نظر سما جعفری برای کتاب پشت پرده‌ی سیاه

نویسنده قلم خوبی دارد و به خوبی قصه را روایت میکند، اما انتهای قصه از همان اول مشخص است. یعنی خواننده میداند که قاتل کیست و چه اتفاقی افتاده، پس نه جذابیتی دارد، نه نقطه‌ی اوجی، نه کششی و نه حتی شوکی به مخاطب وارد میشود. چگونه همسایه‌ها هیچکدام صدای اره برقی را نمیشنیدند، به جز یک واحد؟ چطور ممکن هست پلیس بی دقت خانه‌ی فرد مشکوکی را جستجو کند؟ اصلا در آپارتمان چطور فضای مخفی ساخته شده که بین انبار و کمد خانه‌ی قاتل راه دارد؟ مگر این که خود او سازنده و طراح کل ساختمان باشد که اصلا اشاره‌ای به این نکته نشده بود. علت قتل‌های سریالی کلانی چه بود؟ فقط یکی دو مورد به نگاه‌های بد او به زن‌ها اشاره شده بود. راوی دوربین نصب کرده بود و قبلا ورود یک زن غریبه را به محوطه دیده بود، زمانی که نامزدش گم شد، میتوانست بررسی کند که داخل ساختمان شده یا نه، اما این کار را نکرد... ضمنا استفاده از شوخی‌های جلف و زننده‌ی جنسی و توصیف‌های تعفن‌آمیز از فضاها واقعا چندش بود و به دل نمینشست. اگر روایت مودبانه‌تر پیش میرفت، بهتر بود. گرچه باز هم این کتاب ایرادات خیلی زیادی دارد.