نظر حامد جامه بزرگی برای کتاب زانوی غم بغل نمی‌گیرم

فردی که این کتاب را می‌خواند و درک می‌کند، احتمالاً کسی ست که خودش طعم فقدان را چشیده، یا در آستانهٔ روبه رو شدن با آن است. نقد از نگاه چنین فردی، نه صرفاً تحلیل ساختار، بلکه واکاوی احساسی و عملی کتاب استکریس کار با صداقتی بی پرده، از احساساتی حرف می‌زند که معمولاً سرکوب می‌شوند: خشم، ترس، بی پناهی. - او به جای نسخه پیچی، مخاطب را دعوت می‌کند به پذیرش احساسات—نه برای غرق شدن، بلکه برای عبور کردن. - کتاب مثل آغوشی ست که نمی‌گوید "همه چیز خوب می‌شود"، بلکه می‌گوید "من هم اینجا بوده ام، بیا با هم عبور کنیم".