نظر احمد بهرامی برای کتاب آرزوی تو دستور توست

هنوز کامل نخوندم اما یه مثالی داره که خیلی خوبه و همین مثالش خیلی وقتها آرومم کرده. می‌گه: صفحه رادار فقط هواپیماهایی رو نشون میده که در محدوده‌اش باشن و بقیه رو نشون نمی‌ده ذهن ما هم وقتی بر اساس امکانات و توانایی هامون بررسی می‌کنه، مثل همون راداره، از چیزهایی که خارج از محدوده گیرندگی ماست و بعدا وارد محدوده ما می‌شه، بی خبره و ما می‌خوایم همه چیز رو بر اساس رادار خودمون تحلیل کنیم و امکان عملی بودنش رو بسنجیم، در صورتی که نمی‌دونیم یه سری امکانات در حال نزدیک شدن هستند.