نظر عارف محبی برای کتاب داستان عکاسی

یک از منابع ارزشمند و ماندگار در حوزه‌ی تاریخ و نظریه‌ی عکاسی است. این اثر نه‌ تنها برای دانشجویان و علاقه‌مندان رشته‌ی عکاسی، بلکه برای هر خواننده‌ای که می‌خواهد مسیر پر فراز و نشیب این هنر را از آغاز تا دوران معاصر دنبال کند، جذاب و آموزنده است. لنگفورد در این کتاب، تاریخ عکاسی را از سال ۱۸۳۹ میلادی، یعنی زمان ثبت نخستین تصاویر عملی، تا حدود سال ۱۹۹۰ بررسی می‌کند. ساختار کتاب به دو بخش اصلی تقسیم شده است: در بخش نخست، نویسنده به پیشرفت‌های فنی عکاسی می‌پردازد؛ از کشف‌های اولیه و صفحات تر و خشک گرفته تا تلاش برای دستیابی به رنگ و بهبود طراحی دوربین. این بخش نشان می‌دهد که چگونه ابزار و فناوری‌های نوین، مسیر بیان هنری عکاسان را تغییر داده‌اند. در بخش دوم، تمرکز بر سبک‌ها، نگرش‌ها و جریان‌های هنری است. موضوعاتی چون عکاسی مستند، تصویرگرایی، جنبش‌های نوگرا، تنوع در عکاسی حرفه‌ای و حتی ورود به عصر پسانوگرا به‌تفصیل بررسی می‌شوند. این نگاه تحلیلی کمک می‌کند تا خواننده بفهمد عکاسی تنها یک ابزار ثبت واقعیت نیست، بلکه رسانه‌ای است برای بیان اندیشه، نقد اجتماعی و خلق زیبایی‌شناسی تازه. ترجمه‌ی رضا نبوی نیز با دقت و وفاداری به متن اصلی انجام شده و خواننده فارسی‌زبان را بدون دشواری با مفاهیم تخصصی و تاریخی همراه می‌کند. اهمیت این کتاب در آن است که هم به‌عنوان یک منبع دانشگاهی معتبر شناخته می‌شود (حتی در آزمون کارشناسی ارشد عکاسی مورد استفاده قرار می‌گیرد) و هم برای علاقه‌مندان عمومی، روایتی جذاب و داستان‌گونه از سیر تحول عکاسی ارائه می‌دهد. مطالعه‌ی آن باعث می‌شود نگاه ما به عکس، فراتر از یک تصویر ساده باشد