نظر شهرزاد خالقی برای کتاب ما شروعش می‌کنیم

ما شروعش می‌کنیم از همون کتاباست که اگه جلد قبلی، یعنی ما تمامش می‌کنیم رو خونده باشی، با یه عالمه حس و سوال و دلتنگی سراغش میری. یه جوریه که آدم دلش می‌خواد ببینه بعدِ اون همه درد و تصمیم و اشک، چی می‌شه؟ شخصیت‌ها به کجا می‌رسن؟ ولی چیزی که جالبه اینه که کالین هوور تو این کتاب فقط نمی‌خواد یه ادامه‌ی داستان تحویل بده؛ انگار می‌خواد نشون بده شروع کردن، به همون اندازه‌ی تموم کردن سخته. شاید حتی سخت تر. تو این کتاب بازم با همون فضای پر از احساس و پیچیدگی روبه رو می‌شی. ولی فرقش اینه که حالا دیگه همه چی از اول نیست. همه چی زخمی شده، ولی هنوز امید هست. یه جورهایی کتاب بیشتر از اینکه درباره‌ی عشق باشه، درباره‌ی انتخابه. اینکه وقتی فرصت دوباره داری، چطور انتخاب می‌کنی؟ وقتی یه بار با قلبت تصمیم گرفتی و شکست خوردی، دفعه‌ی بعد با چی تصمیم می‌گیری؟ با ترس؟ با عقل؟ با خاطره؟ با امید؟ نویسنده خیلی قشنگ نشون می‌ده که عشق همیشه شبیه قصه‌ها نیست. گاهی کنار کسی بودن نیاز به شجاعت داره، نه فقط احساس. گاهی باید از یه آدم بگذری، حتی اگه هنوز یه ذره دوستش داری. و گاهی باید به یکی فرصت بدی، حتی اگه مطمئن نیستی آخرش چی می‌شه. ما شروعش می‌کنیم یه داستان آرومه، ولی از درون می‌لرزونه. بهت نمی‌گه قراره همه چی خوشگل بشه، ولی یه چیزی بهت یاد می‌ده: این که خودتو دوست داشتن، شنیدن صدای درونت، و جرأتِ ساختن یه زندگی جدید، خودش یه عشق بزرگه