سال ۵۳ نوشته شده و زندگی‌نامه‌ایست از علی اشرف درویشیان. تا کنون کتابی از او نخوانده بودم و این کتاب روایتی مردم‌نگارانه از کودکی‌اش در ئاشورا یا آبشوران کرمانشاه است.
دوازده داستان کوتاه از فقری که عجیب درگیرت می‌کند. فقر و جهل همزمان و زن و کودکان آسیب‌دیده در آن. و روایتی که گویا راوی ان را با همان سن و سال اصلی نوشته باشد. این‌همه باورپذیر.
هرچند که با آن سال‌ها فاصله هست، اما اثر فقر همان است که بوده.
و چه همراه می‌شوی جایی که می‌خواهد سهمش را و حسابش را با آن‌ها که سر بر بالش می‌گذارند و نان خالی را و آب ترخینه را بدون پس گردنی می‌خورند؛ بگیرد.
آن جا که مادرش بیمار می‌شود و ماجرای تریاک و فرزندی که از گرسنگی تریاک خورانده می‌شد و...
دوازده داستان کوتاه از فقری که عجیب درگیرت می‌کند. فقر و جهل همزمان و زن و کودکان آسیب‌دیده در آن. و روایتی که گویا راوی ان را با همان سن و سال اصلی نوشته باشد. این‌همه باورپذیر.
هرچند که با آن سال‌ها فاصله هست، اما اثر فقر همان است که بوده.
و چه همراه می‌شوی جایی که می‌خواهد سهمش را و حسابش را با آن‌ها که سر بر بالش می‌گذارند و نان خالی را و آب ترخینه را بدون پس گردنی می‌خورند؛ بگیرد.
آن جا که مادرش بیمار می‌شود و ماجرای تریاک و فرزندی که از گرسنگی تریاک خورانده می‌شد و...