نظر محمد عنایت‌زاده برای کتاب روح درمانی با مولانا

کتابی که در دست داریم به جای تمرکز روی موضوع ادبیات روی روانشناسی و حکمت شرقی حرکت می‌کنه و استفاده از روش کتاب درمانی را که قبلاً اصلا باب نبود به میان میاره. ن نویسنده‌ها دست روی نقطه ضعف انسان مدرن، یعنی مواجهه با رنج گذاشته‌اند. کتاب سعی نمی‌کنه رنج را انکار کند یا نسخه موفقیت‌های توخالی بپیچه بلکه با تعریف جدید، رنج را به عنوان ابزاری برای بلوغ معرفی می‌کنه. این همان حلقه‌ی مفقوده‌ای است که در بسیاری از کتاب‌های روانشناسی عامه پسند بهش توجه نمیشه. در کل، کتاب بر اساس مثال و تحلیل بنا شده. نویسنده ابتدا قصه‌ای از مولانا می‌گه و سپس آن را با دغدغه‌های امروزی مثل استرس، وسواس فکری و تنهایی تطبیق می‌ده. البته می‌توان نقد کرد که در برخی فصول، تحلیل‌ها کمی ساده سازی شده و عمق فلسفی کلام مولانا فدای کاربردی بودنِ متن شده، اما این دقیقاً همان چیزی هست که مخاطب عمومی به آن نیاز دارد. ترجمه شهرزاد صدر هم توانسته لحنِ بینابینیِ متن (نه خ در نهایت، این کتاب را نباید به عنوان یک اثر پژوهشی ادبی دید؛ بلکه باید آن باید اون را به چشم یک جعبه ابزار شناختی در نظر گرفت که می‌خواد با ابزار قصه گویی، تاب آوری روانی مخاطب را بالا ببره. ارزش این کتاب در این است که نشان می‌ده مولانا هنوز هم برای زخم‌های انسانِ قرن بیست و یکم، مرهم‌های تازه‌ای داره. جایی که از روز چه در کشورهای در حال توسعه و چه در کشورهای پیشرفته جهان هنوز نگرانی از پس نگرانی میاد. از اقتصاد گرفته تا اقلیم و جنگ و... در کل به عنوان کسی که کتابهای متعددی خواندم این کتاب را به شما توصیه میکنم و پیشنهاد میدهم به اتفاق خانواده و دوستان مطالعه و بخشهای اون را تمرین و زندگی کنید. موفق باشید.