نظر حمیدرضا صدرائی برای کتاب صوتی خدمتکار

احتمالا اکثر افراد کتابخون قبول دارند که خوندن یک‌ کتاب وقتی که کتاب دستته، وقتی نوک انگشتات رو خیس میکنی تا بری صفحه بعدی، بوی خوب کاغذ، گذاشتن چوق الف لای صفحه و خستگی چشم ها جزو لذت‌هایی هستند که یک‌ کتاب صوتی انها رو نداره ولی کتاب‌های صوتی هم یک سری مزایا دارند که در این دوره زمانه خودش رو‌ بیشتر نشون میده، مثلا هر زمان و هر کجا که بخوای میتونی کتاب رو گوش کنی و این جوری از زمان‌هایی که ممکنه هدر بره استفاده مفید میکنی، قیمت مناسب کتاب‌های صوتی و‌یک سری مسائل دیگه، ولی یک کتاب صوتی وقتی ارزش شنیدن داره که سه تا آیتم اصلی رو‌ داشته باشه، داستان قوی (نویسنده)، آوردن مطالب مهم و اساسی داستان در کتاب (تنظیم کننده داستان برای اجرا) و همون شخصی که کتاب رو میخونه (اسم اصلی رو نمیدونم چیه؟ کتاب خوان، راوی، داستان سرا)، خوندن یک کتاب برای بقیه وقتی جذابه و کتاب رو برای شنونده گیراتر میکنه که کتاب خوان بتونه خیلی روان داستان رو بخونه و به خوبی تُن و شخصیت صدایش رو برای هر شخصیت طوری تغییر بده که شنونده بتونه از رو صدای راوی بفهمه چه شخصیه. کتاب خدمتکار به نظر من تو سبک و‌ سیاق این جور داستان ها جذاب بود، سادگی و روان بودن داستان و در عین حال وجود تعلیقات به جا و اثر گذار و جذابیت داستان باعث میشد آدم دوست داشته باشه سریع تر آخر داستان رو بفهمه، ولی در این کتاب نقش راوی هم خیلی در اثر گذاری کتاب اهمیت داشت، کتاب خوان با اجرای روان و ساده و در عین حال حرفه‌ای به زیبایی برای هر شخصیت یک تن خاص صدا ایجاد می کرد طوری که از روی نوع صدا می فهمیدی کدام شخصیت داره صحبت میکنه، نداشتن غلط در اجرا و تشخیص آسان جمله‌ها و در آخر یک داستان جذاب بود با یک اجرای خیلی زیبا و‌ حرفه‌ای. ممنون