نظر عباس پورخلیلی برای رمان انجمن شاعران مرده

داستان دانش آموزانی که در یک مدرسه شبانه روزی با فضای بسته و سکوتی دلهره آور درس می‌خوانند و اتفاقات جالبی برای آن‌ها می‌افتد، مدرسه‌ی شبانه روزی که ساختار آموزشی آن فقط معلم محور است (مثل بیشتر مدارسی که ما می‌شناسیم البته از نظر آموزشی) دانش آموز فقط باید شنونده و یاد گیرنده صرف باشد و کمترین فرایندی را در آموزش نداشته باشد، مدرسه‌ی (تفکری) که والدین برای فرزندان خود تصمیم می‌گیرند که در آینده چه شغلی را انتخاب کنند و به علاقه و استعداد فرزند خود توجه‌ی ندارند و فکر می‌کنند آینده شغلی فرزند را خود باید تعیین کنند و او به این امر نادان است، گویا به آرزوی خود از طریق فرزندشان می‌خواهند برسند،
با ورود معلم جدید که قبلا در همان مدرسه آموزش دیده و از شیوه‌ی تدریس دوران خود ناراضی بوده، برای تدریس از شیوه‌های نوین آموزشی استفاده می‌کند و این باور را به دانش آموزان می‌دهد که با توجه به علاقه و استعداد‌های خود برای آینده خود تصمیم بگیرند و اراده دیگران بر آن‌ها تحمیل نشود، بچه‌ها بدنبال علاقه و خواسته‌های خود می‌روند که یک سری اتفاقات پیش می‌آید، یکی از آن‌ها که پدرش مخالف بازیگری است و در جمع دوستان با او برخورد کرده و غرور او را می‌شکند و سعی می‌کند عقیده خود را به او تحمیل کند دست به خودکشی می‌زند و مسیر داستان دوباره به حالت اول برمی‌گردد، معلم جدید مقصر و به‌ همراه یکی از دانش آموزان از مدرسه اخراج شده و و با ارعاب و تهدید تعدادی از دانش آموزان شرایط به روال گذشته باز می‌گردد، آموزش معلم محور بر پایه‌ی کتاب‌های که بدون توجه به نیاز‌های امروزی دانش آموزان تدوین شده است، و بیشتر تئوری است بدون توجه به شرایط موجود.