داستایوفسکی سبک خاص خودشو داره، این کتاب در مورد شخصی که ارث بزرگی بهش رسیده و عاشق خانمی شده که بدنام هست و از قضا رفیق اون شخص هم عاشق این زن هست، در همین حال زن خودش رو لایق اون شخص پولدار نمیدونه هرچند عاشق اونه و میره با اون دوست فقیر و شر خر که هرچند سر عقد فرار میکنه و...
البته یسری مسائل همیشه داستایوفسکی تکرار میکنه، مثلا شخصیت‌های کاملا مختلف توی داستان قرار میده، مثلا زنی که ظاهر بین، وکیلی که قانونیه، بازنشسته یا یک نظامی، یه ادم معمولی و یهو یه مهمونی یا یه شام یا نهار میذاره و همه رو دور کنار هم قرار میده، گاهی هم چندتا شخصیت مختلف رو کنتار هم‌میذاره و یهو‌مثلا یکی میگه میخوام ازت بپرسم نظرت در مورد سوسیالیسم چیه و داستایوفسکی در قالب گفتگوی اون دو شخص نظر شخصی خودش رو در مسائل مختلف مثل دین، سیاست یا مکتب خاصی یا نظریه خاصی که مطرح شده، ولی بنظرم یه عیبی که داره خیلی اسامی پیچیده قرار میده توی داستان هاش حالا شاید فکر نمیکرده جهانی بشه، گاهی واقعا پیچیده میشه بفهمی کی به کیه، ولی خب رعایت کرده مثلا اسم یکیو تا اخر میذاره پرنس دیگه اسم و فامیلیشو نمیگه و همیشه پرنس خطابش میکنه و دیگه برات مشخص میشه، و یه عیب دیگه گاهی یه موضوع رو خیلی طول میده، مثلا میبینی شش ماه رو توی یه صفحه توضیح میده چه اتفاقاتی افتاد و گذشت ولی یه مهمونی شام رو قشنگ چند فصل یا چند بخش مفصل بهش میپردازه، مثلا میبینی یه مهمونی یا یه شام و دعوت به شام چیزی حدود نصف کتاب، ولی در کل بنظرم داستایوفسکی دلنشینه، میری تو بحر داستان و با داستان میری جلو...، یه ستاره کم دادم چون از سبکی که داره و داستان رو طولانی میکنه بنظرم دیگه زیادی کش میده و اگر بقیه قسمتا رو یکم بیان کنه و این قسمتا رو یکم کمتر
البته یسری مسائل همیشه داستایوفسکی تکرار میکنه، مثلا شخصیت‌های کاملا مختلف توی داستان قرار میده، مثلا زنی که ظاهر بین، وکیلی که قانونیه، بازنشسته یا یک نظامی، یه ادم معمولی و یهو یه مهمونی یا یه شام یا نهار میذاره و همه رو دور کنار هم قرار میده، گاهی هم چندتا شخصیت مختلف رو کنتار هم‌میذاره و یهو‌مثلا یکی میگه میخوام ازت بپرسم نظرت در مورد سوسیالیسم چیه و داستایوفسکی در قالب گفتگوی اون دو شخص نظر شخصی خودش رو در مسائل مختلف مثل دین، سیاست یا مکتب خاصی یا نظریه خاصی که مطرح شده، ولی بنظرم یه عیبی که داره خیلی اسامی پیچیده قرار میده توی داستان هاش حالا شاید فکر نمیکرده جهانی بشه، گاهی واقعا پیچیده میشه بفهمی کی به کیه، ولی خب رعایت کرده مثلا اسم یکیو تا اخر میذاره پرنس دیگه اسم و فامیلیشو نمیگه و همیشه پرنس خطابش میکنه و دیگه برات مشخص میشه، و یه عیب دیگه گاهی یه موضوع رو خیلی طول میده، مثلا میبینی شش ماه رو توی یه صفحه توضیح میده چه اتفاقاتی افتاد و گذشت ولی یه مهمونی شام رو قشنگ چند فصل یا چند بخش مفصل بهش میپردازه، مثلا میبینی یه مهمونی یا یه شام و دعوت به شام چیزی حدود نصف کتاب، ولی در کل بنظرم داستایوفسکی دلنشینه، میری تو بحر داستان و با داستان میری جلو...، یه ستاره کم دادم چون از سبکی که داره و داستان رو طولانی میکنه بنظرم دیگه زیادی کش میده و اگر بقیه قسمتا رو یکم بیان کنه و این قسمتا رو یکم کمتر