نظر مریم معز برای رمان دو راهی

رمانی بود که دوست داشتم هرچه زودتر بخونم و ببینم پایانش به کجا میرسه. رمانی نسبتا عاشقانه‌ای بود، اما میتونست بهتر هم باشه. خیلی خوبه که هر انسانی از احساسش به طرف مقابل بگه و توی دلش نذاره. اما به نظر من توی جامعه امروزی ما دختری اگر پسری را دوست داشته باشه و به پسر بگه، پسر پیش خودش اول فکر میکنه که چه کس بزرگی هست و حتما دخترای دیگه هم دوستش دارن. این طوری احساسات یک دختر پایمال میشه و دلش میشکنه. حالا این یک داستان بود که مجید پسر خوبی بود و برخورد بدی با سحر نداشت. در کل داستان کوتاهی بود که می‌شد پایانش را حدس زد که به خوبی تموم میشه. راستش از بعضی جاهای داستان خوشم نیومد، پسری که این همه جواب منفی از یک دختر شنیده چرا این قدر عزت نفسش پایین هست که بره و دوباره درخواست ازدواج کنه. درسته که باید سمج باشه تا بدستش بیاره، اما به قیمت پایین آوردن عزت نفسش باشه من دوست ندارم. سحر هم کار اشتباهی کرده که زود خودکشی کرده، انسان با حرف زدن مشکلاتش را حل میکنه.
یک نقد هم میخواستم بکنم، اسم رمان به داستان شباهتی نداشت، مجید یک کمی دچار سردرگمی و توی دوراهی گیر کرد و بعدش هم عشقش را پیدا کرد. کسی توی دوراهی گیر میکنه که ندونه چه کاری باید انجام بده. و این که متن نوشته را اگر جوری نوشته بودن که مشخص میشد هرکدوم از افراد دارن چی میگن بهتر بود. من چند بار میخوندم ببینم این مطلب را فرزاد گفته یا مجید یا سعید یا یکی از دخترا.
به هر حال، خسته نباشید میگم به نویسنده. انشاءالله داستان‌های بهتری از ایشون بخونیم.