نظر بهاره محمدی اسفه برای کتاب صوتی سرزمین عجایب بیرحم و ته دنیا

هر بار که رمانی بلند از موراکامی می‌خوانم گویی به سفری دور و دراز و غریب می‌روم.
سالها پیش این کتاب را خواندم و چنان شگفت زده‌ام کرد که نتونستم در برابر وسوسه شنیدن نسخه صوتی آن تاب بیاورم.
آثار بلند موراکامی را شاید باید بارها خواند چون به نظرم بسیار عمیق و لایه لایه است و با هربار مطالعه و شنیدن بخش‌های تار دیگری در ذهن روشن می‌شود.
در این کتاب به خصوص بخش توضیحات پرفسور درباره کارهای که با ضمیر راوی کرده می‌توان بهتر نیاز به چندباره خواندن (شنیدن) را احساس کرد.
شاید این رمان درباره نفی آرمانشهر باشد. شاید هشداری درباره لجام گسیختگی علم بشرو شاید توصیف انسانی باشد که همیشه رو به دیگرسو دارد و می‌خواهد از جایی که هست بگریزد. و بسیاری شایدهای دیگر که من نمی‌دانم و شاید به همین دلیل است که موراکامی خارق‌العاده است ولی محبوب همه ‌کس نیست.
تسلط به موسیقی غربی و علاقه به دنیای مخفی زیر زمینی مثل سایر آثار موراکامی در این اثر هم خودنمایی می‌کند.
و اما روای، با صدای دیگری و روایت بهتری این اثر بسیار بهتر شنیده می‌شد. صدای راوی تقریبا خالی از احساس است و به خصوص در قسمت نقل قول‌ها کاملا تخت است گویی دارد اخبار می‌خواند طوری که آدم قاطی می‌کند گوینده کدام شخصیت است؟
با سپاس از کتابراه