نظر زینب پورکلهر برای کتاب بلوتوث (داستانی کوچک برای کودکان سرطانی)

سلام و درود، آقای مولوی از نام کتاب حدود زمانی آن را لو میدهد، دوران شکوه بلوتوث، داستان بیش از اندازه ساده بود، علاوه بر نام داستان که می‌توانست از نامی استفاده کند که به روز باشد و خواننده را جذب کند، به خود نیز زحمت نداده که کمی روی داستان کارکند، داستان بیش از اندازه کوچک بود و به نظر من حق مطلب در باره کودکان سرطانی ادا نشده بود، پدر چگونه هزینه درمان فرزند خود را در اختیار دیگری گذاشت؟ یک شخصیت ضعیف و دستخوش احساسات آنی، ایکاش به عنوان قهرمان اصلی داستان، شخصیت وی پردازش بهتری داشت و ایکاش در باره مادر کودک نیز اطلاعات بیشتری میداد. مورد دیگر که به نظر من جای تامل دارد بی تفاوتی قشر درمان بخصوص پزشکان معالج در این کتاب می‌باشد، یعنی کادر درمان در برابر چنین مسائل تکان دهنده‌ای اینقدر بی احساس هستند؟ موضوع جالب بود ولی خوب پردازش نشده بود‌به امید داستان‌های پخته تر از این نویسنده. تا نقدی دیگر، بدرود