نظر ❤️🧡💛 برای کتاب بخش دی

خطر اسپویل!
کتاب بدی نبود ولی همونطور که بقیه هم گفته بودند نسبت به بقیه آثار فریدا مک فادن خیلی ضعیف تر بود اونجوری هیجان و معمایی بودن و رازآلود بودن رو نداشت یه جاهایی ایمی حماقت میکرد یه جاهایی هم خود کتاب سوتی میداد مثلا با اونهمه سروصدا و رفتن برق چطوری هیچ بیماری بیرون نیومده بود و راهرو خالی بود؟ یا کتاب یه جاهایی گفت که جید یه هفتس که اومده اونجا یه جاهایی هم گفت که هشت ساله اومده و این واقعا یک سوتی خیلی بزرگه! ایمی که میدونست جید ازش متنفره چطوری حرفش رو باور کرد؟ مگه گبی بهش نگفته بود که دکتر بک یه پیرمرده، پس چرا هیچ شکی نکرد؟ اونجایی که دکتر بک بهش گفت کمرون رفته بیرون چجوری یادش نیومد که اگه رفته بود بیرون صدای در می‌اومد؟ یا مثلا واسه‌ی هر چیز احمقانه‌ای سریع میله هاش در می‌آورد ولی لحظه‌ای که دیمن گرفته بودش با میله هاش نزدش؟ یا دیمن که خودش جا زده بود جای دکتر بک چجوری اینهمه اطلاعات دقیق در مورد بیماران اسکیزوفرنی داشت؟ و چرا پرونده خودش و جید رو (برای اینکه ایمی نفهمه) مخفی نکرد؟ و کلی چیز‌های دیگه. برای همین وقتی که آخر همه چیرو فهمید من هیچ هیجانی نداشتم چون خودم میدونستم و کلا از این کتاب خوشم نیومد😐