نظر سما جعفری برای رمان فصل آخر

رمان خیلی قشنگی بود، گرچه به نظرم انتخاب اسم کمی ضعیف بود، اگر اسم کتاب هم مثل متنش عاشقانه بود، خیلی جذابیتش بیشتر میشد. داستان مربع عشقی که توی این رمان اومده، با وجود کلیشه‌ای بودن، باز هم جالبه و طرفداران خودش رو داره. قلم زیبای نویسنده هم که کاری میکنه خواننده پابه پای شیده و امیر دلش بلرزه. درباره‌ی پایان غم‌انگیز داستان، خیلی از دوستان گفتند کاش پایان خوشی داشت. من کاملا نظرم برعکسه. درسته که پایان خوش زیباتره. ولی با وجود قلب بیمار امیر مشخص بود که دیر یا زود باید این اتفاق میفتاد. تازه اینطوری به زندگی واقعی هم شبیهتره. اصلا چون امیر بیمار بود، اگر فوت نمیشد، پایان بچگانه بود و اشاره به بیماری توسط نویسنده بی‌معنی و اشتباه بود و این کار نویسنده زیر سوال میرفت. روی شخصیت طناز هومن، نچسب بودن فرزاد و یا رابطه‌های عاشقانه بین دیگران و موضوعات فرعی هم میشد استفاده کرد تا کمی به داستان پر و بال داده بشه که البته باعث طولانی‌تر شدنش هم میشد. به نظر من شخصیت امیر به عنوان یک مرد ایرانی و اینهمه تاکید روی غیرت، خیلی عجیب رفتار میکرد و در مقابل عشق شیده به فرزاد و رفتارهای بچگانش، بیش از حد صبوری میکرد. گاهی هم که از شیده عصبی میشد، بعدا جوری رفتار میکرد که انگار هیچ اتفاقی نیومده که اصلا معقول و طبیعی نبود. درباره‌ی فلور هم، کاش علتش مشخص میشد که امیر از کجا میدونست فلور به شیده حسادت میکنه و دوست خوبی نیست. آیا قبلا از اعتماد شیده سو استفاده کرده و اون رو پیش امیر خراب کرده؟ چون امیر از اول اعتقاد داشت فلور دوست خوبی نیست، حتی قبل از این که فلور بهش ماجرای شکست عشقی شیده رو بگه.