نظر تهمینه باغبانی برای سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش

این رمان مثل رؤیایی طولانی ست که میان تنهایی و حقیقت حرکت می‌کند. سوکورو در سکوتش آینه‌ای ست که زخم‌های پنهان خودم را هم نشانم می‌دهد. موراکامی با همان جادوگرِ همیشگیِ کلمات، مرا در فضایی معلق و شفاف نگه می‌دارد.