داستان کتاب درباره یک مازوخیسم خوش خیم (رنج خودخواسته) هست که معنای خاصی به فرد رنج کشنده میدهد و لذتش در امید و انتظار برای رهایی از آن رنج یا همدردی با سایر رنج برنده‌ها است.
پل بلوم از دیدگاه روانشناسی این موضوع را بررسی کرده که گروهی از انسانها، از همیشه لذت بردن و بودن در بهشت خسته میشوند و به خودشان سختی در حد تحمل میدهند تا از رهایی، از سختی بعد از رنج، لذت ببرند.
خوردن غذای تند که میدانیم میسوزیم اما انتظار خوردن آب یا نوشابه بعد از آن و لذت از بین بردن درد، ما را ترغیب به درد کشیدن تا حد تحمل میکند یا رفتن به سونای داغ و بعد رفتن داخل استخر آب یخ. این درباره خیلی موارد دیگه هم صادقه و البته در مواردی مثل کوه نوردی و رفتن به قطب و دیدن فیلمهای وحشتناک و انجام کارهای خیر همراه با سختی و... نویسنده دنبال دلایل لذت خودآزاری میگردد. در نهایت نویسنده به مفید بودن رنج در زندگی میرسه 😐.
من قبلا کتاب دوپامین از لیبرمن را گوش کرده بودم که همین موضوع از دیدگاه زیستی و هورمون دوپامین بررسی شده بود که مکمل خوبی برای این کتابه. همچنین کتاب تفکر سریع و کند از دنیل کانمن هم شاید برای درک این کتاب خوب باشه.
پل بلوم از دیدگاه روانشناسی این موضوع را بررسی کرده که گروهی از انسانها، از همیشه لذت بردن و بودن در بهشت خسته میشوند و به خودشان سختی در حد تحمل میدهند تا از رهایی، از سختی بعد از رنج، لذت ببرند.
خوردن غذای تند که میدانیم میسوزیم اما انتظار خوردن آب یا نوشابه بعد از آن و لذت از بین بردن درد، ما را ترغیب به درد کشیدن تا حد تحمل میکند یا رفتن به سونای داغ و بعد رفتن داخل استخر آب یخ. این درباره خیلی موارد دیگه هم صادقه و البته در مواردی مثل کوه نوردی و رفتن به قطب و دیدن فیلمهای وحشتناک و انجام کارهای خیر همراه با سختی و... نویسنده دنبال دلایل لذت خودآزاری میگردد. در نهایت نویسنده به مفید بودن رنج در زندگی میرسه 😐.
من قبلا کتاب دوپامین از لیبرمن را گوش کرده بودم که همین موضوع از دیدگاه زیستی و هورمون دوپامین بررسی شده بود که مکمل خوبی برای این کتابه. همچنین کتاب تفکر سریع و کند از دنیل کانمن هم شاید برای درک این کتاب خوب باشه.