نظر دلارام کاشانی برای کتاب رد و نشان‌ها (زهیر)

پائولو کوئیلو به حدی شاعرانه و استوار و عمیق به عشق و خوشی و رویاها باور داره که آدم احساس اندوه میکنه. مرد مومن چطور میتونی اینقدر مثبت اینقدر تغییر کننده و اینقدر مومن به رویاهات باشی؟ زهیر یه سفر ژرف درونی از یه عشق زن و شوهری ساده به عمق انرژی عشق بشره. این کتاب فقط عشق رو میبینه و حتی در ضد عشق ها هم از عشق میگه. نه فقط عشق بین دو انسان، یه زن و یه مرد، یه عشق افلاطونی بین تمام موجودات جهان و امید ها و انگیزه هاشون. وظیفه ی من در قبال قلبمه یعنی تمام قوانین نوشته و نانوشته ی دنیا رو رها کن و با قلبت جلو برو. شاعرانه و زیبا. ولی واقعا همین طوره؟ واقعا در دنیای رو به سقوطی که ما درش زندگی میکنیم هم همینه؟ پائولو راحت به فرانسه میره، بعد برزیل، اسپانیا، قزاقستان و... تجربه میکنه و دنیا رو در آغوش میکشه. کاش منم همین قدر مثبت نگر بودم.