته شده که رمان بیشتر به واقعیات اجتماعی و بیرونی می پردازد و کمتر به درونیات شخصیت ها. در واقع، کتاب تلاش می کند نشان بدهد که جامعه ای مریض می تواند تناقض های رفتاری و نوعی دیوانگی را در افراد پدید بیاورد و در نهایت مرز بین عاقل و دیوانه را زیر سؤال می برد. پس در یک کلام، کتاب با روایتی داستانی و شخصیت های نمادین می خواهد به ما بگوید که همه ما در جایی از زندگی رگه هایی از دیوانگی داریم.