نظر ترانه کمالی برای کتاب صوتی روزالده

داستان کلیشه نیست و همین کشش خوبی ایجاد می‌کنه خصوصا در نیمه دوم کتاب که ماجراها از انفعال در می‌یاد و پویا می‌شه.
با کلافگی نقاش و حس بی‌ تعلقی و کم مهری که با خانواده‌اش احساس میکنه، به راحتی میشه همزادپنداری کرد. من بخشی از داستان رو که از زبان پی‌یر روایت می‌شد رو بیشتر دوست ‌داشتم، گرچه تکه‌ای کوتاه بود اما حسی ملموس داشت و بنظرم تنها اوست که وقایع را روشن و شفاف می‌بینه!
کتاب تصویر واضحی از انتخاب‌ بین دو وضعیت سکون و حرکت، پیش روی ما می‌گذاره: سکونی که امن‌ست؛ و حرکت که پرشور است ولی ناامن، که با انتخابش «امکان دارد» نقطه‌ی امنی که اکنون داریم رو هم از کف بدیم.
پیام غیر مستقیمی که داستان داشت:
«عشق میتواند مثل قل و زنجیر
آدمی را اسیر کند؛ می‌تواند هم زندگی
و هم آزادی را از ما برباید!!»
(حتی عشق والد به فرزند که از هر نظر متعالی‌ترین درجه عشق است)
پی‌نوشت: اجرای راوی خوب بود منتها اگر دیالوگ‌های «فراگوت» و «آلبرت» را فاکتور بگیریم. هرچند «روبرت» و «اوتو» و البنه خانم «آدله» عالی بودن. من شخصا زیاد طرفدار عوض کردن اغراق‌آمیز صدای شخصیت‌ها نیستم؛ اینکار بیشتر مناسب نمایشنامه‌ی رادیویی است و نه خوانش کتاب. البته این یک اظهارنظر کلی‌ه و در اجرای برخی راوی‌ها اینکار نتیجه‌ی خوبی خواهد داشت.