نظر افشار حبیبی برای کتاب دزیره - جلد اول

شاید یکی از بهترین قسمت‌های این کتاب، پرتره‌ی شخصیت ناپلئون باشد. شخصیتی بی‌رحم و تراژیک و در عین حال کاریزماتیک و از جهاتی دوست داشتنی. یک شخصیت داستانی کاملا خاکستری که توسط تمام خواننده‌ها درک می‌شود و ما را با «ناپلئون بناپارت» آشنا می‌کند. رمان ابتدا زمانی را به تصویر می‌کشد که ناپلئون یک سرباز جوان و فقیر است که در اصل به خاطر مسائل مالی به ازدواج با اوژنی روی آورده است. او که رویاهای بسیار بزرگی در سر دارد، رفته رفته به این نتیجه می‌رسد که ازدواج با اوژنی، یک دختر روستایی قرار نیست او را به جاه طلبی‌هایش برساند. پس نامزدی با اوژنی را با بی‌رحمی بهم می‌زند و با جوزفین، زنی با نفوذ ازدواج می‌کند تا او را به ولیعهدی برساند. ناپلئون از همان ابتدای رمان شخصیتی خودشیفته و متکبر دارد. شخصیتی که با دقت در تمام کتاب نقد شده و به تصویر کشیده می‌شود. مردی که برای رسیدن به خواسته‌هایش، از اطرافیان سواستفاده می‌کند و همیشه‌ی خدا، حرف‌های بزرگی می‌زند. حرف‌هایی که برای یک سرباز معمولی گنده‌تر از دهن محسوب می‌شود، ولی بالاخره با ازدواج‌های سیاسی مختلف، به هدفش می‌رسد در سراسر کتاب جزئیات و دسیسه‌های سیاسی زیادی به چشم می‌خورد که تحقیقات غنی و گسترده‌ی نویسنده در تاریخ را نشان می‌دهد. شخصیت‌های زیادی در این رمان وجود دارند که بسیاری از آن‌ها بر اساس شخصیت‌های تاریخی ساخته و پرداخته شده‌اند. از زمانی که خواهر بزرگتر اوژنی، جولی، با برادر ناپلئون، جوزف ازدواج کرد، ماجراهای مربوط به خانواده‌ی ناپلئون بناپارت واقعی مطرح می‌شود. سپس اقدامات مختلف ناپلئون و اوژنی مطرح می‌شود و اتفاقات واقعی در تاریخ بیان می‌گردد.