کتاب‌های جوئل اوستین چیزی فراتر از کلمات انگیزشی‌اند — او ناخودآگاه انسان رو به یادآوری سرچشمه‌ی خیر الهی دعوت می‌کنه. عرفا می‌گن ایمان اگر در حدِ باور ذهنی بمونه، مثل بذرِ خشک است؛ اما وقتی با نیایش و احساسِ حضور آغشته بشه، اون بذر می‌ترکه و گلِ یقین می‌شکفد.
دعاهای اوستین دقیقاً همین کار رو می‌کنند: از حالت “گفتن” عبور می‌دن و به “بودن” می‌برند.
دعاهای اوستین دقیقاً همین کار رو می‌کنند: از حالت “گفتن” عبور می‌دن و به “بودن” می‌برند.