نظر محمدرضا نظری برای کتاب صوتی سال بلوا

عباس معروفی رو با رمان بی‌نظیر و شاهکار، سمفونی مردگان شناختم، کتابی که ماه‌ها در ذهنم ماند، و خواهد ماند، عباس معروفی کتاب سال بلوا رو هم به سبک سمفونی مردگان نوشته یعنی زمان در داستان خطی نیست و خواننده یا شنونده با ذهن و زمان سیال درگیر هست، در کتاب سال بلوا که سال وبا در جنگ جهانی دوم ۱۳۲۰ را تداعی میکند در ظاهر یک داستان عاشقانه و ظلم به زنان هست، اما عمیق که به داستان فکر کنید و اسامی کارکترها، متوجه دو پهلو روایت کردن استاد معروفی میشوید، مثلا شوهر نوشا، معصوم، نه بلکه معصوم نیست بلکه خیلی ظالمه، داستان در شهر سنگسر از توابع سمنان اتفاق افتاده که حالا دیگر اسم شهر شده مهدی شهر، از قضا استاد معروفی زاده همین سنگسر هست، اما استاد شهر سنگسر رو نماد کل ایران قرار داده، زنان انگار شهروند درجه دو هستند و اختیاری از خود ندارند، مردم با احداث کتابخانه که ان هم با هزینه شخصی ساخته شده مخالف هستند اما برای ساخته شدن دار، جشن میگیرن، مخالفان حکومت که از قضا روشنفکران جامعه هستند کشته می‌شوند اما نه با دار! راوی خانم رضوی خیلی عالی از پس خوانش کتاب بر آمده، اما من معتقدم چنین رمانهای ماندگار و تاریخی، اگر یک آقا خوانش صدای مردان و یک خانم خوانش صدای زنان باشد، کاری جذاب خواهد بود که متاسفانه در رمانهای تاریخی و زیبا چنین چیزی نمی‌یابیم، شاید گفتن این مطلب هم خالی از لطف نباشد که در رمان جاوید، شاهکار استاد «اسماعیل فصیح» که بسیار خواندنی هست و داستان واقعی زردتشتی یزدی به نام جاوید هست در انتهای رمان که سال ۱۳۰۷ هست معلوم نمیشود که جاوید کجا میرود و دقیقا ۱۳۲۰ که جاوید ۳۰ ساله هست با همان مشخصات در رمان سال بلوا ظاهر میشود، که من رو شوکه کرد، رمان سال بلوا رو باید دوبار گوش داد.