خدمتکار و پروفسور داستانی آرام، انسانی و در عین حال عمیق است که با نثری ساده اما حساب‌شده نوشته شده. یوکو اوگاوا در این رمان کوتاه، تقابل میان فراموشی و پیوند را از زاویه‌ای متفاوت به تصویر می‌کشد؛ جایی که یک ریاضیدان پیر با حافظه‌ای که فقط ۸۰ دقیقه دوام دارد، با زنی خدمتکار و پسرش پیوندی ظریف اما پرمعنا برقرار می‌کند. داستان نه حول حادثه می‌گردد و نه گره‌های پیچیده‌ی روایی؛ بلکه در سکوت‌های میان کلمات، مهربانی‌های روزمره، و زیبایی اعداد جریان دارد.
یکی از ویژگی‌های درخشان کتاب، استفاده از ریاضیات به عنوان زبان مشترک میان شخصیت‌هاست. برخلاف آنچه از ریاضیات در ذهن بیشتر ماست—یعنی سردی، خشکی و منطق محض—در این داستان اعداد تبدیل به ابزاری برای ابراز علاقه، احترام و حتی دلسوزی می‌شوند. پروفسور با ذهنی پر از معادلات و خاطراتی گمشده، از طریق عددها ارتباط می‌سازد؛ و خدمتکار، با صبری مادرانه، به این زبان پاسخ می‌دهد.
نثر اوگاوا دقیق، لطیف و بدون اغراق است. از آن داستان‌هایی‌ست که هیچ چیز زیاد یا کم ندارد. حتی ریتم کند آن با حال‌وهوای شخصیت اصلی—که زمان را فراموش می‌کند—هماهنگ است. همچنین، رابطه‌ی میان پسر خدمتکار و پروفسور یکی از زلال‌ترین و بی‌پیرایه‌ترین روابط انسانی در ادبیات معاصر ژاپن است. خدمتکار و پروفسور کتابی‌ست که در سادگی‌اش عمق دارد؛ شبیه به یک معادله‌ی ریاضی ساده که جوابش را می‌دانی، اما هنوز از دیدن زیبایی‌اش شگفت‌زده می‌شوی. این کتاب به جای آن‌که بخواهد چیزی را به خواننده تحمیل کند، او را دعوت می‌کند به دیدن، شنیدن، و فهمیدن چیزهایی که در نگاه اول شاید بی‌اهمیت به نظر برسند—مثل عددها، یا مهربانی‌های کوچک روزانه، درکل کتاب خوبی بود و از مطالعه این اثر خوشحال شدم.
یکی از ویژگی‌های درخشان کتاب، استفاده از ریاضیات به عنوان زبان مشترک میان شخصیت‌هاست. برخلاف آنچه از ریاضیات در ذهن بیشتر ماست—یعنی سردی، خشکی و منطق محض—در این داستان اعداد تبدیل به ابزاری برای ابراز علاقه، احترام و حتی دلسوزی می‌شوند. پروفسور با ذهنی پر از معادلات و خاطراتی گمشده، از طریق عددها ارتباط می‌سازد؛ و خدمتکار، با صبری مادرانه، به این زبان پاسخ می‌دهد.
نثر اوگاوا دقیق، لطیف و بدون اغراق است. از آن داستان‌هایی‌ست که هیچ چیز زیاد یا کم ندارد. حتی ریتم کند آن با حال‌وهوای شخصیت اصلی—که زمان را فراموش می‌کند—هماهنگ است. همچنین، رابطه‌ی میان پسر خدمتکار و پروفسور یکی از زلال‌ترین و بی‌پیرایه‌ترین روابط انسانی در ادبیات معاصر ژاپن است. خدمتکار و پروفسور کتابی‌ست که در سادگی‌اش عمق دارد؛ شبیه به یک معادله‌ی ریاضی ساده که جوابش را می‌دانی، اما هنوز از دیدن زیبایی‌اش شگفت‌زده می‌شوی. این کتاب به جای آن‌که بخواهد چیزی را به خواننده تحمیل کند، او را دعوت می‌کند به دیدن، شنیدن، و فهمیدن چیزهایی که در نگاه اول شاید بی‌اهمیت به نظر برسند—مثل عددها، یا مهربانی‌های کوچک روزانه، درکل کتاب خوبی بود و از مطالعه این اثر خوشحال شدم.