نظر مریم زارع برای رمان غروب آرزو (عصیان)

این کتاب رو حدوداً۳۰ سال پیش خوندم. رمانی پراز غم واندوه ونامیدی. وآخرش خانم ثامنی نوشتن که این قضیه برمیگرده به دوران قبل از انقلاب. درصورتی که هنوز هم حضانت رو به پدر میدن. وخیلی از مسائل دادگاهی هنوز به همین شکل است. وخیلی از این زهراها در مملکت به چشم میخوره که هرگز حمایتی نشدن. من خودم چندین مورد رو به چشم خودم در اقوام وآشنایانم دیدم. امیدوارم روزی بیاد که قانونی هم برای حمایت از زنان ستمدیده تصویب بشه تا مردان مریضی امثال ابراهیم به اهداف شوم خود نرسندوجلوی این مردان مریض گرفته شود. باتشکر از کتابراه