نظر مونا فتحی برای کتاب پدر

معمولا رمان فارسی نمیخونم. طی این ۳۶، ۳۷ سالی که از خدا عمر گرفتم، به گمونم بار سومی بود که گول نظرات بقیه رو خوردم و بعد از "دالان بهشت" و "چشم‌هایش"، شروع به خوندن رمان "پدر" کردم. طی چند ساعتی که دانلود و خریداریش کردم، تا صفحه‌ی ۱۷۱ پیش رفتم اما بیشتر نتونستم جلو برم، نه برای اینکه قشنگ نباشه یا کشش نداشته باشه، نه! بلکه عاجز موندم که این هجم از فرهنگ سیاه، این هجم از خرافه، این هجم از منفعل بودن انسان، این هجم از باورهای معیوب و محدود کننده چطور تو ۱ رمان ۳۰۰ صفحه‌ای (اونم در قرن ۲۱) گنجونده شده؟! من منکر حقیقت داشتن یا نداشتن همه‌ی این سیاهی‌هایی که گفته شده بود (در زمانه‌ی مربوط به خودش) نیستم، فقط نمیدونم ذکر مصبیت چه فایده‌ای داره؟ اکثر نوشته‌های امروزی، فیلم‌ها و انیمیشن‌های روز دنیا، همگی دارن امید و قدرت ناخودآگاه رو به انسان‌ها نشون میدن، اونوقت ما (اونم نویسندگان عزیزی که جنس مونث دارن) داریم ۱ سری باورهای معیوب جنسیتی، ثروثی، معنوی و... که سال‌ها پیش (به واقع یا تحریف) اتقاق افتاده یا نیفتاده رو، دوباره و صدباره مرور میکنیم و خواسته یا ناخواسته رو ناخودآگاه عزیزان هم جنس ِ جوانمون تاثیر منفی میذاریم. منکر این نیستم که نویسنده‌ی نازنین در طی ۳۰۰ صفحه رمانِ واقعا کشش‌دار، خواسته ۲، ۳ تا پند و نصیحت هم بده، اما آسیب مخربی که داره رو روانِ خوانندگان میذاره، خیلی بیشتر از اون دو سه تاست!
تا جایی که ۱ دوست کتابراهی عزیز (آقا هم بودن)، متاثر از خوندن این رمان، نظر گذاشته بودن که دیگه از ثروتمند شدن میترسن و خوندنِ این کامنت برای من خیلی دردناک بود!
به امید پیشرفت ذهن، علم و آگاهیِ نویسندگان نازنین ایرانی (مخصوصا خوش‌قلم‌ها) و انعکاسش به خوانندگان عزیز مخصوصا کتابراهیا