نظر محمدرضا نظری برای کتاب صوتی در باب امیدواری

زندگی کردن قاعده پذیر نیست. می شود فرمولی دست وپا کرد که زندگی بدون ملال، بدون دردسر، بدون رنج و عذاب و شکست و ناامیدی و... را میسر کند؟ می شود یک بار برای همیشه از شرِّ لحظات کسل کننده و غم بار و فشار و استرس و امیدِ نمانده برای ادامه ی زندگی راحت شد و باخیال راحت، مثل ثروتمندانی که نشسته در رستوران های مجلل؛ همانند «مردمانی با پوست های برنزه و رفتارهای سرخوشانه که می خواهند شادی کنند و خودشان را به نمایش بگذارند. قراردادهای تجاری ببندند و آخرین شایعات را باهم ردوبدل کنند.» به سانِ آن ها که: «در ظاهر برندگان بلامنازع و آشکار زندگی اند که برای جلسات تمرین تنیس و سفیدکردن دندان های شان حسابی پول خرج می کنند.» با خودنمایی و تکبر به ادامه ی زندگی پرداخت؟ مانند آن هایی که با چنین رخ ورویی، انگار که ریاکارانه و از سرِ دروغ، هوار می زنند که از درد و رنج زندگی و غم و غصه رها و آزادند؟ می شود با پیروی از دستورات و قوانین کتاب های زردی چون «قدرت مثبت اندیشی»، «جرأت بسیار»، «غریزه قدرت اراده»، «زندگی خود را دوباره بیافرینید.»، «پروژه ی شادمانی»، «ذهن حواس جمع»... راه های دررو و میان بُری پیدا کرد که آدمی کارش به رنج و سختی و ناامیدی و یأس و... نکشد و این هست کتاب در باب امیدواری آلن دوباتن.