نظر حمیدرضا صدرائی برای کتاب صوتی شراب خام

اکثر داستان‌های فصیح به دلیل سادگی در نوشتار و طنز خاصی که داره مثل ثریا در اغماء، درد سیاوش، دل کور و بقیه داستان هاش از جذابیت و کشش خاصی برخورداره و به دلیل اینکه خودش اهل تهران و از یک خانواده متوسطه خیلی خوب تونسته از این دو عامل یعنی جذابیت‌های شهر تهران (البته موقعی که تهران هنوز شهر جذابی بود) و نشون دادن زندگی قشر متوسط جامعه (مخصوصاً تهران)، در آثارش بهره ببره، حسن دیگه آثار فصیح اینه که میتونه با آثارش نظر قشر معمولی کتابخون و قشر خاص رو توامان جلب کنه، نقطه مثبت دیگری که آثار فصیح داره هر چند اسماعیل فصیح جزو رمان نویسان بسیار بزرگ، صاحب سبک، تاثیر گذار و شناسنامه داری مثل جمالزاده، علوی، افغانی، هدایت، چوبک و… نیست ولی داستان‌های این نویسنده رو دوست داشتنی میکنه اینه که آثارش یه طور خاصی به دل میشینه، هر چند در بعضی جاها در نوشتن داستان هاش از نویسندگان بزرگ پیروی کرده ولی این کارم با مهارت انجام داده و یکی دیگه از کارهایی که در نوشتن داستان‌هاش انجام میداد آوردن قسمتی از زندگی خودش در کتاب هاشه مثل داستان‌های درد سیاوش و شراب خام که آدم فکر میکنه داره بخشی از زندگی خودش رو تعریف میکنه (مثلاً وقتی در شراب خام میگه زن آمریکایی جمال سر زا رفت یا اینکه جمال اگرچه در آمریکا فیزیک خونده ولی به ادبیات علاقه منده، یه قسمت از سرنوشت خودشه)، اما با تمام این شرایط داستان هاش دلچسبه و من بالشخصه رمان‌های ثریا در اغماء، شراب خام و درد سیاوش و داستان جاوید رو خیلی دوست دارم.