راستش این کتاب یه جورایی مثل اینه که یکی بیاد با یه چراغ‌قوه، مغزتو روشن کنه و بگه: ببین چه دنیای عجیبی این تو هست!
ایگلمن خیلی خوب بلده چیزای پیچیده‌ی علمی رو طوری تعریف کنه که حس نکنی توی کلاس درس نشستی.
مغز رو مثل یه موجود زنده و انعطاف‌پذیر نشون می‌ده، نه یه ماشین خشک که فقط یه بار تنظیم می‌شه و دیگه همونه تا آخر عمر.
مثال‌هاش جوری‌ان که آدم وسط خوندن هی می‌گه: «وای، اینو نمی‌دونستم!» یا «یعنی مغزم واقعاً این‌قدر باهوشه؟»
یه حس امیدواری توی کتاب هست؛ اینکه حتی وقتی سن‌مون بالا می‌ره، هنوز می‌تونیم چیزای جدید یاد بگیریم و تغییر کنیم.
لحنش صمیمیه، نه خیلی علمی‌طور، نه خیلی عامیانه؛ یه چیزی بین این دو که آدمو خسته نمی‌کنه.
در کل، اگه دنبال یه کتابی هستی که مغزتو قلقلک بده و یه جورایی بهت انگیزه بده برای یاد گرفتن، این کتاب انتخاب خوبیه
ایگلمن خیلی خوب بلده چیزای پیچیده‌ی علمی رو طوری تعریف کنه که حس نکنی توی کلاس درس نشستی.
مغز رو مثل یه موجود زنده و انعطاف‌پذیر نشون می‌ده، نه یه ماشین خشک که فقط یه بار تنظیم می‌شه و دیگه همونه تا آخر عمر.
مثال‌هاش جوری‌ان که آدم وسط خوندن هی می‌گه: «وای، اینو نمی‌دونستم!» یا «یعنی مغزم واقعاً این‌قدر باهوشه؟»
یه حس امیدواری توی کتاب هست؛ اینکه حتی وقتی سن‌مون بالا می‌ره، هنوز می‌تونیم چیزای جدید یاد بگیریم و تغییر کنیم.
لحنش صمیمیه، نه خیلی علمی‌طور، نه خیلی عامیانه؛ یه چیزی بین این دو که آدمو خسته نمی‌کنه.
در کل، اگه دنبال یه کتابی هستی که مغزتو قلقلک بده و یه جورایی بهت انگیزه بده برای یاد گرفتن، این کتاب انتخاب خوبیه