کتاب جادوی فکر بزرگ از اون کتاباست که از اسمش می‌تونی حدس بزنی قراره یه چیزایی تو ذهن آدم تکون بخوره. ولی قضیه اینه که این تکون‌دادن، از جنس نصیحت‌های خشک و خالی نیست. انگار نویسنده، دیوید شوارتز، نشسته روبروت، باهات قهوه می‌خوره، هی داستان تعریف می‌کنه، بعد یواش یواش یه چیزایی بهت حالی می‌کنه که خودت قبلش انگار دیده بودی ولی درست نمی‌دیدی.
نویسنده هی نمی‌گه «مثبت فکر کن»، چون اون جمله انقدر تکراریه که دیگه انگار هیچ‌چی نمی‌گه! بلکه نشونت می‌ده که طرز فکر کوچیک چه بلاهایی سرت میاره. مثلاً اونجایی که می‌گه «به جای گفتن نمی‌تونم، بپرس چطوری می‌تونم؟» خیلی حرف حسابه. چون واقعاً خیلی وقتا ماها نه به‌خاطر نداشتن امکانات، بلکه به‌خاطر محدود فکرکردن، خیلی فرصتارو از دست می‌دیم.
شوارتز با مثال‌های واقعی از آدمای معمولی که کارای غیرمعمولی کردن، می‌خواد نشون بده موفق بودن یه چیزیه که تو ذهن شروع می‌شه. نه تو پول، نه تو مدرک، نه تو ژن. مهم اینه که چطوری خودتو می‌بینی. اگه خودتو کوچیک ببینی، هیچ‌وقت نمی‌تونی کار بزرگ کنی، چون ذهن خودتو قانع کردی که نمی‌تونی. اینجا همونه که می‌خواد بگه «جادو» تو فکر کردنه، نه تو شرایط بیرون.
یه چیز دیگه که قشنگه اینه که کتاب خیلی عملیه. یعنی فقط انگیزشی نیست که دو ساعت بعد از خوندنش یادت بره چی خوندی. راهکار می‌ده، تکنیک می‌ده. می‌گه چی بگو، چی فکر کن، با چه کسی بگرد، چطور با آدمای منفی برخورد کن، چطور خودتو بکشی بیرون از اون فکرای کوچیک.
بعضی‌جاهاش ممکنه ساده به نظر بیاد. مثلاً بگه «لبخند بزن»، یا «باور داشته باش که می‌تونی». ولی همین ساده‌هارو ما چندبار واقعا تمرین کردیم؟
نویسنده هی نمی‌گه «مثبت فکر کن»، چون اون جمله انقدر تکراریه که دیگه انگار هیچ‌چی نمی‌گه! بلکه نشونت می‌ده که طرز فکر کوچیک چه بلاهایی سرت میاره. مثلاً اونجایی که می‌گه «به جای گفتن نمی‌تونم، بپرس چطوری می‌تونم؟» خیلی حرف حسابه. چون واقعاً خیلی وقتا ماها نه به‌خاطر نداشتن امکانات، بلکه به‌خاطر محدود فکرکردن، خیلی فرصتارو از دست می‌دیم.
شوارتز با مثال‌های واقعی از آدمای معمولی که کارای غیرمعمولی کردن، می‌خواد نشون بده موفق بودن یه چیزیه که تو ذهن شروع می‌شه. نه تو پول، نه تو مدرک، نه تو ژن. مهم اینه که چطوری خودتو می‌بینی. اگه خودتو کوچیک ببینی، هیچ‌وقت نمی‌تونی کار بزرگ کنی، چون ذهن خودتو قانع کردی که نمی‌تونی. اینجا همونه که می‌خواد بگه «جادو» تو فکر کردنه، نه تو شرایط بیرون.
یه چیز دیگه که قشنگه اینه که کتاب خیلی عملیه. یعنی فقط انگیزشی نیست که دو ساعت بعد از خوندنش یادت بره چی خوندی. راهکار می‌ده، تکنیک می‌ده. می‌گه چی بگو، چی فکر کن، با چه کسی بگرد، چطور با آدمای منفی برخورد کن، چطور خودتو بکشی بیرون از اون فکرای کوچیک.
بعضی‌جاهاش ممکنه ساده به نظر بیاد. مثلاً بگه «لبخند بزن»، یا «باور داشته باش که می‌تونی». ولی همین ساده‌هارو ما چندبار واقعا تمرین کردیم؟